Η Διαθήκη του Συντρόφου Νέστορος

Αγαπητοί αναγνώστες, συναγωνιστές και σύντροφοι.

Νέα στοιχεία ήρθαν στη επιφάνεια ύστερα από το έκτακτο τηλεφώνημα του Ολλανδού δικηγόρου Van Hersing. Εγώ κι ο Ανέστης επισκεπτόμαστε εκτάκτως το Salzburg τις επόμενες μέρες με σκοπό να παρευρεθούμε στο άνοιγμα της μυστήριας αυτής διαθήκης.

Ο Σύντροφος Νέστωρ επισκεπτότανε συχνά τις λίμες της Αυστρίας όπου ο νους του εκαθάριζε ψαρεύοντας. Λέγεται από ντόπιους ότι εκεί είχε φτάσει ψαρεύοντας την απόλυτη Νιρβάνα. Όλα τα πατσόλια τότε αδυνατούσαν να τον απασχολούν κι έτσι ο ίδιος έβρισκε την ψυχική του ηρεμία. Εκεί στις Αυστριακές λίμνες βαρούσε τις αρχοντικές του μαλακίες και ράντιζε με το σπέρμα του τα λευκά νερά τους. Από το σπέρμα του ύστερα φυτρώναν νούφαρα. Εκεί ρίξαμε και τις στάχτες του. H κηδεία εγινε με κενοτάφιο.

Ο Ολλανδός δικηγόρος μας προειδοποίησε ότι εκπλήξεις περιμένουν το άνοιγμα της διαθήκης.

Πιστοί πάντα στο καθήκον μας θα κρατάμε τους αναγνώστες μας ενήμερους. Τα αρθρα θα συνεχίσουν να δημοσιεύονται ακόμα και αν αυτό είναι η σταγόνα που θα μας οδηγήσει στην σωματική και ψυχική υπερκόπωση.

Δεν υπάρχει γυρισμός, οι Πούτσες μας θα λάμπουν αιώνια σαν φάροι στο σκοτάδι

Πέτρος Διαμαντόπουλος

Πατσόλια Under Cover ή αλλιώς ΓΑΜΗΜΕΝΕΣ ΑΠΟΚΡΙΕΣ

όλοι ονειρευόμαστε να γαμήσουμε στα καρναβάλια μια τέτοια

Καλώς μας ήρθες πάλι τρελό καρναβάλι! Καιρός για πατσοκοίλιασμα, τσίκνα, άπειρο κρασί που μόνο σουρωμένος δέχεσαι να κατεβάσεις, τρίφυλλα (ίσως), μεθύσια σίγουρα και η ελπίδα του γαμησίου. Ντυνόμαστε με την ελπίδα να γδυθούμε, ακολουθώντας τα διονυσιακά μας έθιμα όπου αλκοόλ και πούτσα, και σαφώς πολύ τσίκνα πήγαιναν μαζί. Βέβαια οι αρχαίοι Αθηναίοι ουδέποτε έψηναν σουβλάκια, τα εντόσθια των ζώων τσίκνιζαν ωσάν σπονδή στους θεούς αλλά δεν γαμιέται. Ο Νεοέλληνας παίρνει λίγο Διόνυσο, λίγο λάτιν, κάτι κωλόκρασα, κρατικές επιδοτήσεις και κάνει καρναβάλια! Μετά ρωτάτε γιατί μας λοιδορεί ο Σόιμπλε ζώα.

Τα καρναβάλια είναι η ιδανική περίοδος για τις πατσόλες. Μεταμφιέζονται, ντύνονται, φοράνε χίλιες δυο μαλακίες για να μοιάζουνε μπάνικες γκόμενες. Η ελπίδα τους είναι να τις πετύχεις σουρωμένος, να μην τις πάρεις πρέφα και να τις γαμήσεις. Θέλουνε να τις πας σπίτι σου και να τις γαμήσεις στο κρεβάτι ως κυρίες. Θέλουνε και πρωινό τα ζώα.

Τα καρναβάλια είναι η ίδια περίοδος που λογής λογής αγάμητοι και ποταποί πατσολογάμηδες περιμένουνε να σφίξουνε κάνα ξέμπαρκο μεθυσμένο πατσόλι. Παίρνουνε ρετσίνες ή ούζα στα χέρια, προφυλακτικά στην τσέπη, και κολλάνε σε κάθε λογής μεθυσμενοπατσολοπαρέα. Εκβιάζουν φασώματα, υπαινίσσονται έρωτες, καταλήγουνε σε σχέση. Οι υπάνθρωποι πρέπει να πεθάνουν. Αν τους βρείτε πετροβολήστε τους. Ή έστω χαράξτε τους ένα μεγάλο ΠΓΜ (ΠατσολοΓάΜηδες) στο μέτωπο με την φαλτσέτα σας ώστε όλος ο κόσμος να δει τα φίδια που ζούνε ανάμεσά μας.

Τα καρναβάλια είναι καιρός πατσολογαμίας, δεν αντιλέγω. Είναι καιρός όπου ακάποτα γαμάς στις γωνίες (ενώ δίπλα σου περνάει κόσμος) διάφορες μασκοφορεμένες που απλώς σου σηκώσανε λίγο την φουστίτσα τους κι εσύ τους έσκισες το καλτσόν, κάνοντας στην άκρη το βρακάκι τους. Θυμάμαι την Αφροδίτη στη δευτέρα λυκείου και ακόμα γκαυλώνω. Πούτσα στις κρύες γωνιές, στα μουλωχτά, και δάχτυλα στον κώλο, nice..

Ωστόσο, ο σωστός διονυσιασμός δεν έγκειται στην αναμονή των καρναβαλίων μπας και γαμήσει το εν διονυσιασμώ υποκείμενο. Το πατσολογαμήσι στα καρναβάλια έρχεται ως μέρος μιας κατάστασης και όχι ως αυτοσκοπός. Οι μάσκες διασφαλίζουν ότι ποτέ δεν θα τη δεις στον δρόμο και θα λες από μέσα στου "πώ ρε μαλάκα τι γάμησα ο σάπιος...". Οι μάσκες εξασφαλίζουν την ανωνυμία. Γαμάς άγνωστες πατσόλες και εξαφανίζεσαι...Είναι το cheat meal που κάνουμε σε περίοδο γράμμωσης.

Ουδέποτε όμως ο σωστός καρναβαλιστής δεν γαμάει στο σπίτι του, ουδέποτε ξυπνάει το πρωί δίπλα σε αυτήν που γάμησε. Αντιθέτως κοιμάται μόνος του, σαβουριάζει πριν κοιμηθεί και πιθανώς να ξερνάει.

Γι' αυτό θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή σε όλους τους επίδοξους καρναβαλιστές: ΜΗΝ ΦΕΡΝΕΤΑΙ ΤΑ ΠΑΤΣΟΛΙΑ ΣΠΙΤΙ ΣΑΣ. ΓΑΜΗΣΤΕ ΤΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ. ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΝΤΑΙ ΤΑ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΑΣ ΚΛΕΙΣΟΥΝΕ ΣΤΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΒΡΑΚΙ ΤΟΥΣ.

Με τους φαλλούς μας σαν machete χαράσσουμε δρόμο μες στην ζούγκλα.

Πέτρος Διαμαντόπουλος

ποια εντέλει γαμάς τα καρναβάλια

Fastosus et Mentula ή Περηφάνεια και Πούτσα

Πατσολογαμικές σκέψεις τριβελίζουν το νου μου τις πρωινές τούτες ώρες. Στοχασμοί βαθύτατοι ξεπιδούν απ' τα σκοτεινά μονοπάτια του υποσυνείδητου και κατά τα πρότυπα του "Περηφάνεια και Προκατάληψη" της αγαμητολεσβίας Jane Austen, όλοι οι δρόμοι με οδηγούν προς το μπαλκόνι μου με μία τάση τόσο ισχυρή, τόσο αχαλίνωτη... να φωνασκώ επί ώρες να με ακούσουν όλοι οι γειτόνοι "Περηφάνεια και Πούτσα".

Στο βιβλίο της λεσβίας ο κύριος Ντάρσι μέγιστος μουνόδουλος και πατσολοσφίχτης κάνει δύο φορές πρόταση γάμου στην παρθενίτσα Ελίζαμπεθ μέχρι αυτή να του πει το ναι... και σκέφτομαι τώρα εγώ το εξής: σοβαρά;

Το Μανιφέστο του Ανδρισμού τονίζει την ευθύνη που έχουν οι φέροντες πούτσον. Ο πούτσος σύντροφοι, βλέπετε, έχει ανάγκες τις οποίες πρέπει να καλύπτετε. Ωστόσο, ο πούτσος δεν είναι απλώς ένα προεξέχον κομμάτι κρέας, ο πούτσος είναι πολύ περισσότερο μία κατάσταση, μία ιδέα. Ο πούτσος σας είστε εσείς και εσείς είστε ο πούτσος σας και η αξιοπρέπεια και των δύο είναι συνυφασμένη.

Ως εκ τούτου, σας παρακαλώ θερμά να σκεφτείτε όχι μόνο το αν αξίζει να τον τοποθετείτε οπουδήποτε, αλλά και το κατά πόσο αξίζει να τον τοποθετήσετε κάπου αναλόγως της προσπάθειας που απαιτείται. Δε σας λέω φυσικά να μην είστε διεκδικητικοί, άλλωστε αυτό υπαγορεύει η ανδρική σας φύσις, και να μη θέλετε, είναι μονόδρομος.

Εν ολίγοις, μη γίνεστε γελίοι. Μάθετε να εκτιμάτε καταστάσεις, το που σας παίρνει και πότε. Γαμάτε όπως ο κλέφτης εισέρχεται στα σπίτια εν τη νυκτί. Γρήγορα και αθόρυβα.

Μην κερνάτε αβέρτα και χαραμίζετε τα λεφτά σας εν μέσω κρίσης σε μαλακίες, γι' αυτό φαληρίσαμε βλάκες σαβουρογάμηδες. Το μουνί και το νερό είναι τσάμπα. Εντέλει αν θέλετε τόσο πολύ να πληρώσετε πηγαίνετε σε ένα κωλομπαράκι. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, χάνετε χρόνο και χρήμα και κατά πάσα πιθανότητα μένετε το βράδυ σπίτι μόνοι να τον παίξετε.

Καλούς μας αγώνες,
Ανέστης Ρωσσίδης.

Ο Αυνανισμός και η Ουσία της Ύπαρξης: Μεταμεσονύκτιοι Στοχασμοί

το αγαπάμε γιατί μας κάνει να Υπάρχουμε

Είναι αλήθεια ότι ο θεμέλιος λίθος ολόκληρου του δυτικού πολιτισμού έγκειται στη Γέννεση του Υποκειμένου. Μέσα από το σκοτεινό Μεσαιωνικό κόσμο, σαν μέσα από έναν άλλο σκοτεινό μα υγρό κόλπο όπου ρίχθησαν προ κάποιου χρονικού διαστήματος καυτά σαν λάβα τα σπέρματα, γεννιέται το Υποκείμενο και σωματοποιείται. Η διαδικασία της απόκτησης του σώματος του αγγίζει τον γοτθικό Ρομαντισμό του Φρανκεσταϊνικού κόσμου. Μέλη που ράβονται σε ένα τεράστιο μπάλωμα που λέγεται σώμα. Και ενώ το σωματοποιημένο Υποκείμενο ψάχνει τον εαυτό του μέσα στους αιώνες έρχεται μια κορυφαία πράξη Ύπαρξης, ο Αυνανισμός ή αλλιώς η Μαλακία, να το καθιερώσει στο Υπαρκτικό Γίγνεσθαι.

1. Μαλακία έριχνε ο Αδάμ στον Παράδεισο σκεπτόμενος τον Όφη. Η Εύα δε τσατίστηκε που την παραμελούσε και πήγε να φάει κάνα φρούτο. Το φρούτο όμως ήτο γλυκό και γύρισε με το φρούτο στο χέρι σαν άλλη Ελένη μπας και την σφίξει ο Αδάμ. ΜΑΖΙ ΤΟ ΦΑΓΑΝΕ και τους διώξανε από τον Παράδεισο. Η Μεταπτωτική κατάσταση είναι ο πρώτος λίθος της Ύπαρξης.

2. Στη σκηνή του μαλακίζοντο ο Αχιλλέας σκεπτόμενος την Χρυσηίδα.Το ίδιο έκαμε και ο Αγαμέμνων σε μία άλλη σκηνή. Ο δε κωλομπαρίσκος Μενέλαος, ο κατεξοχήν μουνόδουλος, βαρούσε από καμία μόνο με την Ελένη. Όπως καταλαβαίνετε ολόκληρος ο Τρωικός πόλεμος Υπάρχει μέσα από διαρκείς και επαναλαμβανόμενες μαλακίες. Η απεικόνιση αυτού, η Ιλιάς, είναι το έργο που καθιερώνει την Δύση.

3. Μαλακίες χτυπούσε ο Περικλής μέχρι που βρήκε την πατσόλα Ασπασία, παλαιά πόρνη, και του τις έριχνε αυτή. Με το σάλιο που έφτυνε τον δημοκρατικό και δημαγωγικό του πούτσο κόλλησε ο Περικλής λοιμό και πέθανε κατά την διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου.

4. Μαλακία έριξε ο Ιησούς στον μυστικό δείπνο την Μεγάλη Πέμπτη. Με τα καρόλια του γεμίζει το κρασί, το ανακατέβει και βγάζει Θεία Κοινωνία. Πολλές Αδελφότητες έκτοτε διατήρησαν τον θεσμό της Σπερματοποσίας (for further information check out Σπερματολαγνεία: Διάσπαρτοι Στοχασμοί). Ο Θεμέλιος λίθος της Δύσης, η Μονοθεΐα, φέρνει την Ύπαρξη πιο κοντά.

5. Μια μαλακία να του παίξει ζήτησε η Laura του Βοκάκιου. Εξοργισμένος αυτός, διότι γκέυς, την πέταξε όξω από το σπίτι του να την σπαράξει ο Μαύρος Θάνατος. Μετανιώνοντας αργότερα της γράφει τα 365 σονέτα για την πάρτι της και μόνο.

6. Μια μαλακία για μια ταβερνιάρισσα πατσόλα, την Δουλτσινέα, παίζει ο Θερβάντες. Ύστερα γράφει τον Δον Κιχώτη, τον ΠΡΩΤΟ ΔΗΛΩΜΕΝΟ ΠΑΤΣΟΛΟΛΑΓΝΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ. Από τον Κιχώτη το Υποκείμενο αποκτά τένοντες και μυς.

7. Μαλακίες βαρούσε ο Kant για να στανιάρει και να συνεχίσει προσηλωμένος τις κατηγορικές προσταγές του. Habemus Mentulam διαμύνησε, "Έχουμε Πούτσο" σε νεοελληνική μετάφραση. Ήρθε όμως η πουτάνα η λογοκρισία και το κατέστρεψε. 

8. Χτυπώντας μαλακία με το είδωλό του στον καθρέφτη ο Νίτσε γράφει τον Ζαρατούστρα. Ο Σκοτεινότατος τον Ρομαντισμών γεννιέται. Το Υπερ-Υποκείμενο γίνεται πραγματικότητα.

9. Οι μαλακίες του Φροϋντ είναι γνωστές τοις πάσι. Σκεπτόμενος τον Νίτσε γράφει για τον Ναρκισσισμό και καθιερώνει τον αιώνα του Εαυτού. Το Υποκείμενο έχει θεμελιωθεί.

10. Η Μαλακία είναι το τελευταίο Άντρο του Αντρισμού. Αυτή διατηρεί τα όνειρά μας. Αυτή μας κάνει να μην γαμάμε πατσόλες. Δείξτε στα πατσολάκια τον πούτσο σας και πείτε ΟΧΙ, ΟΧΙ ΔΕΝ ΣΟΥ ΤΟΝ ΔΙΝΩ. ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΜΠΟΡΩ ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΩ.

Πατσόλες δεν σας (ξανα)γαμάμε. Με τον πούτσο μας ψηλά θα νικήσουμε

Πέτρος Διαμαντόπουλος

Φιλία Ανδρών και Γυναικών ή αλλιώς ο Ανδρικός Εξευτελισμός

για όσους πιστεύουνε στην φιλία ανδρών και γυναικών

Έχει πολλάκις τεθεί ως θέμα συζήτησης σε μικτές παρέες το ζήτημα της φιλίας ανδρών και γυναικών. Και λέγω σε μικτές βεβαίως βεβαίως γιατί ουδέποτε άντρες δεν συζήτησαν μεταξύ τους ένα τέτοιο ζήτημα. Όλοι γνωρίζουν πως ο πραγματικός άντρας, στου οποίου το αίμα τρέχει σαν ηρωίνη η αχαλίνωτη τεστοστερόνη βλέπει όλες τις ωραίες γυναίκες σαν υποψήφια θηράματα. Και έχει βαρέσει και για την πάρτη τους από καμία μαλακία. Οι κοριτσοπαρέες αγνοώ το τι κάμουνε. Πολύ πιθανώς οι παρθενομικρούλες ή οι παρθενοβλαμμένες (οι πρώτες συγχωρούνται λόγω ηλικίας, οι δεύτερες θέλουνε πούτσα και ξύλο μπας και συνειδητοποιήσουν την χαμένη τους σεξουαλικότητα)  να συζητάνε μεταξύ τους για τους "φίλους" τους. Ουδέποτε σοβαρή και ώριμη σεξουαλικά γυναίκα δεν είδε έναν αξιοπρεπή εμφανισιακά άντρα, ή έναν γοητευτικό άντρα (διότι η γοητεία δεν είναι θέμα εξωτερικής εμφάνισης τόσο) φιλικά. Όλες ονειρεύτηκαν υγρές έναν σωστό και βαρβάτο πούτσο, αυτόνα που χώνεται στα τρίσβαθα της γυναικείας ψυχής και μένει αξιομνημόνευτος στο πέρασμα του χρόνου. Ένας τέτοιος πούτσος σου δίνει την αξιοπρέπεια όταν τον ρίξεις, να πεις "Θα βρεις κι' άλλους να σε γαμήσουνε σαν κι εμένα", και όντως  εάν είναι τόσο καλός, η γκόμενα ουδέποτε δεν θα σου αντικρούσει ένα τέτοιο επιχείρημα. Μέσα της ξέρει πως λίγοι θα την γαμήσουνε  τόσο καλά....

 

Οι γυναίκες ζητάνε την αντρική-και όχι την αντρίκια- φιλία κατά κύριο λόγο σε 2 περιπτώσεις. Πρώτη περίπτωση εάν την γουστάρεις αλλά δεν πολυβλέπεσαι. Προτιμούνε να σε διατηρούνε νεκρό και αποσεξουαλικοποιημένο σε μια γυάλα με φορμόλη, να σου φέρονται γλυκά αλλά φιλικά, ενώ εσύ βαράς άπειρες μαλακίες πριν κοιμηθείς με το κωλαράκι τους. Σε θέλουνε δίπλα τους για να τις επιβεβαιώνεις, τις θέλεις δίπλα σου περιμένοντας μήπως γυρίσει ο τροχός και σου κάτσουνε ποτέ. Στο μεσοδιάστημα μένεις στα μάτια μου ένα μεγάλος και απαθής μαλάκας που δεν έχει φυτρώσει τα απαραίτητα αρχίδια να διεκδικήσει αυτό που του αξίζει: να τον βλέπουν οι γυναίκες σαν Άντρα που αν του δώσουνε χώρο θα τις γαμήσει και όχι σαν τον ακίνδυνο ευνούχο του χαρεμιού. Η δεύτερη περίπτωση είναι όταν σε χωρίζουνε. Εκεί σε θέλουνε δίπλα τους πάλι για επιβεβαίωση, για να πιστεύουνε ότι έναν θαυμαστή σαν κι εσένα, πιστό και ποιοτικό, δεν θα τον χάσουνε ποτέ. Αν δεν τις γαμοσταυρήσεις όποτε πατήσεις στα πόδια σου, καλός μαλάκας είσαι. Τότε παραμένεις είτε πολύ μικρός (κοντά στα 19-20) είτε είσαι υπάνθρωπος, δεν αξίζεις δηλαδή τον αέρα που αναπνέεις. Υπάρχει και μια πολύ σπάνια περίπτωση να σου ζητήσουνε να μείνετε φίλοι αφού τις χωρίσεις εσύ. Αν δεν βαριέσαι να το κάνεις κράτα τες για καβάντζες. Να ρίχνεις καμιά πούτσα που και που. Οι ρεζέρβες δεν έβλαψαν ποτέ κανέναν οδηγό. Αρκεί να μην τις φοράει για πολλά συνεχόμενα χιλιόμετρα και να τις αλλάζει όταν φθαρούνε.

Οι άντρες βλέπουνε τις γυναίκες ως φίλες επειδή συνήθως δεν βλέπονται. Κάποιοι βέβαια με φιλικές προσεγγίσεις περιμένουνε να τις γαμήσουνε. Waste of time I would say. Πάντε κάνα μπουρδέλο να ξεθολώσετε και ψάξτε καμιά γκόμενα της προκοπής. Δεν καταδέχομαι να είμαι φίλος καμιανής. Τον εαυτό μου δεν το λυπήθηκα ποτέ ώστε να παρακαλάω μπας και γαμήσω. Όποια πάρει τον πούτσο μου θα πρέπει να πει και ένα ευχαριστώ. Απ' όσες τον πήραν καμιά δεν τον μετάνιωσε.

Προσωπικά, λόγω κάποιον ηθικών αξόνων, έχω σε 'friend zone' μόνο τις κοπέλες των φίλων μου, και πάλι όχι όλες. Και αυτό όχι γιατί θα τις γαμούσα ποτέ, αλλά γιατί κάποιες είναι τόσο καριόλες που ποτέ δεν μπορούνε να μπουν σε 'friend zone'. Πάντως τις κοπέλες φίλων τις αποσεξουαλικοποιώ εγώ. Δεν περιμένω να το κάνουνε αυτές. Γι' αυτό και είμαι υποκείμενο και όχι αντικείμενο στο συντακτικό της Ύπαρξης.

Θέλοντας να κλείσω θα θυμηθώ μόνο εκείνη την μαλακία που διαφήμιζε παλιά το Star Channel: ένα βιβλίο που ονομάζονταν "Όχι πια Σεξ, Μόνο Φίλοι". Ποιος τόλμησε να το πει αυτό ρε μεγάλε? Εξάλλου στα φιλικά μπαίνουν τα καλύτερα γκολ.  Πούτσα λοιπόν βαθιά και σωστά. Και ΌΧΙ φίλοι.

Όλα τα καρόλια μέσα μάγκες, και τα υγρά μέσα. Έτσι θα κερδηθεί η Επανάστασις

Πέτρος Διαμαντόπουλος

όχι πια σεξ μόνο φίλοι my ass, καριόλες

 

   

Το Τελευταίο Αντίο: Η Κηδεία του Συντρόφου Νέστορος

Αντίο Νέστωρ.

Ιδέες:

Εχθές στις 5 Φεβρουαρίου του 2012 κηδεύτηκε ο 28χρονος Νέστορας Κεφαλάς.

Ο Νέστορας ήταν ένας μεγάλος αγωνιστής, ένας άνθρωπος με βαθύτατη καλλιέργεια και μόρφωση, ομορφιά και ευγλωττία που μας αποχαιρέτησε στην ακμή του Ανδρισμού του.

Μπορεί πλέον να μη βρίσκεται δίπλα μας, όμως ο Νέστορας ζει μέσα στις καρδιές μας. Η Αιωνιότητα του Ανδρισμού του χαρίζεται μέσα από τα αβυσσαλέα τρίσβαθα της σπαραχτικής Ανδροκινούμενης Γραφής του. Το πνεύμα του ζει, νιώθουμε το χαμόγελο του σε κάθε ανάγνωση των αξεπέραστων γραπτών του.

Εντυπώσεις απο την κηδεία:

Η κηδεία του συντρόφου Νέστορος με συγκλόνισε συθέμελα και εμένα και τον Πέτρο. Η λαϊκή προσέλευση ήτο πελώρια.

Εκατοντάδες συνέρευσαν οι πατσόλες ερωμένες του, ενώ τα καλά μουνιά που έσφιγγε στέκονταν στην απέναντι πλευρά και τον έκλαιγαν χώρια, σνομπάροντας τις χοντρές πατσολιάρες. Οι οδυρμοί των πατσολιών ηχούσαν στα αυτιά τα δικά μου και του Πέτρου ως άλλη Ωδή του Μπετόβεν, μία Ωδή στον Ανδρισμό και τη σωστή χρήση της πούτσας.

Στην πρώτη γραμμή η μάνα του Νέστορα. Παρέδωσε μαθήματα αξιοπρέπειας και χαρακτήρα αποχαιρετώντας για τελευταία φορά τον πρωτότοκο της, χωρίς περιττές εκδηλώσεις για το θεαθήναι, με τα δάκρυα να στολίζουν σιωπηλά τα χαρακωμένα μάγουλα της.

Μήνυμα αισιοδοξίας ήταν για όλους τους πατσολολάγνους η παρουσία του μικρού αδερφού του Νέστορας. Ο νεαρός Αλκιβιάδης κόζαρε το κωλαράκι μιας ξεκωλιάρας που εμφανίστηκε με μαύρο κολάν για να αποχαιρετήσει τον αδελφό και συναγωνιστή μας. Ο έφηβος Αλκιβιάδης βρήκε παρηγοριά στο θέαμα και μας εμφύσησε ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο. Στο πρόσωπο του απαντάται η Μεθεπαναστατική Ανδρική Κατάστασις της ατέλευτης γαλήνης.

Τριγύρω παντού σκορπισμένες ήσαν μαυροφορεμένες αρσενικές μορφές, σύντροφοι και αγωνιστές που ήρθαν να αποδώσουν ένα φόρο τιμής σ' αυτόν τον μεγάλο αγωνιστή ονόματι Νέστορα Κεφαλά.

Η Κηδεία έλαβε τέλος.

Σιωπή. Η Πλάση σύσσωμη λύγισε και η Άβυσσος μούγκριξε υποδεχόμενη στα σπλάχνα της έναν ανεπανάληπτο Άνδρα.

Ο Παράδεισος του Ανδρισμού ανήκε πλέον στο Νέστορα.

Καλό Παράδεισο Νέστορα και καλούς μας αγώνες,
-Ανέστης Ρωσσίδης

Υ.Γ: Την Παρασκευή, ύστερα από θέληση του ιδίου, ανοίγει η διαθήκη του. 

Τα Πατσόλια της Διπλανής Πόρτας Part 1: Πως να Γαμήσετε την Γειτόνισσά Σας

ποια θα ήθελες να έχεις γειτόνισσα

Ήτανε Σεπτέμβρης. Ένα όμορφο και καλοπροαίρετο αγόρι σκάει μούρη σε μια άγνωστη πόλη, χωρίς να ξέρει κανένα. Το σπίτι χωρίς έπιπλα, το φαγητό στη λέσχη. Περιμένει να ξεκινήσει κάτι που τόσα έχει ακούσει να λέγονται γι' αυτό: η φοιτητική ζωή. Το πρώτο πρόσωπο που με υποδέχεται είναι η γειτόνισσά μου. Τριτοετίνα, βαμμένη ξανθιά, όχι το σκυλέ, με πιασίματα. Φοράει μαύρο τιραντάκι. Μου χαμογελάει. Ανάβω. Άπειρος, δεν ξέρω να το διαχειριστώ. Δεν το προσπάθησα καν. Τα 'χε μέναν φαντάρο τότες. Μου λεγε θα τον παντρευτεί. Βλαμμένη έως εκεί που δεν πάει. Ακόμα να τελειώσει την Θεολογία. Και πάνε χρόνια.....Πλέον έχει πατσολέψει, ειλικρινά δεν βλέπεται. Χαίρομαι που δεν την γάμησα. Αλλιώς εκείνη η καββαδιακή φράση θα με στοίχειωνε: Ότι γαμάω σαπίζει, δεν πεθαίνει σαπίζει...

Οι γειτόνισσες αποτελούνε έναν ακρογωνιαίο λίθο διαχρονικά στο φαντασιακό των αντρών. Είναι το γυναικείο πρόσωπο με το οποίο ερχόμαστε σε καθημερινή επαφή. Μετά την μητρική φιγούρα η γειτόνισσα είναι αυτή που συμβολίζει το οικείο. Ο κόλπος της δίνει υποσχέσεις γλυκιάς διαμονής, ένα περιβάλλον όπου το αντρικό υποκείμενο (εξάλλου μόνον οι άντρες μπορούνε να είναι υποκείμενα, μέρη μιας σύνταξης δηλαδή στην οποία υπάρχει πρωτο-βούλεσθαι) μπορεί να νιώσει γλυκά σαν το σπίτι του.

Η γειτόνισσα προσεγγίζεται εύκολα και αποφεύγεται δύσκολα. Πριν τη γαμήσεις πρέπει είτε να της δώσεις να καταλάβει ότι θα πέσει απλά καλή πούτσα είτε να σκοπεύεις να την παντρευτείς, να γκρεμίσεις την μεσοτοιχία που σας χωρίζει και τα δυο σας σπίτια να γίνουνε ένα κυριολεκτικά. Επίσης τη γειτόνισσα είναι δύσκολο να την κερατώσεις αφενός και αφετέρου εάν το κάνεις, ή εάν κάνεις οτιδήποτε την ενοχλήσει, μπορεί να σε κάνει να το μετανιώσεις πολύ άσχημα. Θα γαμιέται συνέχεια τα βράδια και θα φωνάζει 2 φορές για να την ακούς και να σκέφτεσαι πόσο μαλάκας είσαι που την παράτησες. Ή πόσο μαλάκας ήσουνα και σε παράτησε...

Η καλύτερες περιπτώσεις είναι οι milfoγειτόνισσες. Αυτές οι σαραντάρες οι οποίες δίνουνε πειστικές υποσχέσεις καλού σεξ και εχεμύθειας. Μόνο μη σε πάρει χαμπάρι ο άντρας της. Και αυτός μπορεί να σε κάνει να το πληρώσεις ακριβά. Και με διάφορους τρόπους...

Δεν έχω γαμήσει ποτέ γειτόνισσά μου. Δεν έχω ούτε εκείνο το παιδικό βίωμα με το κοριτσάκι του διπλανού σπιτιού που βλεπόμασταν τα καλοκαίρια κάπου στην επαρχία όταν πηγαίναμε στα πατρικά μας. Αν το είχα θα την είχα γαμήσει σε κάποια φάση μέσα στους αγρούς και το μικρό σπίτι στο λιβάδι θα γινότανε κόκκινο από αίμα παρθένας.

Η πούτσα μας δεν θα μας απογοητεύσει ποτέ!

Πέτρος Διαμαντόπουλος

και ποια εντέλει έχεις γειτόνισσα

Γυναίκα και Τιμόνι

Γυναίκα και τιμόνι... επ' αφορμήν των τελευταίων γεγονότων και στη μνήμη του μακαρίτη και μακαριστού Νέστορος συγγράφω ετούτο το άρθρο.

Οι γυναίκες είναι κοινώς αποδεκτόν ότι δεν μπορούν να οδηγήσουν. Πολλάκις το θέμα αυτό ήταν το αγαπημένο διάφορων σατιριστών ενώ υπάρχουν και έρευνες που καταδεικνύουν την περιορισμένη αντίληψη του χώρου που έχουν οι γυναίκες σε αντίθεση με τον ανδρικό πληθυσμό.

Αν, λοιπόν, είστε γυναίκα σας εκλιπαρώ, παρότι μπορεί να διαφωνούμε σε πολλά (ενώ γνωρίζουμε και οι δύο ότι εγώ εχώ το δίκιο) και να σας θεωρώ απλώς σπερματοδοχεία, σας ζητώ το εξής: αφίστε το τιμόνι. Πάρτε καλύτερα μία πίπα από τον άνδρα σοφέρ σας.

Άλλωστε έχει αποδειχτεί πως ένα καλό πιπέτο είναι αγχολυτικό. Με αυτό τον τρόπο θα καταφέρετε φεμινιστρίες και να αυξήσετε τη συνολική παραγωγικότητα (καθώς θα στηρίζετε ψυχολογικά το μοναδικό παραγωγικό στέλεχος της κοινωνίας, τον άνδρα) και θα προβαίνετε στην κατάποση της παραγωγής (του σπέρματός του δηλαδή, που αποτελεί μέγιστη για σας τιμή) αλλά και θα μειώσετε τον αριθμό ατυχημάτων και απωλειών άξιων συντρόφων (που στην τελική για σας δουλεύουν ζώα για να χοντραίνει η κωλάρα σας).

Ελπίζω στην τελική μέσα στη ματαιοδοξία της φύσεως σας να προβείτε στις πράξεις που σας συνέστησα, στη μνήμη αν θέλετε όχι του άνδρα-αγωνιστή Νέστορος, αλλά του πιποδότη και κωλογαμιά σας.

Στη μνήμη του Νέστορα τα καρόλια του οποίου αγαπήσατε και ήπιατε.

Όσο για τους πατσολογάμηδες φίλους που θα διαβάσουν το άρθρο τους παρακαλώ από τα βάθη της ψυχής μου στη μνήμη του αδελφού Νέστορος, να μη ξαναδώσουν τα αυτοκίνητα τους μες τον επόμενο μήνα στις πατσόλες ερωμένες τους.

Καλούς μας αγώνες,

Ανέστης Ρωσσίδης.

Συγκλονιστικό: Τα Τελευταία Λόγια του Σύντροφου Νέστορος

Παραθέτω αυτούσια τα λόγια του συντρόφου που προσωπικώς απομαγνητοφώνησα:

"Ανέστη... Πέτρο... περνάω τα τελευταία μου δευτερόλεπτα με τη σκέψη σας να με συντροφεύει. Τα όσα ζήσαμε, τις παρτούζες που κάναμε, τις μπουρδελότσαρκές μας, τις καψούρες, τις σούρες μας και τα αντρίκια φαγητά που φάγαμε. Θυμάμαι την ημέρα που πρωτογάμησα, την πρώτη φορά που μπήκε η πούτσα σε υγρό μουνί πατσόλας. Από τότε το ήξερα πως θα πάω από γυναίκα, αλλά δεν περίμενα ότι θα πέθαινα με αυτόν τον τρόπο ρε γαμώτη. Μιλάω και τα μάτια μου σβήνουν, νιώθω το ζεστό αίμα να ρέει από το διαμελισμένο κρανίο μου. Ο γιατρός με ρώτησε αν θέλω να κοιταχτώ στον καθρεύτη για τελευταία φορά, του είπα όχι, θέλω να κρατήσω την εικόνα του πατσολογαμία που πάντα ήμουν, να μην αλλοιωθεί απ' την ασκήμια του ατυχήματος. Του είπα ρε Ανέστη να μου φέρει καμιά νοσοκόμα να πιάσω λίγο κώλο τελευταία φορά. Να βάλω μια ακόμη φορά δάχτυλο σε σφυχτή κωλότρυπα. Μου είπε πως παραληρώ. Πες του ρε Ανέστη να φέρει μια νοσοκόμα, φέρε ρε μαλάκα στην τελική μία πουτάνα. Προλαβαίνεις, κακό σκυλί ψόφο δεν έχει ρε μαλάκα θα ζήσω κάνα 20λεπτο ακόμη. Πες του Πέτρου ότι τον αγαπώ πολύ, πες τον μαλάκα έτσι για μένα να γαμήσει αύριο εκείνη την καυλίτσα τη χοντρούλα απ' το γυμναστήριο. Πες του ότι εγώ δε θα ξαναγαμήσω, εκτός και αν με αγάπαει τόσο ο Θεός. Ρε μαλάκες, σας παρακαλώ, μη με ξεχάσετε, θέλω να ζήσω. Ξέρω ότι αυτό πλέον δε γίνεται σαρκικά, αλλά επιθυμώ να ζήσω μέσα από τις ιδέες μας, τα άρθρα μας. Αφήνω τα γραπτά μου ως πολιτισμική κληρονομία στους επερχόμενους χρυσούς αιώνες του ανδρισμού. Αχ μάνα... αυτά τα φαγητά που μου μαγείρευες... ήθελα να γραμμώσω και είχανε περισσότερο λάδι απ' ότι έπρεπε... αχ μάνα όλα από γυναίκα άρχισαν και όλα εκεί τελειώσαν..........."

Κάπου εδώ ο σύντροφος έχασε τις αισθήσεις του και έμεινα να του κρατώ το κρύο του χέρι, αμίλητος κι εγώ δεν ξέρω για πόσο. Έξω είχε πια νυχτώσει...

Για την απομαγνητοφώνηση.

-Ανέστης Ρωσσίδης.

ΕΚΤΑΚΤΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ: Ο ΝΕΣΤOΡΑΣ ΚΕΦΑΛΑΣ ΝΕΚΡΟΣ ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΑΤΥΧΗΜΑ....

Με μεγάλη μας λύπη σας ανακοινώνουμε ότι ο σύντροφος Νέστορας δεν βρίσκεται πλέον μαζί μας εδώ και μερικά λεπτά....Τον τράκαρε γυναίκα οδηγός καθώς αγέρωχος ταξίδευε τον κόσμο με την μηχανή του. Ύστερα από έρευνα της Τροχαίας Αττικής απεκαλύφθει ότι η οδηγός ήτο φεμινίστρια η οποία παρεβίασε φωτεινό σηματοδότη επειδή θεώρησε πως είναι ένα κομμάτι της πατριαρχικής ευταξίας. Η ίδια δε, προ ολίγων μηνών είχε εισηγηθεί στο Υπουργείο Συγκοινωνιών να αλλάξουνε τα άκρως σεξιστικά κατά τα λεγόμενά της ονόματα των φαναριών από "Γρηγόρης" και "Σταμάτης" σε "Γρηγορία" και "Σταματία". Ο Θεός που την έπλασε να την κάψει για πάντα στην Κόλαση μαζί με την Εύα. Η Κηδεία του συντρόφου θα γίνει την Κυριακή στις 14:00 στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών. Είθε ο Ανήρ Θεός να αναπαύσει την ψυχή του....Συλλυπούμαστε την οικογένειά του και τις εκατοντάδες πατσόλες ερωμένες του και δηλώνουμε ότι το αγωνιστικό του πνεύμα παραμένει ζωντανό μέσα στις ψυχές μας και στα άρθρα που συντάσσουμε. Εξάλλου κάτι τέτοιο θα ήθελε και ο ίδιος.

Ο Σύντροφος άγγιξε πλέον τον Παράδεισο του Αντρισμού. Απαλλαγμένος δια παντός από τα απανταχού πατσόλια γλεντάει με τα ουρί του παραδείσου. Το άρθρο που θα ακολουθήσει ήτανε το τελευταίο του. Ο σύντροφος Ανέστης, βρισκόμενος στις τελευταίες στιγμές του ήρωά μας κατέγραψε τα τελευταία του λόγια και τις τελευταίες του επιθυμίες. Το άρθρο που ακολουθεί αφιερωμένο στην μνήμη του. Αιωνία η μνήμη αξιομακάριστε και αείμνηστε αδελφέ ημών.

Καλό Παράδεισο να 'χουμε

Ανέστης Ρωσσίδης, Πέτρος Διαμαντόπουλος

Los Patsolieros: Η Επιστροφή

Ήτανε ένα θλιβερό πρωινό του Δεκέμβρη. Περπατούσα θλιμμένος στα σκοτεινά και βρώμικα μονοπάτια της Θεσσαλονίκης παρέα με ανάρχες, αριστερίζοντες και παρεκκλίνοντες, χασίσια και πουτάνες. Το μέλλον διαγραφόταν βέβαιο, τόσο βέβαιο όσο και η επερχόμενη Επανάσταση. Σαν άλλος Πετρόπουλος μοιραζόμουνα τζούρες με τραβέλια και τραβελοχώστηδες στο λιμάνι ενώ το μούτρο μου μαστίγωνε ένας θανατερός βαρδάρης. Ήμουνα περήφανος,  η underground αντρίλα μου, που αβανγκάρντιζε σκοτεινά μέσα μου ώρες ώρες, με οδηγούσε με στέρεα βήματα στον παράδεισο του Αντρισμού. Το όνειρο της ζωής μου, οι Πατσολολάγνοι είχε γίνει πραγματικότητα. Διάβαζα τα άρθρα μου καπνίζοντας και βαρώντας μαλακία από  θαυμασμό στο τεράστιο Εγώ μου. Το γκαυλί μου σίγουρα θα σούβλιζε όποια φεμινίστρια θα βρισκότανε στο δρόμο του.

Ήτανε τότε που την είδα να περνά. Νέα δικηγορέσσα στην Σαπφούς όπου έπινα τον πρωινό καφέ μου μετά από μπουρδελότσαρκα. Στην αρχή νόμιζα ότι έκανε πιάτσα, αλλά διέκρινα το αγορασμένο Burbury κασκόλ και την κατάλαβα. Ήτανε η Φαίη και ήτανε ένα μικρό καθώς πρέπει πατσολάκι. Είχε τον κώλο εκείνο με τα πιασίματα, τα ζωώδη στήθη το ψώνιο της δικηγορέσσας. Και την ερωτεύτηκα.

Το πως γνωριστήκαμε δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι οι δύο μήνες που πέρασαν ήτανε οι καλύτεροι της μίζερης ζωής μου, ή έτσι νόμιζα. Με φώναζε "γατούλη" το πρωί, αγάπη της και μωράκι της. Μου έστελνε γκαυλιάρικα μην πριν κοιμηθώ. Μου χάιδευε τον πούτσο γλυκά τα απογεύματα. Και όμως με παράτησε. Μου είπε πως την έχω μικρή, πως δεν μου σηκώνεται καλά, πως δεν ξέρω να γαμάω. Θα γαμιέται λέει από τούδε με τον κάγκουρα/σκυλά/σφίχτη/φραγκάτο/βαρβάτο που την πάει βόλτες με το αμάξι και της κερνάει ποτάρες. Έβαλα τα κλάματα. ¨Έχασα αυτό που τόσο πολύ μόχθησα να αποκτήσω. Την εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Και πάνω απ' όλα είχα προδώσει τους Πατσολολάγνους. Είχα γίνει κι εγώ ένας πατσολοχώστης. Δεν μου μένανε πολλά να κάνω. Πήρα τη φαλτσέτα μου και τράβηξα προς βαρδάρη, να τον κόψω και να ησυχάσω, και τον πούτσο μου και τον λαιμό μου. Είχα προδώσει τους συντρόφους μου. Το tattoo στον δεξί γλουτό μου που απεικόνιζε μια πατσόλα και από πάνω της ένα τεράστιο Χ φτιαγμένο από ομοιώματα μάυρων πούτσων μου θύμιζε την αποτυχία μου. Ετοιμάστηκα. Η φαλτσέτα γυάλιζε στο πρωινό φως μιας νέας αυγής. Ο λαιμός μου ευχύθηκε (σ)το ατσάλι. Και τότε τους άκουσα.

Ήτανε οι γλάροι, πουλιά περιθωριοποιημένα, καταδικασμένα να ζούνε μισά στη στεριά μισά στη θάλασσα, πηγαίνοντας μπρος πίσω μιαν ολόκληρη ζωή. Επέστρεψα σπίτι μου και πήρα τον Ρωσσίδη. "I'm back mouni", του λέω σε greeklish. "Σε περιμέναμε μαν", απαντάει σε καθαρευσουσιάνικα ελληνικά. "Σου έχω ετοιμάσει μιαν έκπληξη. Έχω μια φεμινίστρια στα 4, έλα να την ξεσκίσεις". Το γκαυλί μου ένιωσε ξανά τον χαμένο νατρισμό του. Τα αρχίδια μου γίνανε σαν καρύδες. Αδρεναλίνη έτρεχε ποτάμι στο καυτό μου αίμα. Σπέρμα κυλούσε στη γλώσσα μου. Πίνωντας το σπέρμα μου ξανάγινα άντρας.

Και επέστρεψα σε σας, που με ζητήσατε, που με ψάχνατε και δεν με βρίσκατε. Και είμαι εδώ να μοιραστώ τις εμπειρίες μου και να σας (μας) βοηθήσω να βρείτε τον χαμένο αντρισμό σας. Once you go to Patsolieros you never go back.

Η πούτσα μου αγέρωχη υμνεί την Επανάσταση του Αύριο.

Πέτρος Διαμαντόπουλος