Παραθέτω αυτούσια τα λόγια του συντρόφου που προσωπικώς απομαγνητοφώνησα:
"Ανέστη... Πέτρο... περνάω τα τελευταία μου δευτερόλεπτα με τη σκέψη σας να με συντροφεύει. Τα όσα ζήσαμε, τις παρτούζες που κάναμε, τις μπουρδελότσαρκές μας, τις καψούρες, τις σούρες μας και τα αντρίκια φαγητά που φάγαμε. Θυμάμαι την ημέρα που πρωτογάμησα, την πρώτη φορά που μπήκε η πούτσα σε υγρό μουνί πατσόλας. Από τότε το ήξερα πως θα πάω από γυναίκα, αλλά δεν περίμενα ότι θα πέθαινα με αυτόν τον τρόπο ρε γαμώτη. Μιλάω και τα μάτια μου σβήνουν, νιώθω το ζεστό αίμα να ρέει από το διαμελισμένο κρανίο μου. Ο γιατρός με ρώτησε αν θέλω να κοιταχτώ στον καθρεύτη για τελευταία φορά, του είπα όχι, θέλω να κρατήσω την εικόνα του πατσολογαμία που πάντα ήμουν, να μην αλλοιωθεί απ' την ασκήμια του ατυχήματος. Του είπα ρε Ανέστη να μου φέρει καμιά νοσοκόμα να πιάσω λίγο κώλο τελευταία φορά. Να βάλω μια ακόμη φορά δάχτυλο σε σφυχτή κωλότρυπα. Μου είπε πως παραληρώ. Πες του ρε Ανέστη να φέρει μια νοσοκόμα, φέρε ρε μαλάκα στην τελική μία πουτάνα. Προλαβαίνεις, κακό σκυλί ψόφο δεν έχει ρε μαλάκα θα ζήσω κάνα 20λεπτο ακόμη. Πες του Πέτρου ότι τον αγαπώ πολύ, πες τον μαλάκα έτσι για μένα να γαμήσει αύριο εκείνη την καυλίτσα τη χοντρούλα απ' το γυμναστήριο. Πες του ότι εγώ δε θα ξαναγαμήσω, εκτός και αν με αγάπαει τόσο ο Θεός. Ρε μαλάκες, σας παρακαλώ, μη με ξεχάσετε, θέλω να ζήσω. Ξέρω ότι αυτό πλέον δε γίνεται σαρκικά, αλλά επιθυμώ να ζήσω μέσα από τις ιδέες μας, τα άρθρα μας. Αφήνω τα γραπτά μου ως πολιτισμική κληρονομία στους επερχόμενους χρυσούς αιώνες του ανδρισμού. Αχ μάνα... αυτά τα φαγητά που μου μαγείρευες... ήθελα να γραμμώσω και είχανε περισσότερο λάδι απ' ότι έπρεπε... αχ μάνα όλα από γυναίκα άρχισαν και όλα εκεί τελειώσαν..........."
Κάπου εδώ ο σύντροφος έχασε τις αισθήσεις του και έμεινα να του κρατώ το κρύο του χέρι, αμίλητος κι εγώ δεν ξέρω για πόσο. Έξω είχε πια νυχτώσει...
Για την απομαγνητοφώνηση.
-Ανέστης Ρωσσίδης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου