Με βρήκε πάλι χάραμα, πέντε στο παρά κάτι. Είχα μόλις αφήσει χάμω την κιθάρα κι έβαλα να πιω ένα ουίσκι. Τόσα βράδια σκέψης, τόσα βράδια απογοήτευσης, όχι πλέον απ’ τις γυναίκες, όχι, μόνο μία φορά απογοητεύεται ο άνδρας από γυναίκα σκέφτηκα. Την πρώτη. Η απογοήτευση είχε πιο πολύ τη μορφή λύπησης, πιθανώς και μίας εξαντλούμενης συμπόνιας, αλλά κυρίως λύπησης για τις γυναίκες.
Ύστερα από πολύωρο διάβασμα, αποφάσισα, πώς ήρθε η ώρα να γράψω, να πιω και να ακούσω τον Μπιλάρα. Ένας είναι ο Μπίλυς και αυτός σίγουρα δεν είναι ο Καρράς, μιλάω για τον αξεπέραστο Τερλέγκα.
Πρώτα έβαλα, λοιπόν, τη γαρδένια. Μια γαρδένια η καρδία μου. Έχεις αντικρίσει ποτέ γαρδένια πατσόλι, που ήδη με κατακρίνεις επειδή ακούω Τερλέγκα; Δεν έχεις δει όχι, γιατί πέρα από το να βαριέσαι και να βλέπεις Μυστικά της Εδέμ, απ’ το σπίτι δε βγήκες να δεις γύρω σου ζώον. Ο Τερλέγκας όμως έχει δει γαρδένιες, μια γαρδένια η καρδιά του, κι όμως άντεξε λέει. Έχεις αναρωτηθεί ποτέ χοντρή γιατί η ψαγμενιά που πουλάς με την τέχνη σου έχει παραχθεί κατά κόρον από άνδρες (περά από τη λεσβιοκινούμενη λογοτεχνία, που καθ’ όσον αποπειράθηκε να θεωρηθεί αξιόλογη, ήταν γραμμένη από λεσβίες, χέσε με. Η Βιρτζίνια Γουλφ, αν ποτέ την έχεις ακούσει δεν κάθισε μια δεκαετία και βάλε στον άνδρα της κι εντέλει αυτοκτόνησε). Η τέχνη, είναι κίνηση. Η κίνηση απαιτεί καύσιμο, αλλά που να το ξέρεις όταν μόνο κάθεσαι και αναρωτιέσαι πως έβαλες 10 κιλά τη στιγμή που κρατάς στο χέρι τη lacta.
Τι καίει όμως η τέχνη; Ιδού η απορία. Καίει Πόνο. Έχεις πονέσει ποτέ χοντρή; Όχι.
Για να πονέσεις πρέπει να διεκδικήσεις. Να αποτύχεις. Να ξαναπροσπαθήσεις μέχρι τελικής πτώσης, εσύ όμως τα παράτησες πριν καν σηκωθείς γιατί βαριόσουν. Το πρωί που ξύπνησες, βαριόσουν. Είδες τηλεόραση, έπρηξες τ’ αρχίδια του δύσμοιρου γαμιά σου, αποσπώντας την προσοχή του απ’ την όποια πιθανή παραγωγική (έχεις να ακούσεις κάτι χρόνια αυτή τη λέξη, αφού μόνο σκατά απ’ τα γαριδάκια που τρως παράγεις) ενασχόληση του.
Η τέχνη, λοιπόν, θέλει πόνο. Και ο άντρας, που τον φωνάζεις μαλάκα, γιατί τόσα καταλαβαίνεις, πονάει. Οι γυναίκες γκρινιάζουν ότι οι άντρες είναι αναίσθητοι.
ΛΑΘΟΣ.
Οι γυναίκες, δεν μπορούν να κατανοήσουν την ανδρική ευαισθησία.
Για όλα ευθύνεται η προσβασιμότητα στο σεξ. Ο ερωτισμός της γυναίκας έγκειται στην ομορφιά της. Με βάση αυτή αξιώνεται τους εραστάς της. Ο άντρας, όμως, πέραν της όποιας ομορφιάς προκειμένου να αξιωθεί το πιο όμορφο θηλυκό, αυτεντάσσεται σε μια διαδικασία συνεχούς εξέλιξης και επιμόρφωσης. Βελτιώνεται ψυχή τε και σώματι, καλλιεργείται πνευματικά, εξασκεί το νου και το χιούμορ του, γυμνάζεται και διεκδικεί ένα σώμα γεμάτο ρώμη, ανδρεία και ζωντάνια.
Ναι, κατάφερνει και γαμάει εντέλει το θεόμουνο, το οποίο χαμένο μέσα στην αυταρέσκεια της νωθρότητας, αγνόει πάσα προσπάθεια που ο καρμοίρης κατέβαλλε να φτάσει εκεί.
Όχι κούκλα μου (ευφημισμός είναι ναι…) δεν είμαστε όλοι ίσα και όμοια. Ούτε τα δύο φύλα, ούτε καν τα άτομα του ίδιου φύλου μεταξύ μας, γιατί πέρα από γενετήσιες ικανότητες, έχουμε και εξελικτικές δυνατότητες τις οποίες αξιοποιούμε έκαστος σε βαθμόν έτερο.
Το άδικο που έχεις, λοιπόν, πώς να το αντέξω αφού εγώ… αφού εγώ έχω το δίκιο, λέγει ο Τερλέγκας. Ξέρεις γιατί έχει αυτός το δίκιο; Γιατί είναι άντρας…
Συλλογίσου, λοιπόν, μερικά πράματα χοντρή. Αλλά και εσύ πατσολογάμη φίλε μου, μάζεψε την πούτσα σου. Όταν τη γαμάς, της δίνεις αξία. Γιατί η βαρεμένη, στη φίλες της δεν περηφανεύεται που παίζει κιθάρα, περηφανεύεται που τη γάμησε ο κιθαρίστας. Δε κοιτά να διαβάσει λογοτεχνία, κοιτά να γαμηθεί με συγγραφέα. Δε γυμνάζεται, προσπαθεί να γαμηθεί με τον αθλήτη. Και αν τη γαμάς και της δώσεις αξία. Αναγνώρισε τη μαλακία σου, ζήτα συγγνώμη απ’ τον εαυτό σου το άλλο πρωί και συνέχισε τη ζωή σου.
Και προς Θεού, μη την γκαστρώσεις.
Κλείνοντας, λοιπόν, ενόσω μου ετοιμάζω το δεύτερο ποτό, που μπορώ και απολαμβάνω γίδα, γιατί είμαι άντρας και αναγνωρίζω την αξία ενός παγωμένου ουισκι το ξημέρωμα.
Παραθέτω τον άκρως Φροϋδικό στίχο του Μπίλυ, «πόρνες, στης άγιας αλητείας το στρατί, οι αισθήσεις μου παρέα με τα θέλω… Πόρνες, της μάνας μου γυρεύω το βυζί, το ψάχνω στης ζωής μου το μπορντέλο». Γιατί η μόνη γυναίκα που μπορεί να καταλάβει την ευαισθησία ενός άντρα, είναι αυτή που του την καλλιέργισε. Αυτή που έχτισε τα οστά του με το γάλα της. Κάποια μέρα χοντρή, ίσως αποκτήσεις αξία, όταν έρθει ο γιος σου να συζητήσετε. Τότε, ίσως καταλάβεις ότι με το γιο κάποιας άλλης μαλακιζόσουν. Και πάλι αργά θα είναι γιατί πάλι τον καρμοίρη στα βάσανα θα τον έχεις, θα είσαι 60αρα και δεν θα του κάθεσαι, μόνο όταν το μουνάκι σου πάψει να λειτουργεί θα ανοίξει λίγο το μάτι σου να δεις τριγύρω.
Αλλά πόρνες, έννοια σας. Αν είναι τυχερός και έχει λεφτά, τουλάχιστον μπορεί να πληρώσει να πάρει αυτό που θέλει. Τόσο αξίζατε, τόσο αξίζετε… ένα 20άρικο. Κρίμα, γιατί όσο και να πέσει ο μισθός κάτω από 20 ευρώ το μήνα δεν πάει.
Πόρνες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου