Περί Έλξεως και Άλλων Τινών

Οι ανάγκες των Προέδρων. Το γνωστό και ως "κοζάρισμα" ακόμη και απο άνδρες εξουσίας.

Αφορμώμενος από ένα σημερινό περιστατικό όπου σε μία καφετέρια υποβλήθηκα επί μιάμιση ώρα στο μαρτύριο του να βλέπω ένα μαύρο δαντελέ στρινγκ, επαναπαυμένο σε ένα σμιλεμένο κώλο, αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο.

Έβγαλα, λοιπόν, αδέρφια το καλό μου ποτήρι, αφέθηκα στους ήχους του άρχοντα, πήρα το ουίσκι μου και ξεκινώ.

Η έλξη έχει επί πολλούς αιώνες προβληματίσει το ανδρικό φύλο. Οι νεάτερνταλ έσερναν τη γυναίκα της αρεσκείας του απ’ τα μαλλιά, επιβαλλόμενοι καθαρά με τη μυϊκή τους δύναμη. Επί πολλώ η επιλογή γινόταν αποκλειστικά από τον άνδρα, κοινωνικά η βλέψεις πάνω στην ανδρική πολυγαμία έχουν μεταβληθεί πολλάκις. Μυθικές μορφές εραστών στοιχειώνουν την ανδρική ιστορία, ο Δον Ζουάν, ο Καζανόβα, ο Κωστάκης (ωπ σορρύ αυτός είναι απλώς ένα τρόμπας ιστορίας γνωστός μου απ’ αυτούς που γαμάνε 25 μουνιά το βράδυ, άκυρο δεν πιάνεται…).

Το ζήτημα, όμως, είναι το εξής. Για ποιο λόγο φίλοι σαβουρογάμηδες, οι γυναίκες μπορούν να προκαλέσουν μόνο με ένα «πρόστυχο» εσώρουχο, όταν εσείς απεναντίας δεν μπορείτε να κάνετε το αντίστοιχο; (βάλτε ένα σλιπάκι και αφήστε να φαίνεται λίγο κωλοχωρίστρα ή φορέστε ανοιχτό πουκάμισο με χρυσαφί αλυσίδα και όποιος γαμήσει ας με φωνάξει να του κάνω τεμενάδες)

Η αλήθεια έγκειται στα γεννητικά όργανα των δύο. Το μουνί κάθεται ακίνητο και υγραίνεται, κόπος μηδέν. Ο πούτσος απ’ την άλλη, εκτείνεται. Ο ιμπεριαλιστής πούτσος κατακτά νέα εδάφη, φτάνει σε νέα μεγέθη, ενεργητικά διπλασιάζεται, αυξάνεται και πληθύνεται και γαμάει τα πάντα στο πέρασμα του. Η μόνη θέση που αρμόζει στη γυναίκα μπροστά σε έναν εκτεινόμενο πούτσο είναι αυτή της βοηθού.

Η γυναίκα βοηθά τον πούτσο να μεγαλώσει, αλλά δεν μεγαλώνει η ίδια. Στη γυναίκα δίδεται ο ρόλος του θεατή. Όπως είπε και κάποιος σοφός:

«Η δε γυνή θεάται πούτσον, αξιώνεται πούτσον αλλά πούτσο ού διαθέτει» (Α. Ρωσσίδης, ναι εγώ είμαι αυτός κάφρε φίλε μου).

Τη γυναίκα δεν την ενδιαφέρει η αυτοβελτίωση. Δεν κηνυγά το κάτι παραπάνω. Είναι θεατής, παθητικά παρακολουθεί την προέκταση του ανδρικού βίου. Την ελκυεί ένας βίος πετυχημένος, και η επιτυχία ποικίλει στο διαστροφικό γυναικείο βλέμμα. Γι’ αυτό και θα δείτε άπειρους σαπιοκοιλιάδες η χαλβάδες να σφίγγουν αξιολογότατα μουνάκια.

Ο άνδρας από την άλλη, έχει ήδη πολλά να ανησυχεί. Τον ενδιαφέρει η κατάκτηση. Η κατάκτηση γίνεται δε δια του πούτσου αυτού. Κοιτά να κάνει τον «πούτσο» του αρκετά μεγάλο και τα μουνιά δεν είναι παρά ένα side-effect. Το πολύ γαμήσι φαντάζει έπειτα μία καταδίκη, ένας μονόδρομος δίχως επιστροφή.

Η δε χρήση του πούτσου γίνεται εξαναγκαστική, γιατί ο πούτσος είναι ευθύνη. Ο πούτσος είναι ενέργεια, ένας άνδρας επιτυχημένος εκτιμάται, φοβείται, σέβεται και ευλαβείται τον πούτσο του όσο τίποτε άλλο. Γνωρίζει όλες του τις πτυχές και δε φοβάται να τον προσφέρει απλόχερα. Ακριβώς γιατί αυτό ήταν που τον έφτασε εκεί.

Η έλξη φίλε σαβουρογάμη δεν προκύπτει από έναν μικρό φτερωτό θεό που μοιάζει με παραγεμισμένο κοκκινομάγουλο λουκουμάκι (σαν έναν μπέμπη αγιο-βασιλάκο).

Η εξωτερικευμένη έλξη είναι προϊόν ατομικής προσπάθειας και επιτυχίας για τον άνδρα.

Όσο για τη γυναίκα… απλώς κωλοφαρδία ή γεννιέται όμορφη και έχει μέλλον… ή την τρώει η μαρμάγκα.

Καλούς αγώνες,

Ανέστης Ρωσσίδης.