Κράξιμο Πατολίων: Part 1

O Πέτρος πούστηδες και καριόλες είναι εδώ. Γύρισα στο σπίτι του παραδόπιστου Πέτρου που νόμιζε ότι τον είχα εγκαταλείψει ενόσω εγώ πολέμουσα με χοντρές Κινέζες στους κρύους δρόμους της Μόσχας. Τραυματίστηκα σύντροφοι, έχασα το μικρό δάκτυλο του αριστερού μου ποδιού, μία χοντρή Κινέζα πάνω στην καύλα της μου το δάγκωσε... 

Κι όμως είμαι ακόμα εδώ για να ξεκινήσω μία νέα αλυσίδα άρθρων. Τούτη τη φορά όχι για να παραθέσω ιδέες αλλά για να απαντήσω στεγνά και ασάλιωτα σε χοντρές που πίσω απ' την διαδικτυακή ανωνυμία γράφουν ωσάν να ήσαν όμορφες, γαμεύσιμες.

Το άρθρο που θα μελετήσουμε σήμερα αποτελεί σημείο των καιρών και συγκεκριμένα της ποταπής μας πλέον οικονομικής κατάστασης. Πάντοτε μέσα από τις δύσκολες εποχές ως σημεία των καιρών γεννώνται τεράτα. Παραθέτω εδώ το άρθρο της εν λόγω κυρίας και ξεκινώ την απάντηση:

http://missgourgourini.posterous.com/25

Ξεκινάτε, λοιπόν, αποποιούμενη τον όποιο διδακτικό τόνο και πάρα ταύτα διαχωρίζετε το άρθρο σας σε 11 σημεία, ως άλλος θυληκός Μωυσής πιστεύετε ότι θα επιβάλλεται τους 11 κανόνες σας στο δύσμοιρο Έλληνα. Ο Μωυσής όχι μόνο δεν ήταν χοντρός, αλλά ήταν και άντρας, οι μαλακίες του μπορεί να μας γέλασαν, οι δικές σας όμως όχι.

Απαντώ, λοιπόν, στα σημεία σας ένα προς ένα (χωρίς να τα παραθέσω εδώ, όποιος επιθυμεί ας διαβάσει το αρχικό κείμενο σας):

1) Αν ισχύει αυτή η μαλακία που για να την υποστηρίζεις σημαίνει πως θεωρείς τον εαυτό σου μία απ' αυτές που ξανασηκώθηκαν, πως είσαι ακόμη άνεργη;

2) Γι' αυτό γράφεις αμπελοφιλοσοφίες στο διαδίκτυο, να δώσεις σκοπό στη ζωή σου; Γιατί δεν αδυνατίζεις να βρεις γκόμενο;

3) Η διπολική μάνα είναι ο δικομματισμός; Η κοιλιά που έχεις τωρά (αν είσαι 33 χρονων, γεννημένη το '79) δημιουργήθηκε απ' τα χρυσά κουτάλια με τα οποία σε τάιζαν οι ΠΑΣΟΚΟΙ γύρω σου τη χρυσή δεκαετία του '80. Εκει που γλύφεις μη φτύνεις, εκτός κι αν πρόκειται για την πούτσα του γκόμενου σου.

4) Κι όμως είμαι όλα αυτά, εσύ από την άλλη όχι. Γι' αυτό δε σε γαμώ.

5) Απάντησα.

6) Η "συντονία" δεν είναι λέξη, ο συντονισμός και ο χρονισμός απ' την άλλη είναι. 

"Η σκληρή δουλειά της αγάπης είναι η μόνη που σε βγάζει απο το βούρκο. Είναι αυτή που σε φωτίζει μυστικά, σε στιγμές, εκεί που δεν το περιμένεις" Μ' αυτές τις δύο σειρές αν ήμουν ακόμη παρθένος, μπορεί και να έκλαιγα.

7) Αυτό τώρα στο έμαθε η κρίση... Αλλού ξεκίνησε το άρθρο και φτάσαμε να το παίζεις ο Γκάντι. Δεν είσαι όμως, διάβασε το σχετικό μου άρθρο να καταλάβεις τι εστί Μαχάτμα.

8) Γι' αυτό πουλήστε το κορμί σας, έχει καλά λεφτά και μπορεί να σας πάρει επιτέλους κάποιος.

9) Σωστή χρήση του συντονίζω στη ρηματική του μορφή, έυ γε. Το περιεχόμενο μάλλον είναι αυτούσιο απο rom com του Hollywood; Και γω θα σε απέλυα.

10) Υπάρχει, θα το καταλάβεις όταν φάει ο κώλος σου χώμα, όπως και των υπολοίπων. Ο χρόνος ζωγραφίζεται πάνω μας καθημερινά, οι δυνάμεις μας εξασθενούν, εσύ δεν τον νιώθεις γιατί δεν μπορεί να σου πάρει κάτι, είσαι ήδη μπάζο.

11) Είμαι όντως όμορφος, εσύ απ' την άλλη για να το έγραψες αυτό είσαι μάλλον πατόλι. Κανένα καλό μουνί δεν θα έχανε χρόνο με τέτοιες μαλακίες.

Καλούς μας αγώνες,

Ανέστης Ρωσσίδης.

 

Τα βράδια μας είναι μακριά και πικρά. Είμαι ο μόνος επιζών μιας διαρκούς σφαγής. Ο Νέστωρ σκοτώθηκε. Ο Πέτρος αλλαξοπίστησε. Η απουσία τους με νέκρωσε.

Τα βράδια δεν σκέφτομαι κανέναν. Τα βράδια μου είναι μακριά. Τα βράδια μου είναι σκληρά και αξημέρωτα.

Μονάχα ο Πούτσος στο χέρι μου κομποσκοίνι να προσεύχομαι. Να ξομολογώ τις αμαρτίες μου. Ο πούτσος μου να κατευθύνει τους βομβαρδισμούς. Και το σπέρμα να πετιέται ολόρθο, πίδακας αίμα, και να ξασπρίζει τα σπίτια μας και τις ζωές μας.

Ο Άντρας δεν νικήθηκε ακόμα. Ο Άντρας προχωρεί, το πουτσοκέφαλό του ορθωμένο, ο κώλος ιδρωμένος, μια κυπαροκοιλιά αχνοφαίνεται.

-Γειά σας. Ήρθαμε να γαμήσουμε.
-Μα δεν είναι μπουρδέλο εδώ, τι είναι αυτά που λέτε...
-Τότε γιατί έχει μια τσατσά και τόσες πολλές πουτάνες;

επέστρεψα, μα είμαι μονάχος. όσο αντέξω λοιπόν. Μαζί

ΟΣΟ ΑΝΤΕΞΟΥΜΕ

Οι Πούτσες μας στέκουν αυτόφωτες. Τα υγρά σας σαν περσίδες φωτίζουν την νύχτα μας.

Πέτρος Διαμαντόπουλος

Πεοφοβία ή Γιατί δεν μου παίρνεις πίπες μωρή

 το είπε και ο Magritte, επηρεασμένος από το βιβλίο του Foυcault: Αυτό εδώ δεν είναι πίπα!

Αποτελεί μέγιστη υποκειμενική αλήθεια ότι είμαι λάτρης των πιπέτων. Τα θεωρώ απαραίτητη προϋπόθεση στα πλαίσια μιας υγιούς σεξουαλικής ζωής. Και τα πιπέτα αποτελούνε λίθο θεμέλιο, έννοια και πράξη βασική που ξεκινά στις εφηβικές και εξελίσσεται στις ενήλικες σχέσεις. Ένα καλό πιπέτο πάντα σώζει μια κακή μέρα, και όπως και η ιστορία έχει δείξει τα καλά πιπέτα μπορούνε να έχουνε σημασία καθοριστική για την έκβαση και πολέμων ακόμη. Παρατηρείται ωστόσο μια πεοφοβία στον γυναικείο πληθυσμό, μιαν άρνηση να χαρούνε το δώρο που τους δίνεται, μια καλή πίπα δηλαδή, και έτσι είτε αρνούνται να πιάσουνε τρυφερά τον σκληρό πούτσο και να τον βάλουνε στο στόμα τους, είτε όταν το κάνουν τους λείπει τόσο η όρεξη που αποτυγχάνουν πλήρως. Αλλά αλήθεια, από που πηγάζει μια τέτοια πεοφοβία και που βαδίζει η κοινωνία χωρίς καλά πιπέτα;

Τα πιπέτα ξεκινάνε σαν πρακτική στις εφηβικές σχέσεις, τότε που οι κοπελίτσες αρνούνται από τον φόβο του πόνου να χάσουνε την παρθενία τους. Αλλά επειδή δεν θέλουνε και να χάσουνε το αγαπητό τους αγόρι του παίρνουνε καμιά πίπα, όχι τόσο από αγάπη για τον αντρικό πούτσο όσο από υποχρέωση και καθήκον απέναντι στην ικανοποίηση του συντρόφου τους. Έτσι αφού χάσουνε την παρθενία τους τα πιπέτα παραμερίζονται. Εξάλλου δεν τις ικανοποιούνε, νιώθουν ότι ασφυκτιούν από το ωμό κρέας μέσα στο στόμα τους  και το σεξ τους είναι πλέον εύκολο: τα πόδια ανοίγουνε και όλα τα άλλα έρχονται από μόνα τους χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια...Αυτή η πρώτη επαφή των χειλιών με το αντρικό πούτσο είναι θα έλεγα κατά μίαν έννοια τραυματική καθώς προοιωνίζει το σπάσιμου του παρθενικού υμένα. Όπως ανοίγουνε τα πάνω χείλια έτσι θα ανοίξουνε και τα κάτω και αίμα θα χυθεί απ' την θυσία στο βωμό της ασίγαστης γκαύλας,..

Δεν μπορώ να αρνηθώ το γεγονός ότι ο δυτικός μας κόσμος έχει δομηθεί φαλλοκεντρικά. Και η καλύτερη αποτύπωση όλων αυτών λαμβάνει χώρα κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής πράξης. Γενιές και γενιές αντρών μάθανε ότι ο βασικός σκοπός του σεξ είναι να τελειώνει ο άντρας, και η πράξη ολοκληρώνεται με την αντρική εκσπερμάτωση, ως άλλη αμερικάνικη τσόντα. Έτσι όχι μόνο η σεξουαλική πράξη παρέμεινε ημιτελής αλλά και ο άντρας αποκτούσε μεγάλα κενά όσον αφορά στο σώμα του άλλου. Αρνούνταν τα γυναικεία υγρά, αρνούνταν να γλύψει πέρα από το στήθος, αρνούνταν το πυρηναίο, την κλειτορίδα και τον πρωκτό εφόσον όλα αυτά δεν ικανοποιούσανε τον ίδιο. Έτσι ο εξελισσόμενος φεμινισμός, σε μια προσπάθειά του να δημιουργήσει ένα αντίβαρο και μιαν ισορροπία, θέλησε να στερήσει τον άντρα από την ηδονή, θέλησε να κάνει το σεξ κλειτοριδοκεντρικό, πράξη αποκλειστικά αφιερωμένη στην γυναίκα, και κορυφαία έκφραση αυτού είναι το λεσβιακό σεξ όπου η διείσδυση δεν είναι απαραίτητη. Ο φαλλοκρατικός και φαλλοκεντρικός πολιτισμός καλλιέργησε την φοβία του πούτσου, τον χρησιμοποίησε ως μέσο επιβολής και καταπίεσης, ως αρχετυπικό σύμβολο εξουσίας, στα πλαίσια ενός σεξιστικού κοινωνικού διαφωρισμού. Και αν θέλετε την άποψή μου το μοντέλο αυτό λειτούργησε οικονομικοκοινωνικά, έφερε αποτελέσματα και ανέπτυξε συγκεκριμένες κοινωνίες. 

Φανταστείτε για παράδειγμα μετά από 12-15 ώρες δουλειάς στα ορυχεία της Βρετανίας του 19ου αιώνα ο άντρας να γύριζε σπίτι και εκεί που θα ήθελε να φάει, να ρίξει έναν και να κοιμηθεί, η γυναίκα του να του έλεγε πως δεν έχει μαγειρέψει γιατί δεν είναι σκλάβα του. Και σαν πήγαινε να την πηδήξει να του έκανε και παράπονα γιατί τελείωσε νωρίς, ή γιατί δεν τελείωσε και η ίδια... Αν γινότανε έτσι βιομηχανική επανάσταση, αν την επομένη ο άντρας θα μπορούσε να σκάψει άλλες 12 ώρες να μην μου ξαναπάρουνε πιπέτο.. Επομένως ο φεμινισμός εμφανίζεται τον 20ο αιώνα στο προσκήνιο σε μια εποχή που ο καπιταλισμός τον έχει ανάγκη: Θέλει να χρησιμοποιήσει την γυναίκα ως εργατικό δυναμικό στην παροχή υπηρεσιών αλλά και ως καταναλωτή, επομένως της επιτρέπει κάποια πράγματα για να της πάρει κάποια άλλα. Της υπόσχεται μιαν αποδόμηση του φαλλοκεντρισμού, της δίνει την ψευδαίσθηση της σεξουαλικής απελευθέρωσης και της επιτρέπει να φοβάται τον πούτσο. Τα πιπέτα έτσι, συνήθεια αμιγώς φαλλοκεντρική, πετιούνται στην άκρη, η γυναίκα διαμηνύει το "αν δεν πάρω δεν δίνω", η πρακτική χάνεται και οι τεχνικές τείνουνε να ξεχαστούν. Έτσι είναι σπάνιο σήμερα να πετύχεις κοπέλα που να σπάει καλά τον καρπό, να τον παίρνει όλο μέσα και να καταπίνει. 

Για κάποιο περίεργο λόγο η γυναίκα πάντα βρίσκει δικαιολογίες στο γιατί δεν κάνει πιπέτα. Είτε δεν νιώθει άνετα, είτε δεν της αρέσει, είτε δεν της βγαίνει. Αν καθίσεις να της εξηγήσεις πως όταν της κάνεις στοματικά και σε επαφή με τα υγρά της έρχεσαι και δεν αντλείς κάποια βιολογική ευχαρίστηση θα σου πει πως το να πίνει σπέρμα είναι αηδία, αντιστρέφοντας το μάλιστα στο αν θέλεις εσύ ο ίδιος να δοκιμάσεις το σπέρμα σου ή αν το δοκίμασες ποτέ. Η ερώτηση είναι σαφώς ηλίθια, αλλιώς δεν θα έγραφα κείμενο για την Σπερματολαγνεία. Παρόλο λοιπόν που εσύ λατρεύεις τα υγρά της, και δεν κάνεις εμετό όταν έχει περίοδο και ματώνει σαν πουτάνα, αυτή σιχαίνεται το σπέρμα σου αντί να το κοινωνήσει ευλαβικά, να το ασπαστεί σαν πεμπτουσία και απότοκο της σεξουαλικής ΣΑΣ πράξης...

Θα ήθελα πολύ να σας υποσχεθώ πως όταν γίνει η Επανάστασις όλες μα όλες θα εξαναγκαστούν να παίρνουνε πιπέτα. Αλλά νομίζω ότι η φεμινιστική Αντίσταση θα ξεκινήσει ακριβώς από κει γιατί τα πιπέτα θέλουνε όρεξη, αυτό είναι το μόνο ταλέντο που απαιτούνε. Και η όρεξη δεν εκβιάζεται....

Η Επαναστατική μου πρόταση είναι ότι πρέπει να κάνουμε τις γυναίκες να αγαπήσουνε τον αντρικό και αντρίκιο Πούτσο και να τον θέλουνε όχι μόνο μέσα τους μα και έξω τους και πάνω τους και δίπλα τους. Εξάλλου αν συνέβαινε το αντίστροφο με το γυναικείο μουνί κανείς άντρας δεν θα έλεγε όχι. Οι πίπες δεν έχουνε να κάνουνε με την φαλλοκεντρικότητα του κόσμου αλλά αποτελούνε μία ακόμα σεξουαλική πρακτική που ομορφαίνει την σεξουαλική πράξη, όπως η πυρηναιολαγνεία, η κλειτοριδολαγνεία, η γλυφοπρωκτολαγνεία, συνήθειες που αφοσιώνονται στην αποκλειστική ικανοποίηση των γυναικών.

Έτσι την επόμενη φορά που θα αρνηθούνε να σας τσιμπουκώσουνε χρησιμοποιήστε τα άνωθι επιχειρήματα για να τις πείσετε για το αντίθετο. Εάν συνεχίζουνε να αρνούνται πείσε τες να πέσουνε στα τέσσερα και χώστε τους μια πούτσα χωρίς προειδοποίηση στον κώλο για να μάθουν. Μετά βρώμικο χώστε τον στο στόμα τους μέχρι να κάνουνε εμετό.

Με τις Πούτσες μας γλυκές σαν γλειφιτζούρια θα σας λιγώσουμε!    

Πέτρος Διαμαντόπουλος

Τα Πατσόλια της Διπλανής Πόρτας Part 2: Η Ξαδέρφη και η Θειά

η ξαδέρφη

Στη ζωή μου υπήρξα άτυχος. Όχι μόνο γιατί παρόλο που περίμενα τον πλούσιο θείο από το Σικάγκο εκείνος ουδέποτε εφάνη, ούτε ζωντανός ούτε νεκρός (ούτε και ο δικηγόρος του βέβαια κρατώντας μια παχυλή διαθήκη) αλλά και γιατί όντας ο μεγαλύτερος του στενού μου οικογενειακού ξαδερφοκύκλου ουδέποτε ήρθα σε κοντινή επαφή με τις ξαδέρφες μου, δεν ερωτεύτηκα καμία, καμία δεν έσφιξα, και (σχεδόν) καμία μαλακία δεν έριξα για πάρτη των. Από την άλλη, στην παιδική μου ηλικία καμιά σεξουλιάρα θεία δεν με στοίχειωνε, έτσι δυστυχώς οι πρώτοι μου έρωτες απομακρύνθηκαν του οικογενειακού κύκλου...

Παρόλα αυτά θα ήτο λάθος να αρνηθώ την σημαντικότατη συμβολή των ξαδερφοθειάδων στην σεξουαλική διάπλαση του άντρα. Οι ξαδέρφες και οι θειές ανήκουν στις γυναικείες εκείνες φιγούρες που σε περιστοιχίζουν από την παιδική ηλικία. Αποτελεί μεθοδολογικό λάθος ωστόσο να τις κατατάσσω στην ίδια κατηγορία. Θα ξεκινήσω λοιπόν από τις ξαδέρφες, οι οποίες υπόσχονται τον ρομαντικό παράδεισο της εφηβικής αντρικής νιότης και θα προχωρήσω στις θείες οι οποίες βρίσκονται γύρω μας για να εκπληρώσουν τα σκοτεινά και υγρά αιμομικτικά μας όνειρα, τα οποία ο φροϊδικός μας ερωτισμός δημιούργησε και η εφηβεία μας καλλιέργησε.

Ουκ ολίγοι σύντροφοι άντρες μεγάλωσαν μαζί με τα συνομήλικα ξαδέρφια τους. Και αυτό που δεν εξελίχτηκε σε ομοφυλοφιλική σεξουαλική εξερεύνηση, όπως ουκ ολίγες φορές γίνεται, εξελίχθηκε σε μια αρχικά πλατωνική και εν συνεχεία καθόλα σαρκική σχέση. Η ξαδέρφη προσφέρει την πρώτη γυναικεία παρουσία που μεγαλώνει μαζί σου και σου μεγαλώνει την πούτσα. Ζεις κοντά της ιδιαίτερες στιγμές, την βλέπεις σε διάφορες στάσεις και αυτό που στην αρχή δικαιολογείται ως ξαδερφική αγάπη εξελίσσεται σε τρελή και πρωτόγνωρη γκαύλα. Τα τρευφερά χάδια στα μάγουλα κατεβαίνουνε σιγά σιγά προς τα κάτω στο υγρά ενδότερα και ο άγριος πούτσος αν δεν μείνει αποθημένο πέφτει στην ηλικία των 15 με 17... Το γεγονός δεν ξεχνιέται αλλά θάβεται, αργότερα όταν πας στο γάμο της της κάνεις δώρο μια τοστιέρα. Εξάλλου μεταξύ σας οι πολλές τυπικότητες δεν έχουνε καμία ουσία. Και η εφηβική εκείνη τρυφερή πούτσα θα στοιχειώνει την ενήλικη σεξουαλική ζωή σας.

Σε περίπτωση που αυτή η πούτσα δεν πέσει στην ώρα της, αργά η γρήγορα θα πέσει στην ύστερη ζωή σας. Όταν οι αντιστάσεις θα μειωθούν λόγω συνθηκών, όταν τα συναισθηματικά αποθέματα θα μας κάνουν ευάλωτους, η ξαδερφική αγκαλιά και ο ζεστός της κόλπος θα προσφέρει το λιμάνι εκείνο που θα είναι γλυκό και ασφαλές.... 

Από την άλλη οι θειές έρχονται αργότερα, στην αρχή της αντρικής σεξουαλικής ωριμότητας. Η ηλικία τους και το sex appeal τους υπόσχονται σκληρό γαμήσι και ζεστά πιπέτα. Η ίντριγκα και ο κίνδυνος η οικογένεια να γίνει ένα τεράστιο μπουρδέλο, είτε κυριολεκτικά με το γαμησάκι, είτε μεταφορικά όταν αυτό μαθευτεί, ανάβει τα αίματα. Τα πράγματα γίνονται σβέλτα και παθιασμένα, και συνήθως επαναλαμβάνονται. Η παραβατικότητα μιας τέτοιας σεξουαλικής σχέσης εξάπτει την φαντασία. Όλα γίνονται πρόστυχα και στα πολύ γρήγορα, με μισοβγαλμένα ρούχα και κατεβασμένα-όχι βγαλμένα-εσώρουχα. 

Οι θείες χωρίζονται στις εξαίματος, συγγενείς των γονιών σου δηλαδή, και στις εξ αγχιστείας,  τις γυναίκες συγγενών σου. Οι δεύτερες εξάπτουν περισσότερο την φαντασία ενώ οι πρώτες αν σε γαμήσουν η γκαύλα τους θα είναι τόσο μεγάλη που θα είναι το καλύτερο κρεβάτι της ζωής σου. Θα γίνει άπαξ και διαπαντός θα αλλάξει τον σεξουαλικό ρου της προσωπικής σου ιστορίας. Οι ηλικίες δε των θειάδων κειμένονται από εικοσιφεύγα μέχρι αξιοπρεπέστατες μιλφάρες στα όρια των σαράντα. 

Θα ήθελα να θυμηθώ ένα ρητό σύντροφοι, γεμάτο σοφία που με ενέπνευσε για το παρόν άρθρο και με στοιχειώνει από τότε που το άκουσα.

ΣΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΘΕΙΑ ΜΠΑΙΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΠΙΟ ΒΑΘΙΑ!

Οι Πούτσες μας σαν σάρισες θα καταλάβουν Ανατολή και Δύση

Πέτρος Διαμαντόπουλος

και η θειά

Πατσολολάγνων Αποκάλυψις: Νέστορος Απόκρυφα.

Από αριστέρα προς δεξιά: Van Hersing, Ανέστης Ρωσσίδης,
Πέτρος Διαμαντόπουλος σε ταβερνείο στο Μπανγκλαντές.

Αγαπητοί σύντροφοι,

Είμαστε υπερήφανοι να σας αποκαλύψουμε με τον Πέτρο ότι στην επιφάνεια ήρθαν τα απόκρυφα χειρόγραφα του συντρόφου Νέστορος, σκέψεις πατσολολαγνικές τις οποίες σύντομα θα μοιραστούμε μαζί σας στη σελίδα μας.

Ας συζητήσουμε, όμως, αναλυτικά τις λεπτομέρειες της τελευταίας μας περιπέτειας που μας οδήγησε σε αυτή την ανυπέρβλητη ανακάλυψη. Στις 13/03 προσγειωθήκαμε στο Μπανγκλαντές μαζί με τον Ολλανδό συναγωνιστή Van Hersing, το δικηγόρο του συντρόφου Νέστορος. Στο άνοιγμα της διαθήκης του Νέστορα υπήρχε μία υποσημείωση, όπου ο μακαρίτης μας παρακαλούσε ν α ανοίξουμε μία συγκεκριμένη τραπεζική θυρίδα στη γείτονα Ελβετία. Μεταβήκαμε τότε με τρένο στη Ζυρίχη, όπου μαζί με το Van Hersing, μας παρέδωσαν ένα πάπυρο φτιαγμένο στο χέρι από εντόσθιο πρόβιο, όπου ο Νέστωρ είχε γράψει σε μίαν απροσδιόριστη ασιατική γραφή τα παρακάτω λόγια:

«Πέτρο, Ανέστη σας αγαπώ ως το αίμα μου. Σας εμπιστεύομαι τις σκέψεις μου, που βρίσκεστε μέσα τους και βρίσκονται μέσα σας. Αναζητείστε στη γη της Βεγγάλης τον έκπτωτο Δράκοντα του Ανατέλλοντος Ηλίου. Μόνο αυτός διαθέτει το κλειδί της γνώσης.»

Αφότου συμβουλευτήκαμε μεταφραστικά γραφεία διαπιστώσαμε ότι το μήνυμα ήταν γραμμένο στα Βεγγαλικά, της γλώσσας του Μπανγκλαντές. Για μέρες σπάσαμε το κεφάλι μας, ερευνώντας το περιεχόμενο του μηνύματος και συνδυάζοντας το με πρότερες αναφορές και νύξεις του μακαρίτη σε τυχόν συναναστροφές του με ασιάτες. Γνωρίζαμε καλά ότι ο Νέστωρ λάτρευε τον Ιαπωνικό πολιτισμό, οπότε ήταν ξεκάθαρο σε μας ότι ο έκπτωτος Δράκων ήταν Ιαπωνικής καταγωγής.

Αναπολώντας το παρελθόν, θυμηθήκαμε ένα βράδυ που μας είχε πάρει τηλέφωνο ο Νέστορας σουρωμένος σε ένα από τα ταξίδια του στην Ιαπωνία και για κάνα δεκάλεπτο μονολογούσε για ένα καυγά που είχε με κάτι μέλη της Γιακούζα. Εντέλει, κατέληξε στο πως συμφιλιώθηκαν, σούρωσαν και μαστουρωμένοι και καυλωμένοι γάμησαν παρτούζα γιαπωνέζικα πατόλια. Είχε παραλείψει να αναφέρει, ωστόσο, ότι ο καυγάς ξεκίνησε γιατί είχε δώσει χρήματα σε έναν κατακυνηγημένο ιάπωνα για να φύγει από τη χώρα. Είχε κατ’ ουσίαν φυγαδεύσει το γιο ενός υψηλόβαθμου στελέχους.

Τότε, φυσικά κανείς δεν είχε δώσει βάση. Καθώς αποδείχτηκε, όμως, ο Νέστωρ είχε διδάξει στον Ιάπωνα φίλο του τρείς ελληνικές λέξεις, κάνοντας τον να πιστέψει πως είναι οι πρώτες λέξεις που θα χρειαστεί στην Ελλάδα. «Μέσα στο στρώμα». Ο φίλος του, όμως, ο Oho Yamato Tarasihiko Kuniosi Hito no Mikoto, συνονόματος με τον 4^ο αυτοκράτορα της χώρας του, δεν έφτασε ποτέ στην πατρίδα μας. Εγκαταστάθηκε στο Μπανγκλαντές, όπου επέλεξε την ήρεμη ζωή ενός ψαρά.

Όταν φτάσαμε στο Μπανγκλαντές, δε γνωρίζαμε πόσο καιρό μπορεί να μας έπαιρνε να βρούμε έστω και το παραμικρό στοιχείο για την τοποθεσία του «έκπτωτου Δράκου». Είχαμε ένα σεβαστό χρηματικό απόθεμα που θα μας επέτρεπε τη διαμονή ενός μήνα και μοναδική συντροφιά τις ελπίδες μας. Η τύχη, όμως, ήταν με το μέρος μας.

Την 10^η μέρη της διαμονής μας στη χώρα και ενώ περπατούσαμε με τον μίζερο Van Hersing στα στενοσόκακα της Ντάκα, εντυπωσιασμένοι απ’ τη ζωντάνια των εμπόρων που τραγουδούσαν την πραμάτεια τους, είδαμε τον Oho. Κυκλοφορούσε με αμάνικη φανέλα που μας επέτρεπε να δούμε το τατουάζ που εκτεινόταν χαμηλά από την πλάτη του ως και ψηλά ως τους ώμους. Έναν Δράκο αιμόφυρτο.

Διστακτικά τον πλησιάσαμε και του είπε ο Πέτρος αυθόρμητα «Νέστωρ». Ο Oho μας αγκάλιασε, μας φίλησε, με μία οικειότητα που δεν αρμόζει στους λαούς της άπω ανατολής. Είπε “Nestor, follow me” και δάκρυσε.

Μας οδήγησε τότε σε ένα σπήλαιο, δίπλα στη λιμνοθάλασσα όπου είχε χτίσει ο ίδιος με λάσπες και σανίδια το καλύβι του. Στο σπήλαιο εκείνο ξεντύθηκε και μας αποκάλυψε το τατουάζ που στόλιζε τους ραχιαίους του. «Mes to stromaa”. Με λατινικούς χαρακτήρες σε γοτθική γραφή και χωρίς να γνωρίζει ο ίδιος τη σημασία των λέξεων, μετέφερε τα λόγια αυτά στον Ασιάτη τατουατζή που απαθανάτισε τις τελευταίες λέξεις που άκουσε από το σωτήρα του. Έκτοτε, όπως, μάθαμε έστειλε απλώς ένα γράμμα στο Νέστορα όπου τον ενημέρωνε για τον τόπο διαμονής του καθώς και για το τατουάζ αυτό, στο οποίο γράμμα ο μακαρίτης δεν απήντησε ποτέ.

Παρά την αντιαισθητική ορθογραφία, το μήνυμα είχε ληφθεί. Με την επιστροφή μας στην Ελλάδα επισκεφθήκαμε το πατρικό του Νέστορος, κι ο Πέτρος με ένα μικρό ασιάτικο μαχαίρι έσφαξε το στρώμα του κρεβατιού του θανόντος. Το ταξίδι μπορεί να ήταν μακρινό για κάτι που εντέλει είχαμε τόσο δίπλα μας, αλλά σίγουρο δεν ήταν μάταιο.

Το στρώμα του Νέστορα πέρα από τις μνήμες του απ’ τα πρώτα πατσόλια που γάμησε ο σύντροφος, περιείχε επίσης τις σκέψεις και τις ανησυχίες του. Στο φως ήλθε ένα δεκάτομο που ο σύντροφος συνέγραφε απ’ την παιδική του ηλικία για τις χοντρές συμμαθήτριες του στο δημοτικό μέχρι και τις ημέρες προτού μας αφήσει οριστικά.

Τα λόγια του μας συντροφεύουν, αποτελούν ένα κειμήλιο του Ανδρισμού για την ανθρωπότητα, την Βίβλο του Ανδρισμού.

Ο Νέστωρ ζει.

Καλούς μας αγώνες,

Ανέστης Ρωσσίδης.