Η Πατσολογαμία Part 3: Ενός Πατολίου Μύρια Έπονται

η πρώτη πατσόλα ανοίγει πάντα τις πύλες της κολάσεως του Ανδρισμού

Το ζήτημα της πατσολογαμίας και του ξεσκίσματος αναξιοπρεπών πατολίων έχει πολλάκις αναφερθεί τόσο στα πλαίσια ενός βιωματικού μονολόγου όσο και στα πλαίσια ενός φιλοσοφικού διαλόγου με την Ανδρική φιλοσοφική παράδοση. Το παρόν άρθρο σκοπεύει να δείξει πως η πρώτη πατσόλα που γαμά ο άνδρας δεν είναι ποτέ η τελευταία αλλά δημιουργεί έναν αντι-κανόνα που σαν καρκίνος τρώει την Αντρική Ψυχή και οδηγεί στα τρίσβαθα της πατσολολαγνείας μια και για πάντα. 

Η κοινωνία έχει οδηγήσει τον Άντρα στο πατσολοχώσιμο καθώς ο έλεγχος του σεξουαλικού παιγνίου καθώς και της εκβάσεως του ανήκει αποκλειστικά στη Γυνή. Έτσι ο άντρας μη μπορώντας και μη θέλοντας να αυτοευνουχιστεί και να καταπνίξει τις ισχυρότατες σεξουαλικές του ορμές καταλήγει είτε στα μπουρδέλα, είτε στο πατσολοχώσιμο. Την εμπειρία των μπουρδέλων έχει περιγράψει άριστα ο σύντροφος Ρωσσίδης στο άρθρο του "Η Κουλτούρα των Γυναικών Part 5: Οι Επαγγελματίες". Το πατσολοχώσιμο, το οποίο αναφέρεται και αλλιώς ως χώσιμο πατολίων, ή το εφηρμάρισμα σκατόχοντρων, το μπάζωμα κλπ. θα μας απασχολήσει σε αυτό το άρθρο.

Έχει περάσει μέσα από μία παράδοση, από πατέρα σε γιο και από στόμα σε στόμα, σαν μέγα μυστικό της επιτυχίας, η έκφραση "αν δεν μπαζώσεις δεν χτίζεις", παραλληλίζοντας την αντρική σεξουαλική συμπεριφορά σαν ένα στέρεο οικοδόμημα. Το ρητό αυτό αληθεύει εν μέρει, η πατσολογαμία δίνει τη δυνατότητα της ασφαλούς και εύκολης εξάσκησης σε χοντρά ινδικά χοιρίδια, πατσόλες που στην τρυφερή ηλικία του άντρα καλούνται να του επιδείξουνε μουνί, στοργή και αγάπη. Ο άντρας, έφηβος τότε, καλείται να σκίσει τα σεξουαλικά του σπάργανα και να σφίξει το πρώτο του πατσολόμουνο με σκοπό τα συμπεράσματα που θα εξάγει να τα χρησιμοποιήσει σε εξωεργαστηριακές καταστάσεις, με σαφώς μεγαλύτερο ρίσκο αλλά και μεγαλύτερα κέρδη (ο απαράβατος νόμος του καπιταλισμού). Μια τέτοια διαδικασία όμως κρύβει κινδύνους. Η τρυφερή αντρική φύση πολλές φορές αδυνατεί να αντιληφθεί μέσα στη παιδική αφέλειά της τον πειραματικό σκοπό ενός τέτοιου εγχειρήματος και η μορφή της πατσόλας εγγράφεται αρχετυπικά στο αντρικό του υποσυνείδητο. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα όποτε αυτός στο μέλλον συναντήσει καταστάσεις αγαμίας να επιστρέφει στις χοντρές, σαν σε έναν ασφαλή κόλπο, ζεστό και απάνεμο.

Είναι βέβαια αλήθεια ότι οι χοντρές αποτελούνε σαφώς ευκολότερο στόχο. Είναι συνήθως διαθέσιμες και φοβούμενες μη σε χάσουνε είναι διατεθειμένες να κάνουνε πολλά. Έτσι ο άντρας όρμά στο λιπαρό μουνί τους προσπαθώντας να χορτάσει την ακόρεστη σεξουαλική του δίψα και τοποθετεί, ακόμα και αν δεν το θέλει, την πατσόλα στη θέση της όασης μέσα στη έρημο της αγαμίας, μια όαση διαθέσιμη σε μιαν αγαμία κατασκευασμένη. Απότοκο όλων αυτών είναι η συμπεριφορά εκείνη που ο άντρας θα καψουρευτεί την πρώτη καλή γκόμενα που θα του κάτσει, άσχετα με το εαν είναι τσόλι, πορνίδιο, προγραμματικά αναλφάβητη, αργόσχολη κλπ. 

Δεν χρειάζεται πια να αναφέρω ότι το πατσολοχώσιμο είναι κατασκεύασμα των παρθενοφεμινιστριών που αγάμητες στέκουνε γύρω μας και προσπαθούνε να μας επιβληθούν πετώντας μας σεξουαλικά τυράκια. Και σαφώς και δεν θα αντιταχθώ απόλυτα στο πατσολοχώσιμο διότι οι πατσόλες μπορούνε σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης να αποτελέσουνε άριστα σπερματικά δοχεία.  Αντιτάσσομαι όμως στην κανονικοποίηση των πατσολίων τα οποία έρχονται να αντικαταστήσουνε τα υγιή πρότυπα ομορφιάς. Θα μου πείτε ποιά είναι αυτά και πόσο αντικειμενικά είναι; Και σπεύδω να σας εξηγήσω..

Είναι εύκολο να επαναπαυόμαστε στους εαυτούς μας. Να λέμε "έτσι είμαι και όποιος γουστάρει", να μην προσπαθώ να βελτιωθώ σωματικά και πνευματικά. Και σαφώς δεν είναι φαινόμενο των πατσολίων μονάχα, πολλοί άντρες το κάνουνε. Μόνο που αυτοί μένουνε συνήθως αγάμητοι και καταλήγουνε να καίγονται στα RPG και στα ποκεράκια, στα ουίσκια και στα μεταμεσονύκτια ντιλιβεράδικα, στις καμένες σειρές και στην καφρίλα τους. Οι πατσόλες, επειδή ακριβώς ελέγχουνε ως γυναίκες το σεξουαλικό παιχνίδι δεν μένουνε μονίμως αγάμητες. Γαμώντας ο άντρας μια πατσόλα δεν χαλάει μόνο το γούστο του αλλά επιβραβεύει την αργόσχολη συμπεριφορά της, την έλλειψη αυτοσεβασμού που την διακατέχει, επιβεβαιώνει και διαιωνίζει την αθλιότητα. Και σαφώς χαλάει την πιάτσα. Η πατόλα αποκτά σιγά σιγά τουπέ και νομίζει ότι είναι γκόμενα.

Πάντα η πατόλα είναι μια εύκολη λύση. Κι εγώ όταν είμαι κουρασμένος και δεν έχω πρόσβαση σε σπιτικό φαγητό πλακώνω τα γυρόνια, πιωμένος δε ακόμα ευκολότερα και γρηγορότερα, και το ίδιο συμβαίνει και με τις πατόλες. Απλά η πρώτη πατσόλα αποτελεί το άνοιγμα του κουτιού της Πανδώρας, την κερκόπορτα που θα οδηγήσει στο ξέσκισμα ακαθόριστου αριθμού πατολίων. Και μετά είναι δύσκολο ο άντρας να καταλάβει ότι κάτι τέτοιο δεν του αξίζει και να μπει στην επώδυνη μα και ενδιαφέρουσα διαδικασία να αξιωθεί κάτι καλύτερο. Για να το πω αλλιώς: μιας πατόλας μύριες έπονται.

Οι λύσεις είναι εντέλει δύο και όχι μία όπως παρέθεσα στο αρχικό μου ψευτοδίλημμα. Το μπουρδέλο είναι μια αξιοπρεπής διέξοδος όπου γρήγορα και φθηνά απίστευτα μουνιά προσφέρουνε το σώμα τους και την τεχνική τους. Ο άλλος δρόμος είναι ο δρόμος της Αντρικής μοναξιάς. Περήφανοι και μόνοι σαν τους ήρωες παλιών γουέστερν περιπλανόμαστε στοιχειώνοντας πόλεις και χωριά, διεκδικώντας τη σεξουαλική δικαιοσύνη, μαθαίνοντας να τραβάμε γρηγορότερα το πιστόλι μας στους καιρούς των συναισθηματικών μονομαχιών και πολλές φορές βρίσκοντας πρόσκαιρα απάγκια σε μικρά και γλαφυρά χωριουδάκια. Σαν δονκιχωτικοί ήρωες κυνηγάμε τους δικούς μας ανεμόμυλους και η αντρική φιλία θα εναποθέσει δίπλα μας κάποιον πιστό συνοδοιπόρο. 

Οι Πούτσες μας τρυπάνε τους Ουρανούς του Κόσμου: το Big Ben, ο Πύργος του Άιφελ, το Άγαλμα της Ελευθερίας

Πέτρος Διαμαντόπουλος

το Φως κρατάμε στα χέρια που θα αλλάξει τον κόσμο

τον Ουρανό τρυπάμε τον Χρόνο καθορίζουμε

Θα σας Γαμήσουμε!