Η Κουλτούρα των Γυναικών Part 11: Οι Milfαρες (Dedication: Τω Αγνώστω Αναγνώστι)

Πάνε πολλά χρόνια από τότε, αλλά θυμάμαι ακόμα την εποχή που ήμουνα γυμνασιόπαις. Ένα παιδάκι με γυαλάκια που πήγε στο περίεργο Γυμνάσιο και ξαφνικά όλα αλλάζουν. 400 μαθητές σε έναν χώρο που φάνταζε άγριος. Καινούριες φάτσες καθηγητών, καινούριες φάτσες μαθητών, καινούριες (συμ)μαθήτριες. Η Αννούλα, που θα με συντρόφευε στο φαντασιακό μου μέχρι και την τρίτη λυκείου, εισέρχεται απειλητικά στο οπτικό μου πεδίο. Σαν παρουσία στο χώρο χάνεται  μετά τις πανελλήνιες παρόλο που περνάμε στην ίδια σχολή. Είναι η ίδια περίοδος που πεθαίνει και σαν  σεξουαλική φαντασίωση. Τα στριγκάκια της πάψανε με μιας να με απασχολούν. Τώρα είναι η αλήθεια θα της εφήρμαρα έναν, έτσι for old time's sake, αλλά τον κώλο της δεν το γαμούσα. Και όσοι χώνουνε τρυφερά από πίσω καταλαβαίνουνε τι θέλω να πω. Η ανθρωπινότητα που θα εκφραζότανε με ένα πισοκολλητό στην Αννούλα δεν με εκφράζει πια. Αλλά το πιο περίεργο: Δεν με ήλκυε ούτε και στην πρώτη Γυμνασίου...Αντιθέτως οι μορφές των καθηγητριών μου μονοπωλούσαν τις φαντασιακές μου μαλακίες.... 

Θυμάμαι καταρχάς την Αγγλικό μας. Μιλφάρα πρώτης διαλογής, με ωραία μάτια, καλό κωλαράκι. Ιδανική για άπειρες μαλακίες. Θεία του φίλου μου του Μπίλλυ. Σε κάποια φάση ένας κατεστραμμένος από την τερηδόνα συμμαθητής μας διέδιδε ότι η θεία του Μπίλλυ έχει ξυρισμένο μουνί, και ότι ο Μπίλλυς το είδε. Θα θελε ο μπουλούκος. Κι εγώ θα θελα είν' η αλήθεια...

Για Γαλλικό είχαμε ένα μπάζο, με το οποίο είχα πάλι βαρέσει αρκετές. Ενδείξεις πατσολογαμίας σε μια τρυφερή και δύσκολη ηλικία όπου οι γκαύλες ερχότανε κάθε 5λεπτο και η μαλακία γέμιζε κουβάδες προσπερματικά (για σπέρμα ούτε λόγος...). Για κάποιο περίεργο λόγο οι Μιλφάρες ερέθιζαν την σεξουαλική μου ανωριμότητα.

Τα χρόνια πέρασαν. Το μικρό αγόρι πέταξε τα γυαλιά και έβγαλε την πούτσα του έξω με αυτοπεποίθηση. Μουνίτσες κάθε λογής τρέχαν να κρυφτούν στην θέασή της. Άλλες στα τέσσερα ζητούσαν λυσσασμένες τα καρόλια του. Καμιά δεν έχυσα ποτέ στα μούτρα καριόλες. Έχω και μια αισθητική. Μονο face fucking κάνω και τελειώνω μέσα ακάποτα...

Ενώ λοιπόν τα μεταεφηβικά μου χρόνια ζητούσαν απεγνωσμένα νεαρές καλλονές, η πατσόλες, δεν έχει σημασία (μιλάω για τα προεπαναστατικά χρόνια, όπου κάθε αμαρτία συγχωρείται-η αντρική συνείδηση των πατσολολάγνων εγγενήθη αργότερα, μια κρύα νύχτα της 25ης Δεκέμβρη...) η 3η δεκαετία της ζωής μου άρχισε να ζητά μιλφάκια και μιλφάρες. Ήτανε οι μόνες που μπορούσαν να ικανοποιήσουνε όχι μόνο τις σεξουαλικές μα και τις συμπεριφοριακές μου ορέξεις...

Οι μιλφς εξηγούνται αντρίκια. Έχουνε φτάσει (συνήθως) σε μια άρτια σεξουαλική ωριμότητα και σαν παίρνει φωτιά το μουνάκι τους δέχονται φιλάρεσκα τον πούτσο. Δεν πουλάνε φούμαρα, δεν δέχονται φούμαρα, ξέρουνε τι θέλουν και τι θέλεις. Δεν κάνουνε τα πάντα όλα, αλλά ότι κάνουν το κάνουνε αριστοτεχνικά. Είναι ποιοτικές, ακόμα και όταν τους λείπει ο χαρακτήρας (αυτό που λέμε στα αγγλικά character), ποτέ δεν είναι άγευστες. Και απαιτούνε το μερίδιο τους στο σεξουαλικό παιχνίδι, θέλουνε να τις γαμήσεις καλά.

Σε αυτό το σημείο πρέπει να κάνω μια σημασιολογική διευκρίνηση. Μιλφς είναι ηλικιακά οι γυναίκες μεταξύ 28/29 και 3ο φεύγα. Όταν πάνε να σαρανταρήσουνε εντάσσονται στα cougars. Σαφώς δεν μπορεί να υπάρξει μια αυστηρή οριοθέτηση των ορισμών και τα όρια αυτών των κατηγοριών είναι θολά.

 Τα μιλφάκια και οι μιλφάρες λοιπόν, για να επανέλθω, είναι ένα must live experience. Σαφώς υπάρχουνε νέες κοπελίτσες με όρεξη οι οποίες είναι καλύτερες, λόγω ενστίκτου και διάθεσης, στο σεξ αυτό καθεαυτό. Αλλά το μιλφ ξέρει καλά τους κανόνες του σεξουαλικού παιχνιδιού, πότε εφαρμόζονται αλλά και πως να τους λυγίσει.

Η εικόνα της μιλφ φέρνει στο νου θύμησες από την τρυφερή ηλικία που ήμασταν μωρά παιδιά, με σαφής φροϊδικές αποχρώσεις. Οι μιλφς κατακτώνται εύκολα αν είσαι αυτό που ζητάνε εκείνη τη στιγμή, και παραμένουνε απόρθητες σε άλλη περίπτωση. Θα προέτρεπα λοιπόν τους φίλτατους αναγνώστες να χώσουνε όποια μιλφάρα μπορούν και να μοιραστούνε τις εμπειρίες τους μαζί μας. θα ήτανε μεγάλη χαρά για εμάς κάθε τέτοιο γεγονός.

Το άσμα που ακολουθεί αφιερωμένου στους μιλφογάμηδες φίλους μας.

Οι Πούτσες μας σαν Βόρειο Σέλας λάμπουν στον Νυχτερινό Ουρανό, ίδιες Υπερκόσμιες Οπτασίες

Πέτρος Διαμαντόπουλος