Τίμη και Δόξα Part 4: Ο ορισμός του Badass

Η επιτομή του Ανδρισμού - Billy Gibbons

O Ουίλιαμ Φρέντερικ «Μπίλι» Γκίμπονς γεννημένος στις 16 Δεκεμβρίου του 1949 αποτελεί τον ορισμό του badass. Είναι ευρέως γνωστός ως κιθαρίστας των ZZ Top ενώ έχει κάνει και μερικές εμφανίσεις ως ηθοποιός.

Ο Γκίμπονς αποτελεί την επιτομή του αρσενικού. Εκπέμπει αυτοπεποίθηση σε ό,τι κάνει, είτε αυτό είναι το να παραγγείλει ένα ποτό, να αγοράσει ένα αμάξι ή να την πέσει σε γυναίκα. Δεν εκνευρίζεται εύκολα, όμως είναι τρομαχτικός αν φτάσει στα όρια του.

Ως γνήσιος badass ο Γκίμπονς έχει χαράξει το δικό του μονοπάτι. Φοράει, οδηγεί, πίνει, βλέπει και ακούει ό,τι γουστάρει, όταν το θέλει, όπου το θέλει και χωρίς να επηρεάζεται από εφήμερες μόδες.

Ποτέ δεν αρκέστηκε στην πεπατημένη όδο, ενώ θα μπορούσε να γαμάει άπειρα σιχαμερά πατσόλια ο Γκίμπονς επιλέγει αντί για γαμιάς να είναι γαμάτος και μέσα σ’ αυτήν του την επιλογή αξιώνεται τον παράδεισο του ανδρισμού. Παίζει κιθάρα με παλιά νομίσματα αντί για πένες, καλλιεργεί μούσι που μόνο ο ίδιος έχει τ’ αρχίδια να στηρίξει χωρίς να θεωρηθεί πόζερος ή παπάς.

Ο Γκίμπονς φίλε σαβουρογάμη, σ’ αντίθεση με σένα, δεν περιμένει την επιβεβαίωση καμιάς πατσόλας. Όταν σκίζει την Gibson του ’59 που διαθέτει επί σκηνής βιώνει μία εμπειρία μακράν οργασμικότερη απ’ αυτήν που θα μπορούσε να του προσφέρει όχι μονό το πατσόλι που γαμάς, αλλά όση όλα τα πατσόλια που ποτέ θα γαμήσεις συνολικά.

Ο Γκίμπονς δεν είναι badass επειδή δεν γαμάει πατσόλες, είναι badass ακριβώς γιατί μπορεί να το κάνει αλλά επιλέγει να μην το κάνει. Αξιώνεται μέσα απ’ τη ζωή του μία θέση δίπλα στον Θεό (και αυτός αρσενικού φύλου είναι, εστώ και μες τα αφηγηματικά πλαίσια της γλώσσας).

Καλούς αγώνες,

Ανέστης Ρωσσίδης

Ο Βασιλιάς της Πατσολογαμίας

Wanted Dead or Alive

Εν όψει των εορτών οφείλουμε φίλοι και συναγωνιστές να κάνουμε μία αναφορά στην πιο φρικιαστική μορφή όλων των εποχών, τον Santa Claus (γνωστό και ως Άγιο-Βασίλη).

Ο Άγιος Βασίλης αποτελεί το κατακάθι του ανδρισμού. Πρόκειται για μία υπόσταση κατεξοχήν βδελυγματική.

Έχοντας αφήσει πλήρως τον εαυτό του, ο μπαρμπά-Βασίλης συμμορφώνεται με τα πρότυπα της γυναικείας παθητικότητας, πατσολιάζει αβέρτα σαβουρώνοντας ότι βρει, ντύνεται φανταχτερά για να προκαλεί εντυπώσεις και δίνει δωράκια μόνο σ’ όποιον θεωρεί καλό με βάση μία λίστα της κακιάς ώρας, την οποία έχει συντάξει ποιος ξέρει με τι κριτήρια.

Σα να μην έφτανε όλο αυτό είναι ύποπτα παιδόφιλος. Κάθεται σε σαλόνια και προσκαλεί παιδάκια να καθίσουν στα γόνατα τους για να τους δώσει γλειφιτζούρια… Τα πασπατεύει και ρωτά πληροφορίες, ψάχνει τα ευκολότερα θύματα και τους τάζει «δώρα» αν είναι καλά παιδιά (και κάνουν ό,τι τους λέει).

Ο Άγιος Βασίλης διατίθεται να πληγώσει άτομα βαθύτατα αν θεωρεί ότι δεν τηρούν τις φτηνιάρικες προδιαγραφές για να μπούνε στη λίστα τους, χωρίς να λαμβάνει υπόψη τις θυσίες που τα εν λόγω άτομα μπορεί να έχουν κάνει (γνώριμη συμπεριφορά;).

Εντέλει η καλύτερη λύση είναι να μην περιμένει κάνεις τίποτα από τον χοντρό απατεωνίσκο. Μην πιστέψετε σε Άγιους Βασίληδες. Πείτε όχι στα βρωμερά πατσόλια που τάζουν υγρό μουνί (δευτέρας ποιότητος) παίρνοντας ως αντάλλαγμα πολλά περισσότερα (ακόμη και οι πουτσότριχες σας αξίζουν παραπάνω) ενώ πολλάκις αποφασίζουν ότι δεν τηρείται τις προδιαγραφές τους και σας στερούν και το μοναδικό ρόλο για τον οποίο αυτές είναι προορισμένες (σπερματοδοχεία).

Οι γιορτές μπορούν να είναι πολύ πιο ευχάριστες αν τις περάσετε χωρίς έρωτες της κακιάς ώρας. Αγαπήστε τον πούτσο σας. Αυτό αρκεί.

Καλούς αγώνες , καλό μήνα και ακόμη καλύτερες γιορτές, μόνοι σας εσείς και οι πούτσοι σας,

Ανέστης Ρωσσίδης.

Η Πατσολογαμία Part 2: Τι σημαίνει το να είσαι Πατσολογάμης

Θυμάμαι όταν γάμησα την πρώτη μου πατσόλα. Δεν είχα καταλάβει, ούτε και έχω ακόμα καταφέρει να το ξεπεράσω, πόσο βαθιά στο χρόνο πήγαινε η πατσολολαγνεία μου. Είχα μπει σε μια διαδικασία εξανθρωπισμού. Πίστευα ότι οι πατσόλες είναι άνθρωποι όπως όλοι. Πίστευα ότι μια πατσόλα θα εκιμήσει πως ένας σαν κι εμένα γύρισε όχι μόνο να την κοιτάξει, αλλά να την γαμήσει και εν τέλει να την κάνει σχέση. Με την πατσόλα ένιωθα ασφάλεια, κανείς (σχεδόν) δεν γυρνούσε να την κοιτάξει. Ήτανε το δικό μου μικρό μυστικό, ένα διαμάντι που είχα βρει, που του ξέσκιζα τρυφερά τον κώλο, που κάναμε γούτσου γούτσου σαν δυο μικρά γατάκια, που έχυνε (λόγω κιλών) σαν τρελή. Ήτανε το μικρό μου πατσολάκι, ολότελα δικό μου στα χρόνια που έρχονταν, με τις κυκλαδίτικες καμπύλες της γονιμότητας. Δεν ήτανε σάπια, αν είναι ποτέ δυνατόν, αλλά ήτανε πατσόλα. Και σάπια και πατσόλα δεν έχωσα, thank god. Έκανα όνειρα για μικρά πατσολάκια, να τρέχουνε περήφανα από δω κι από κει. Η πατσόλα, όταν με είχε βαρεθεί, και γύρισε κάποιος που βλεπόταν να την κοιτάξει, την έκανε με ελαφρά. Ένα χρόνο μετά κάναμε τους πατσολολάγνους.

Σαφώς και έχουμε υπάρξει πατσολοφάγοι, σαν ιδρυτική Τριάδα. Πριν όμως κάνουμε αυτό το blog οδηγηθήκαμε στην δικιά μας προσωπική επανάσταση, και ο σκοπός μας είναι όχι να καθοδηγήσουμε εσάς, αλλά να σας δώσουμε ελπίδες αφύπνισης. Να καταλάβετε τον φυλετικό σας ρόλο. Να τιμήσετε τα αδελφίστικά σας αρχιδάκια, που αν δεν το κάνετε, θα γίνουνε μικρά σαν στραγάλια.

Για να γυρίσω στο θέμα μου. Η πατσολολαγνεία μου ήτανε έλλειψη αυτοπεποίθησης, όχι αισθητική άποψη όπως πίστευα. Τώρα μπορεί να χτυπήσω καμιά που πατσολοκλίνει, που κλίνει προς την πατσολίαση δηλαδή, αλλά το κάνω για να τρώω κάτι διαφορετικό. Θυμίζω στην πατσόλα το ποια είναι και το ποιος είμαι, πως της κάνω χάρη, λόγω της πνευματικής και σωματικής υπεροχής μου. Πλέον προτιμώ τις γυμνασμένες, ή έστω τις λεπτούλες, κι ας υστερούνε σε βυζί. Υπάρχουνε και οι πλαστικές. Στις πατσόλες, όση λιποαναρρόφηση και αν κάνεις, το σώμα δεν σφίγγει. Άσε που τα σωστά αεροπλανικά γίνονται με λίγα κιλά. Εξάλλου  όταν είσαι στη γράμμωση παίζεις με λίγα κιλά και πολλές επαναλήψεις, if you know what I mean...

Κλείνω το άρθρο λέγοντάς σας πως για να ξεφύγετε από τις πατσόλες πρέπει να πιστέψετε πως αξίζετε κάτι καλύτερο, πως οι πατσόλες είναι τραγικά ημίμετρα. Και όπως έχει χιλιοειπωθεί σε αυτό το blog, μην τις γαμάτε, τις δίνετε αξία.

Με τις πούτσες ψηλά σαν σημαίες κατεβάστε τις μήτρες των απίστων.

Πέτρος Διαμαντόπουλος

Η Κουλτούρα των Γυναικών Part 10: Οι Πρώην, γράφει ο Ανέστης Ρωσσίδης

Άνδρας που τιμά τον πούτσο του και ο πούτσος του τον τιμά.

Το τελευταίο μέρος της τριλογίας του «πονεμένου» (?) αυτού ζητήματος…

Σε αντίθεση με τους συντρόφους και συναγωνιστάς Πέτρο και Νέστορα θα αναφερθώ όχι στις πρώην, αλλά στην πρώην. Στο πρώτο μεγάλο έρωτα στη ζωή ενός άνδρα. Στον έρωτα εκείνο που αναλόγως τα ψυχικά αποθεματικά του ίδιου, αλλά και το πώς αυτός καθ’ εαυτός εκτυλίχτηκε, θα διαμορφώσει άθελα του ένα μεγάλο μέρος του ύστερου ανδρισμού του.

Το βασικότατο ζήτημα κατά τη διάρκεια της σχέσεως αυτή, είναι ο σεβασμός του άνδρα προς την πούτσα του και όχι της πούτσας του προν αυτόν. Ο πούτσος του θα τον τιμήσει, όπως πάντα, βουβός στρατιώτης έτοιμος για μάχη θα χαθεί μες τα κύματα της καύλας.

Ο ίδιος, όμως, δεν αντιλαμβάνεται στο παραμικρό τη δύναμη του όπλου που του δόθηκε. Δεν έχει επίγνωση της φαλλικής αξίας. Υποτιμά τον πούτσο του, τον χαρίζει σε ένα τυχαίο πατσόλι για τη γλύκα του μουνιού του. Το πατσόλι τον παρατά και τότε αρχίζει επιτέλους η ομορφιά του ανδρικού γίγνεσθαι.

Μέσα απ’ τις φαλλικές στάχτες ξεπηδά μία υπόσταση που υπερβαίνει το ανθρώπινο γίγνεσθαι. Το εν λόγω άτομο έχει πλέον κατακτήσει τον παράδεισο του Ανδρισμού. Ξαφνικά έρχεται η επιφοίτηση. Το αγόρι αντιλαμβάνεται την αξία μίας σχέσεως πραγματικής εντιμότητας. Ο πούτσος του που τόσο άσκεφτα τον πρόδωσε, εξακολουθεί να κρέμεται αρχοντικά, έτοιμος να υπηρετήσει, υποκινούμενος καθαρά από αγάπη προς τον διοικητή του, σε αντίθεση με το πατσόλι που την έχει κάνει άπαξ δια παντός. Η αποφάσεις λαμβάνονται εν ριπή οφθαλμού. Ο άνδρας, πλέον, αποφασίζει να τιμά τον παλαίμαχο φιλαράκο του, όπως τον τίμησε και θα τον τιμήσει και αυτός. Δεν τον χαρίζει. Νιώθει μάλιστα τύψεις και γι’ αυτό χώνει και δύο μπουρδέλα.

Το πατσόλι από την άλλη, ποτέ δεν μπαίνει σ’ αυτή τη διαδικασία αυτογνωσίας και συνειδητοποίησης. Το υγρό μουνάκι του απλώς μεταπηδά στον πούτσο κάποιου άλλου καρμοίρη, φεύγει απ’ αυτόν που ατίμασε τον πούτσο του προτού αυτός φτάσει στη συνειδητοποίηση, όπου όχι μόνο πλέον δε θα τη γάμουσε, αλλά θα της βροντοφώναζε «δε σε γαμώ πατσόλι».

Ο φαύλος κύκλος επαναλαμβάνεται. Ο άνδρας απελευθερώνεται (και μετά αναρωτιούνται τα πατσόλια γιατί όλοι είναι μαλάκες. Είναι μαλάκες ζώα γιατί προτίμουν να τον παίξουν απ’ το να σας τον χαρίσουν) ενώ η γυναίκα μένει έγκλειστη στη μιζέρια του κακού γαμησιού.

Δε σας γαμώ ανοργασμικά πατσόλια.

Εμπρός στο δρόμο που χάραξαν οι σύντροφοι Καζανόβα και Δον Ζουάν.

Καλούς μας αγώνες,

Ανέστης Ρωσσίδης.