Θυμάμαι όταν γάμησα την πρώτη μου πατσόλα. Δεν είχα καταλάβει, ούτε και έχω ακόμα καταφέρει να το ξεπεράσω, πόσο βαθιά στο χρόνο πήγαινε η πατσολολαγνεία μου. Είχα μπει σε μια διαδικασία εξανθρωπισμού. Πίστευα ότι οι πατσόλες είναι άνθρωποι όπως όλοι. Πίστευα ότι μια πατσόλα θα εκιμήσει πως ένας σαν κι εμένα γύρισε όχι μόνο να την κοιτάξει, αλλά να την γαμήσει και εν τέλει να την κάνει σχέση. Με την πατσόλα ένιωθα ασφάλεια, κανείς (σχεδόν) δεν γυρνούσε να την κοιτάξει. Ήτανε το δικό μου μικρό μυστικό, ένα διαμάντι που είχα βρει, που του ξέσκιζα τρυφερά τον κώλο, που κάναμε γούτσου γούτσου σαν δυο μικρά γατάκια, που έχυνε (λόγω κιλών) σαν τρελή. Ήτανε το μικρό μου πατσολάκι, ολότελα δικό μου στα χρόνια που έρχονταν, με τις κυκλαδίτικες καμπύλες της γονιμότητας. Δεν ήτανε σάπια, αν είναι ποτέ δυνατόν, αλλά ήτανε πατσόλα. Και σάπια και πατσόλα δεν έχωσα, thank god. Έκανα όνειρα για μικρά πατσολάκια, να τρέχουνε περήφανα από δω κι από κει. Η πατσόλα, όταν με είχε βαρεθεί, και γύρισε κάποιος που βλεπόταν να την κοιτάξει, την έκανε με ελαφρά. Ένα χρόνο μετά κάναμε τους πατσολολάγνους.
Σαφώς και έχουμε υπάρξει πατσολοφάγοι, σαν ιδρυτική Τριάδα. Πριν όμως κάνουμε αυτό το blog οδηγηθήκαμε στην δικιά μας προσωπική επανάσταση, και ο σκοπός μας είναι όχι να καθοδηγήσουμε εσάς, αλλά να σας δώσουμε ελπίδες αφύπνισης. Να καταλάβετε τον φυλετικό σας ρόλο. Να τιμήσετε τα αδελφίστικά σας αρχιδάκια, που αν δεν το κάνετε, θα γίνουνε μικρά σαν στραγάλια.
Για να γυρίσω στο θέμα μου. Η πατσολολαγνεία μου ήτανε έλλειψη αυτοπεποίθησης, όχι αισθητική άποψη όπως πίστευα. Τώρα μπορεί να χτυπήσω καμιά που πατσολοκλίνει, που κλίνει προς την πατσολίαση δηλαδή, αλλά το κάνω για να τρώω κάτι διαφορετικό. Θυμίζω στην πατσόλα το ποια είναι και το ποιος είμαι, πως της κάνω χάρη, λόγω της πνευματικής και σωματικής υπεροχής μου. Πλέον προτιμώ τις γυμνασμένες, ή έστω τις λεπτούλες, κι ας υστερούνε σε βυζί. Υπάρχουνε και οι πλαστικές. Στις πατσόλες, όση λιποαναρρόφηση και αν κάνεις, το σώμα δεν σφίγγει. Άσε που τα σωστά αεροπλανικά γίνονται με λίγα κιλά. Εξάλλου όταν είσαι στη γράμμωση παίζεις με λίγα κιλά και πολλές επαναλήψεις, if you know what I mean...
Κλείνω το άρθρο λέγοντάς σας πως για να ξεφύγετε από τις πατσόλες πρέπει να πιστέψετε πως αξίζετε κάτι καλύτερο, πως οι πατσόλες είναι τραγικά ημίμετρα. Και όπως έχει χιλιοειπωθεί σε αυτό το blog, μην τις γαμάτε, τις δίνετε αξία.
Με τις πούτσες ψηλά σαν σημαίες κατεβάστε τις μήτρες των απίστων.
Πέτρος Διαμαντόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου