Τα Πατσόλια της Διπλανής Πόρτας Part 2: Η Ξαδέρφη και η Θειά

η ξαδέρφη

Στη ζωή μου υπήρξα άτυχος. Όχι μόνο γιατί παρόλο που περίμενα τον πλούσιο θείο από το Σικάγκο εκείνος ουδέποτε εφάνη, ούτε ζωντανός ούτε νεκρός (ούτε και ο δικηγόρος του βέβαια κρατώντας μια παχυλή διαθήκη) αλλά και γιατί όντας ο μεγαλύτερος του στενού μου οικογενειακού ξαδερφοκύκλου ουδέποτε ήρθα σε κοντινή επαφή με τις ξαδέρφες μου, δεν ερωτεύτηκα καμία, καμία δεν έσφιξα, και (σχεδόν) καμία μαλακία δεν έριξα για πάρτη των. Από την άλλη, στην παιδική μου ηλικία καμιά σεξουλιάρα θεία δεν με στοίχειωνε, έτσι δυστυχώς οι πρώτοι μου έρωτες απομακρύνθηκαν του οικογενειακού κύκλου...

Παρόλα αυτά θα ήτο λάθος να αρνηθώ την σημαντικότατη συμβολή των ξαδερφοθειάδων στην σεξουαλική διάπλαση του άντρα. Οι ξαδέρφες και οι θειές ανήκουν στις γυναικείες εκείνες φιγούρες που σε περιστοιχίζουν από την παιδική ηλικία. Αποτελεί μεθοδολογικό λάθος ωστόσο να τις κατατάσσω στην ίδια κατηγορία. Θα ξεκινήσω λοιπόν από τις ξαδέρφες, οι οποίες υπόσχονται τον ρομαντικό παράδεισο της εφηβικής αντρικής νιότης και θα προχωρήσω στις θείες οι οποίες βρίσκονται γύρω μας για να εκπληρώσουν τα σκοτεινά και υγρά αιμομικτικά μας όνειρα, τα οποία ο φροϊδικός μας ερωτισμός δημιούργησε και η εφηβεία μας καλλιέργησε.

Ουκ ολίγοι σύντροφοι άντρες μεγάλωσαν μαζί με τα συνομήλικα ξαδέρφια τους. Και αυτό που δεν εξελίχτηκε σε ομοφυλοφιλική σεξουαλική εξερεύνηση, όπως ουκ ολίγες φορές γίνεται, εξελίχθηκε σε μια αρχικά πλατωνική και εν συνεχεία καθόλα σαρκική σχέση. Η ξαδέρφη προσφέρει την πρώτη γυναικεία παρουσία που μεγαλώνει μαζί σου και σου μεγαλώνει την πούτσα. Ζεις κοντά της ιδιαίτερες στιγμές, την βλέπεις σε διάφορες στάσεις και αυτό που στην αρχή δικαιολογείται ως ξαδερφική αγάπη εξελίσσεται σε τρελή και πρωτόγνωρη γκαύλα. Τα τρευφερά χάδια στα μάγουλα κατεβαίνουνε σιγά σιγά προς τα κάτω στο υγρά ενδότερα και ο άγριος πούτσος αν δεν μείνει αποθημένο πέφτει στην ηλικία των 15 με 17... Το γεγονός δεν ξεχνιέται αλλά θάβεται, αργότερα όταν πας στο γάμο της της κάνεις δώρο μια τοστιέρα. Εξάλλου μεταξύ σας οι πολλές τυπικότητες δεν έχουνε καμία ουσία. Και η εφηβική εκείνη τρυφερή πούτσα θα στοιχειώνει την ενήλικη σεξουαλική ζωή σας.

Σε περίπτωση που αυτή η πούτσα δεν πέσει στην ώρα της, αργά η γρήγορα θα πέσει στην ύστερη ζωή σας. Όταν οι αντιστάσεις θα μειωθούν λόγω συνθηκών, όταν τα συναισθηματικά αποθέματα θα μας κάνουν ευάλωτους, η ξαδερφική αγκαλιά και ο ζεστός της κόλπος θα προσφέρει το λιμάνι εκείνο που θα είναι γλυκό και ασφαλές.... 

Από την άλλη οι θειές έρχονται αργότερα, στην αρχή της αντρικής σεξουαλικής ωριμότητας. Η ηλικία τους και το sex appeal τους υπόσχονται σκληρό γαμήσι και ζεστά πιπέτα. Η ίντριγκα και ο κίνδυνος η οικογένεια να γίνει ένα τεράστιο μπουρδέλο, είτε κυριολεκτικά με το γαμησάκι, είτε μεταφορικά όταν αυτό μαθευτεί, ανάβει τα αίματα. Τα πράγματα γίνονται σβέλτα και παθιασμένα, και συνήθως επαναλαμβάνονται. Η παραβατικότητα μιας τέτοιας σεξουαλικής σχέσης εξάπτει την φαντασία. Όλα γίνονται πρόστυχα και στα πολύ γρήγορα, με μισοβγαλμένα ρούχα και κατεβασμένα-όχι βγαλμένα-εσώρουχα. 

Οι θείες χωρίζονται στις εξαίματος, συγγενείς των γονιών σου δηλαδή, και στις εξ αγχιστείας,  τις γυναίκες συγγενών σου. Οι δεύτερες εξάπτουν περισσότερο την φαντασία ενώ οι πρώτες αν σε γαμήσουν η γκαύλα τους θα είναι τόσο μεγάλη που θα είναι το καλύτερο κρεβάτι της ζωής σου. Θα γίνει άπαξ και διαπαντός θα αλλάξει τον σεξουαλικό ρου της προσωπικής σου ιστορίας. Οι ηλικίες δε των θειάδων κειμένονται από εικοσιφεύγα μέχρι αξιοπρεπέστατες μιλφάρες στα όρια των σαράντα. 

Θα ήθελα να θυμηθώ ένα ρητό σύντροφοι, γεμάτο σοφία που με ενέπνευσε για το παρόν άρθρο και με στοιχειώνει από τότε που το άκουσα.

ΣΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΘΕΙΑ ΜΠΑΙΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΠΙΟ ΒΑΘΙΑ!

Οι Πούτσες μας σαν σάρισες θα καταλάβουν Ανατολή και Δύση

Πέτρος Διαμαντόπουλος

και η θειά

Πατσολολάγνων Αποκάλυψις: Νέστορος Απόκρυφα.

Από αριστέρα προς δεξιά: Van Hersing, Ανέστης Ρωσσίδης,
Πέτρος Διαμαντόπουλος σε ταβερνείο στο Μπανγκλαντές.

Αγαπητοί σύντροφοι,

Είμαστε υπερήφανοι να σας αποκαλύψουμε με τον Πέτρο ότι στην επιφάνεια ήρθαν τα απόκρυφα χειρόγραφα του συντρόφου Νέστορος, σκέψεις πατσολολαγνικές τις οποίες σύντομα θα μοιραστούμε μαζί σας στη σελίδα μας.

Ας συζητήσουμε, όμως, αναλυτικά τις λεπτομέρειες της τελευταίας μας περιπέτειας που μας οδήγησε σε αυτή την ανυπέρβλητη ανακάλυψη. Στις 13/03 προσγειωθήκαμε στο Μπανγκλαντές μαζί με τον Ολλανδό συναγωνιστή Van Hersing, το δικηγόρο του συντρόφου Νέστορος. Στο άνοιγμα της διαθήκης του Νέστορα υπήρχε μία υποσημείωση, όπου ο μακαρίτης μας παρακαλούσε ν α ανοίξουμε μία συγκεκριμένη τραπεζική θυρίδα στη γείτονα Ελβετία. Μεταβήκαμε τότε με τρένο στη Ζυρίχη, όπου μαζί με το Van Hersing, μας παρέδωσαν ένα πάπυρο φτιαγμένο στο χέρι από εντόσθιο πρόβιο, όπου ο Νέστωρ είχε γράψει σε μίαν απροσδιόριστη ασιατική γραφή τα παρακάτω λόγια:

«Πέτρο, Ανέστη σας αγαπώ ως το αίμα μου. Σας εμπιστεύομαι τις σκέψεις μου, που βρίσκεστε μέσα τους και βρίσκονται μέσα σας. Αναζητείστε στη γη της Βεγγάλης τον έκπτωτο Δράκοντα του Ανατέλλοντος Ηλίου. Μόνο αυτός διαθέτει το κλειδί της γνώσης.»

Αφότου συμβουλευτήκαμε μεταφραστικά γραφεία διαπιστώσαμε ότι το μήνυμα ήταν γραμμένο στα Βεγγαλικά, της γλώσσας του Μπανγκλαντές. Για μέρες σπάσαμε το κεφάλι μας, ερευνώντας το περιεχόμενο του μηνύματος και συνδυάζοντας το με πρότερες αναφορές και νύξεις του μακαρίτη σε τυχόν συναναστροφές του με ασιάτες. Γνωρίζαμε καλά ότι ο Νέστωρ λάτρευε τον Ιαπωνικό πολιτισμό, οπότε ήταν ξεκάθαρο σε μας ότι ο έκπτωτος Δράκων ήταν Ιαπωνικής καταγωγής.

Αναπολώντας το παρελθόν, θυμηθήκαμε ένα βράδυ που μας είχε πάρει τηλέφωνο ο Νέστορας σουρωμένος σε ένα από τα ταξίδια του στην Ιαπωνία και για κάνα δεκάλεπτο μονολογούσε για ένα καυγά που είχε με κάτι μέλη της Γιακούζα. Εντέλει, κατέληξε στο πως συμφιλιώθηκαν, σούρωσαν και μαστουρωμένοι και καυλωμένοι γάμησαν παρτούζα γιαπωνέζικα πατόλια. Είχε παραλείψει να αναφέρει, ωστόσο, ότι ο καυγάς ξεκίνησε γιατί είχε δώσει χρήματα σε έναν κατακυνηγημένο ιάπωνα για να φύγει από τη χώρα. Είχε κατ’ ουσίαν φυγαδεύσει το γιο ενός υψηλόβαθμου στελέχους.

Τότε, φυσικά κανείς δεν είχε δώσει βάση. Καθώς αποδείχτηκε, όμως, ο Νέστωρ είχε διδάξει στον Ιάπωνα φίλο του τρείς ελληνικές λέξεις, κάνοντας τον να πιστέψει πως είναι οι πρώτες λέξεις που θα χρειαστεί στην Ελλάδα. «Μέσα στο στρώμα». Ο φίλος του, όμως, ο Oho Yamato Tarasihiko Kuniosi Hito no Mikoto, συνονόματος με τον 4^ο αυτοκράτορα της χώρας του, δεν έφτασε ποτέ στην πατρίδα μας. Εγκαταστάθηκε στο Μπανγκλαντές, όπου επέλεξε την ήρεμη ζωή ενός ψαρά.

Όταν φτάσαμε στο Μπανγκλαντές, δε γνωρίζαμε πόσο καιρό μπορεί να μας έπαιρνε να βρούμε έστω και το παραμικρό στοιχείο για την τοποθεσία του «έκπτωτου Δράκου». Είχαμε ένα σεβαστό χρηματικό απόθεμα που θα μας επέτρεπε τη διαμονή ενός μήνα και μοναδική συντροφιά τις ελπίδες μας. Η τύχη, όμως, ήταν με το μέρος μας.

Την 10^η μέρη της διαμονής μας στη χώρα και ενώ περπατούσαμε με τον μίζερο Van Hersing στα στενοσόκακα της Ντάκα, εντυπωσιασμένοι απ’ τη ζωντάνια των εμπόρων που τραγουδούσαν την πραμάτεια τους, είδαμε τον Oho. Κυκλοφορούσε με αμάνικη φανέλα που μας επέτρεπε να δούμε το τατουάζ που εκτεινόταν χαμηλά από την πλάτη του ως και ψηλά ως τους ώμους. Έναν Δράκο αιμόφυρτο.

Διστακτικά τον πλησιάσαμε και του είπε ο Πέτρος αυθόρμητα «Νέστωρ». Ο Oho μας αγκάλιασε, μας φίλησε, με μία οικειότητα που δεν αρμόζει στους λαούς της άπω ανατολής. Είπε “Nestor, follow me” και δάκρυσε.

Μας οδήγησε τότε σε ένα σπήλαιο, δίπλα στη λιμνοθάλασσα όπου είχε χτίσει ο ίδιος με λάσπες και σανίδια το καλύβι του. Στο σπήλαιο εκείνο ξεντύθηκε και μας αποκάλυψε το τατουάζ που στόλιζε τους ραχιαίους του. «Mes to stromaa”. Με λατινικούς χαρακτήρες σε γοτθική γραφή και χωρίς να γνωρίζει ο ίδιος τη σημασία των λέξεων, μετέφερε τα λόγια αυτά στον Ασιάτη τατουατζή που απαθανάτισε τις τελευταίες λέξεις που άκουσε από το σωτήρα του. Έκτοτε, όπως, μάθαμε έστειλε απλώς ένα γράμμα στο Νέστορα όπου τον ενημέρωνε για τον τόπο διαμονής του καθώς και για το τατουάζ αυτό, στο οποίο γράμμα ο μακαρίτης δεν απήντησε ποτέ.

Παρά την αντιαισθητική ορθογραφία, το μήνυμα είχε ληφθεί. Με την επιστροφή μας στην Ελλάδα επισκεφθήκαμε το πατρικό του Νέστορος, κι ο Πέτρος με ένα μικρό ασιάτικο μαχαίρι έσφαξε το στρώμα του κρεβατιού του θανόντος. Το ταξίδι μπορεί να ήταν μακρινό για κάτι που εντέλει είχαμε τόσο δίπλα μας, αλλά σίγουρο δεν ήταν μάταιο.

Το στρώμα του Νέστορα πέρα από τις μνήμες του απ’ τα πρώτα πατσόλια που γάμησε ο σύντροφος, περιείχε επίσης τις σκέψεις και τις ανησυχίες του. Στο φως ήλθε ένα δεκάτομο που ο σύντροφος συνέγραφε απ’ την παιδική του ηλικία για τις χοντρές συμμαθήτριες του στο δημοτικό μέχρι και τις ημέρες προτού μας αφήσει οριστικά.

Τα λόγια του μας συντροφεύουν, αποτελούν ένα κειμήλιο του Ανδρισμού για την ανθρωπότητα, την Βίβλο του Ανδρισμού.

Ο Νέστωρ ζει.

Καλούς μας αγώνες,

Ανέστης Ρωσσίδης.

Η Πατσολογαμία Part 3: Ενός Πατολίου Μύρια Έπονται

η πρώτη πατσόλα ανοίγει πάντα τις πύλες της κολάσεως του Ανδρισμού

Το ζήτημα της πατσολογαμίας και του ξεσκίσματος αναξιοπρεπών πατολίων έχει πολλάκις αναφερθεί τόσο στα πλαίσια ενός βιωματικού μονολόγου όσο και στα πλαίσια ενός φιλοσοφικού διαλόγου με την Ανδρική φιλοσοφική παράδοση. Το παρόν άρθρο σκοπεύει να δείξει πως η πρώτη πατσόλα που γαμά ο άνδρας δεν είναι ποτέ η τελευταία αλλά δημιουργεί έναν αντι-κανόνα που σαν καρκίνος τρώει την Αντρική Ψυχή και οδηγεί στα τρίσβαθα της πατσολολαγνείας μια και για πάντα. 

Η κοινωνία έχει οδηγήσει τον Άντρα στο πατσολοχώσιμο καθώς ο έλεγχος του σεξουαλικού παιγνίου καθώς και της εκβάσεως του ανήκει αποκλειστικά στη Γυνή. Έτσι ο άντρας μη μπορώντας και μη θέλοντας να αυτοευνουχιστεί και να καταπνίξει τις ισχυρότατες σεξουαλικές του ορμές καταλήγει είτε στα μπουρδέλα, είτε στο πατσολοχώσιμο. Την εμπειρία των μπουρδέλων έχει περιγράψει άριστα ο σύντροφος Ρωσσίδης στο άρθρο του "Η Κουλτούρα των Γυναικών Part 5: Οι Επαγγελματίες". Το πατσολοχώσιμο, το οποίο αναφέρεται και αλλιώς ως χώσιμο πατολίων, ή το εφηρμάρισμα σκατόχοντρων, το μπάζωμα κλπ. θα μας απασχολήσει σε αυτό το άρθρο.

Έχει περάσει μέσα από μία παράδοση, από πατέρα σε γιο και από στόμα σε στόμα, σαν μέγα μυστικό της επιτυχίας, η έκφραση "αν δεν μπαζώσεις δεν χτίζεις", παραλληλίζοντας την αντρική σεξουαλική συμπεριφορά σαν ένα στέρεο οικοδόμημα. Το ρητό αυτό αληθεύει εν μέρει, η πατσολογαμία δίνει τη δυνατότητα της ασφαλούς και εύκολης εξάσκησης σε χοντρά ινδικά χοιρίδια, πατσόλες που στην τρυφερή ηλικία του άντρα καλούνται να του επιδείξουνε μουνί, στοργή και αγάπη. Ο άντρας, έφηβος τότε, καλείται να σκίσει τα σεξουαλικά του σπάργανα και να σφίξει το πρώτο του πατσολόμουνο με σκοπό τα συμπεράσματα που θα εξάγει να τα χρησιμοποιήσει σε εξωεργαστηριακές καταστάσεις, με σαφώς μεγαλύτερο ρίσκο αλλά και μεγαλύτερα κέρδη (ο απαράβατος νόμος του καπιταλισμού). Μια τέτοια διαδικασία όμως κρύβει κινδύνους. Η τρυφερή αντρική φύση πολλές φορές αδυνατεί να αντιληφθεί μέσα στη παιδική αφέλειά της τον πειραματικό σκοπό ενός τέτοιου εγχειρήματος και η μορφή της πατσόλας εγγράφεται αρχετυπικά στο αντρικό του υποσυνείδητο. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα όποτε αυτός στο μέλλον συναντήσει καταστάσεις αγαμίας να επιστρέφει στις χοντρές, σαν σε έναν ασφαλή κόλπο, ζεστό και απάνεμο.

Είναι βέβαια αλήθεια ότι οι χοντρές αποτελούνε σαφώς ευκολότερο στόχο. Είναι συνήθως διαθέσιμες και φοβούμενες μη σε χάσουνε είναι διατεθειμένες να κάνουνε πολλά. Έτσι ο άντρας όρμά στο λιπαρό μουνί τους προσπαθώντας να χορτάσει την ακόρεστη σεξουαλική του δίψα και τοποθετεί, ακόμα και αν δεν το θέλει, την πατσόλα στη θέση της όασης μέσα στη έρημο της αγαμίας, μια όαση διαθέσιμη σε μιαν αγαμία κατασκευασμένη. Απότοκο όλων αυτών είναι η συμπεριφορά εκείνη που ο άντρας θα καψουρευτεί την πρώτη καλή γκόμενα που θα του κάτσει, άσχετα με το εαν είναι τσόλι, πορνίδιο, προγραμματικά αναλφάβητη, αργόσχολη κλπ. 

Δεν χρειάζεται πια να αναφέρω ότι το πατσολοχώσιμο είναι κατασκεύασμα των παρθενοφεμινιστριών που αγάμητες στέκουνε γύρω μας και προσπαθούνε να μας επιβληθούν πετώντας μας σεξουαλικά τυράκια. Και σαφώς και δεν θα αντιταχθώ απόλυτα στο πατσολοχώσιμο διότι οι πατσόλες μπορούνε σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης να αποτελέσουνε άριστα σπερματικά δοχεία.  Αντιτάσσομαι όμως στην κανονικοποίηση των πατσολίων τα οποία έρχονται να αντικαταστήσουνε τα υγιή πρότυπα ομορφιάς. Θα μου πείτε ποιά είναι αυτά και πόσο αντικειμενικά είναι; Και σπεύδω να σας εξηγήσω..

Είναι εύκολο να επαναπαυόμαστε στους εαυτούς μας. Να λέμε "έτσι είμαι και όποιος γουστάρει", να μην προσπαθώ να βελτιωθώ σωματικά και πνευματικά. Και σαφώς δεν είναι φαινόμενο των πατσολίων μονάχα, πολλοί άντρες το κάνουνε. Μόνο που αυτοί μένουνε συνήθως αγάμητοι και καταλήγουνε να καίγονται στα RPG και στα ποκεράκια, στα ουίσκια και στα μεταμεσονύκτια ντιλιβεράδικα, στις καμένες σειρές και στην καφρίλα τους. Οι πατσόλες, επειδή ακριβώς ελέγχουνε ως γυναίκες το σεξουαλικό παιχνίδι δεν μένουνε μονίμως αγάμητες. Γαμώντας ο άντρας μια πατσόλα δεν χαλάει μόνο το γούστο του αλλά επιβραβεύει την αργόσχολη συμπεριφορά της, την έλλειψη αυτοσεβασμού που την διακατέχει, επιβεβαιώνει και διαιωνίζει την αθλιότητα. Και σαφώς χαλάει την πιάτσα. Η πατόλα αποκτά σιγά σιγά τουπέ και νομίζει ότι είναι γκόμενα.

Πάντα η πατόλα είναι μια εύκολη λύση. Κι εγώ όταν είμαι κουρασμένος και δεν έχω πρόσβαση σε σπιτικό φαγητό πλακώνω τα γυρόνια, πιωμένος δε ακόμα ευκολότερα και γρηγορότερα, και το ίδιο συμβαίνει και με τις πατόλες. Απλά η πρώτη πατσόλα αποτελεί το άνοιγμα του κουτιού της Πανδώρας, την κερκόπορτα που θα οδηγήσει στο ξέσκισμα ακαθόριστου αριθμού πατολίων. Και μετά είναι δύσκολο ο άντρας να καταλάβει ότι κάτι τέτοιο δεν του αξίζει και να μπει στην επώδυνη μα και ενδιαφέρουσα διαδικασία να αξιωθεί κάτι καλύτερο. Για να το πω αλλιώς: μιας πατόλας μύριες έπονται.

Οι λύσεις είναι εντέλει δύο και όχι μία όπως παρέθεσα στο αρχικό μου ψευτοδίλημμα. Το μπουρδέλο είναι μια αξιοπρεπής διέξοδος όπου γρήγορα και φθηνά απίστευτα μουνιά προσφέρουνε το σώμα τους και την τεχνική τους. Ο άλλος δρόμος είναι ο δρόμος της Αντρικής μοναξιάς. Περήφανοι και μόνοι σαν τους ήρωες παλιών γουέστερν περιπλανόμαστε στοιχειώνοντας πόλεις και χωριά, διεκδικώντας τη σεξουαλική δικαιοσύνη, μαθαίνοντας να τραβάμε γρηγορότερα το πιστόλι μας στους καιρούς των συναισθηματικών μονομαχιών και πολλές φορές βρίσκοντας πρόσκαιρα απάγκια σε μικρά και γλαφυρά χωριουδάκια. Σαν δονκιχωτικοί ήρωες κυνηγάμε τους δικούς μας ανεμόμυλους και η αντρική φιλία θα εναποθέσει δίπλα μας κάποιον πιστό συνοδοιπόρο. 

Οι Πούτσες μας τρυπάνε τους Ουρανούς του Κόσμου: το Big Ben, ο Πύργος του Άιφελ, το Άγαλμα της Ελευθερίας

Πέτρος Διαμαντόπουλος

το Φως κρατάμε στα χέρια που θα αλλάξει τον κόσμο

τον Ουρανό τρυπάμε τον Χρόνο καθορίζουμε

Θα σας Γαμήσουμε!

Τιμή και Δόξα Part 5: Η Ζωντανή Απόδειξη

Ο Ινδός Κωλογαμιάς.

Γεννημένος το 1869 ο Μαχάτμα Γκάντι αποτελεί μία από τις πιο ιστορικές φιγούρες. Πολλάκις παραθέτουν το όνομα του στην Ινδία ως αυτό ενός εθνοπατέρα. Ήταν ένας θεληματικός πολιτικός που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο κίνημα της Ινδικής Ανεξαρτησίας και ένα μεγάλος ακτιβιστής.

Αφήνοντας όμως στην άκρη τις πτυχές τις ζωής του που δεν μας ενδιαφέρουν, θα ασχοληθούμε στο άρθρο αυτό με την ουσία της ύπαρξης του Γκάντι. Η υπόσταση του Γκάντι ήταν αμφίσημη.

Από τη μία ο Γκάντι υπήρξε μέγιστος υπέρμαχος της ειρήνης και πολέμιος της βίας σε όλες τις εκφάνσεις της, αλλά από την άλλη κατά τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου ήταν ευρέως γνωστός σε ολάκερη την Εγγλετέρα ως ο Ινδός Κωλογαμιάς (the Indian anal-raider).

Ο Μαχάτμα δεν χάριζε κάστανα, ήταν άνδρας θεληματικός που από μικρός φαινόταν ότι έμελλε να του χαρισθεί το Φως του Πέους. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του γαμούσε αβέρτα αγγλικά πατόλια, στα οποία τον εφίρμαρε μονάχα από πίσω χωρίς να δέχεται αντιρρήσεις. Υπήρξε μαέστρος του Πρωκτικού σεξ και συνεισέφερε στο να καταστεί σχετικώς πιο mainstream.

Τα φιλειρηνικά ιδεώδη του σε συνδυασμό με την πρωκτολαγνεία του οδηγούν τον Ανδρισμό σε μία νέα εποχή. Στην εποχή του ελεύθερου πρωκτικού όπου το να ζητήσεις κώλο δεν είναι πλέον αμαρτία.

Επιστρέφοντας στην Ινδία ο κωλογαμιάς Μαχάτμα ηρεμεί και αποφασίζει να αφοσιωθεί ολοσχερώς στην πολιτική του καριέρα. Το άρθρο αυτό αποτελεί φόρο τιμής στον Ινδό κωλοσκίστη και το κλείνω παραθέτοντας μία ρήση του ιδίου ολίγα μόνο χρόνια προτού δολοφονηθεί το 1948.

«Ο κώλος είναι το μουνί του μέλλοντος» -Μαχάτμα Γκάντι

Καλούς μας αγώνες,
Ανέστης Ρωσσίδης.

Η Κουλτούρα των Γυναικών Part 11: Οι Milfαρες (Dedication: Τω Αγνώστω Αναγνώστι)

Πάνε πολλά χρόνια από τότε, αλλά θυμάμαι ακόμα την εποχή που ήμουνα γυμνασιόπαις. Ένα παιδάκι με γυαλάκια που πήγε στο περίεργο Γυμνάσιο και ξαφνικά όλα αλλάζουν. 400 μαθητές σε έναν χώρο που φάνταζε άγριος. Καινούριες φάτσες καθηγητών, καινούριες φάτσες μαθητών, καινούριες (συμ)μαθήτριες. Η Αννούλα, που θα με συντρόφευε στο φαντασιακό μου μέχρι και την τρίτη λυκείου, εισέρχεται απειλητικά στο οπτικό μου πεδίο. Σαν παρουσία στο χώρο χάνεται  μετά τις πανελλήνιες παρόλο που περνάμε στην ίδια σχολή. Είναι η ίδια περίοδος που πεθαίνει και σαν  σεξουαλική φαντασίωση. Τα στριγκάκια της πάψανε με μιας να με απασχολούν. Τώρα είναι η αλήθεια θα της εφήρμαρα έναν, έτσι for old time's sake, αλλά τον κώλο της δεν το γαμούσα. Και όσοι χώνουνε τρυφερά από πίσω καταλαβαίνουνε τι θέλω να πω. Η ανθρωπινότητα που θα εκφραζότανε με ένα πισοκολλητό στην Αννούλα δεν με εκφράζει πια. Αλλά το πιο περίεργο: Δεν με ήλκυε ούτε και στην πρώτη Γυμνασίου...Αντιθέτως οι μορφές των καθηγητριών μου μονοπωλούσαν τις φαντασιακές μου μαλακίες.... 

Θυμάμαι καταρχάς την Αγγλικό μας. Μιλφάρα πρώτης διαλογής, με ωραία μάτια, καλό κωλαράκι. Ιδανική για άπειρες μαλακίες. Θεία του φίλου μου του Μπίλλυ. Σε κάποια φάση ένας κατεστραμμένος από την τερηδόνα συμμαθητής μας διέδιδε ότι η θεία του Μπίλλυ έχει ξυρισμένο μουνί, και ότι ο Μπίλλυς το είδε. Θα θελε ο μπουλούκος. Κι εγώ θα θελα είν' η αλήθεια...

Για Γαλλικό είχαμε ένα μπάζο, με το οποίο είχα πάλι βαρέσει αρκετές. Ενδείξεις πατσολογαμίας σε μια τρυφερή και δύσκολη ηλικία όπου οι γκαύλες ερχότανε κάθε 5λεπτο και η μαλακία γέμιζε κουβάδες προσπερματικά (για σπέρμα ούτε λόγος...). Για κάποιο περίεργο λόγο οι Μιλφάρες ερέθιζαν την σεξουαλική μου ανωριμότητα.

Τα χρόνια πέρασαν. Το μικρό αγόρι πέταξε τα γυαλιά και έβγαλε την πούτσα του έξω με αυτοπεποίθηση. Μουνίτσες κάθε λογής τρέχαν να κρυφτούν στην θέασή της. Άλλες στα τέσσερα ζητούσαν λυσσασμένες τα καρόλια του. Καμιά δεν έχυσα ποτέ στα μούτρα καριόλες. Έχω και μια αισθητική. Μονο face fucking κάνω και τελειώνω μέσα ακάποτα...

Ενώ λοιπόν τα μεταεφηβικά μου χρόνια ζητούσαν απεγνωσμένα νεαρές καλλονές, η πατσόλες, δεν έχει σημασία (μιλάω για τα προεπαναστατικά χρόνια, όπου κάθε αμαρτία συγχωρείται-η αντρική συνείδηση των πατσολολάγνων εγγενήθη αργότερα, μια κρύα νύχτα της 25ης Δεκέμβρη...) η 3η δεκαετία της ζωής μου άρχισε να ζητά μιλφάκια και μιλφάρες. Ήτανε οι μόνες που μπορούσαν να ικανοποιήσουνε όχι μόνο τις σεξουαλικές μα και τις συμπεριφοριακές μου ορέξεις...

Οι μιλφς εξηγούνται αντρίκια. Έχουνε φτάσει (συνήθως) σε μια άρτια σεξουαλική ωριμότητα και σαν παίρνει φωτιά το μουνάκι τους δέχονται φιλάρεσκα τον πούτσο. Δεν πουλάνε φούμαρα, δεν δέχονται φούμαρα, ξέρουνε τι θέλουν και τι θέλεις. Δεν κάνουνε τα πάντα όλα, αλλά ότι κάνουν το κάνουνε αριστοτεχνικά. Είναι ποιοτικές, ακόμα και όταν τους λείπει ο χαρακτήρας (αυτό που λέμε στα αγγλικά character), ποτέ δεν είναι άγευστες. Και απαιτούνε το μερίδιο τους στο σεξουαλικό παιχνίδι, θέλουνε να τις γαμήσεις καλά.

Σε αυτό το σημείο πρέπει να κάνω μια σημασιολογική διευκρίνηση. Μιλφς είναι ηλικιακά οι γυναίκες μεταξύ 28/29 και 3ο φεύγα. Όταν πάνε να σαρανταρήσουνε εντάσσονται στα cougars. Σαφώς δεν μπορεί να υπάρξει μια αυστηρή οριοθέτηση των ορισμών και τα όρια αυτών των κατηγοριών είναι θολά.

 Τα μιλφάκια και οι μιλφάρες λοιπόν, για να επανέλθω, είναι ένα must live experience. Σαφώς υπάρχουνε νέες κοπελίτσες με όρεξη οι οποίες είναι καλύτερες, λόγω ενστίκτου και διάθεσης, στο σεξ αυτό καθεαυτό. Αλλά το μιλφ ξέρει καλά τους κανόνες του σεξουαλικού παιχνιδιού, πότε εφαρμόζονται αλλά και πως να τους λυγίσει.

Η εικόνα της μιλφ φέρνει στο νου θύμησες από την τρυφερή ηλικία που ήμασταν μωρά παιδιά, με σαφής φροϊδικές αποχρώσεις. Οι μιλφς κατακτώνται εύκολα αν είσαι αυτό που ζητάνε εκείνη τη στιγμή, και παραμένουνε απόρθητες σε άλλη περίπτωση. Θα προέτρεπα λοιπόν τους φίλτατους αναγνώστες να χώσουνε όποια μιλφάρα μπορούν και να μοιραστούνε τις εμπειρίες τους μαζί μας. θα ήτανε μεγάλη χαρά για εμάς κάθε τέτοιο γεγονός.

Το άσμα που ακολουθεί αφιερωμένου στους μιλφογάμηδες φίλους μας.

Οι Πούτσες μας σαν Βόρειο Σέλας λάμπουν στον Νυχτερινό Ουρανό, ίδιες Υπερκόσμιες Οπτασίες

Πέτρος Διαμαντόπουλος