Η Κουλτούρα των Γυναικών Part 1: Τα Εναλλακτικά Μουνιά

Αυτό που παρατηρώ τα τελευταία χρόνια είναι ότι οι γυναίκες είναι ίδιες. Τα ρούχα αλλάζουνε, τα εσώρουχα ποτέ. Ακόμα και οι πιο "εναλλακτικές" γκόμενες είναι full γλόμποι στα ενδότερα, ντρέπονται αν δεν έχουνε ξυρίσει ποδαράκι, αν έχουνε λίγη τριχίτσα στην μασχάλη. Και καλά κάνουν. Το θέμα είναι όμως ότι ενώ άλλες το φωνάζουν ότι είναι συμβατικές, είναι μια κατηγορία γυναικών, οι γνωστές και ως  αριστερο-εθνικ-ψευτοπροοδευτικές-ντεμεκ-κουλτουριάρες, ή αλλιώς εναλλακτικά μουνιά που πάνε να το παίξουνε διαφορετικές. 

Πιστεύω στην διαφορετικότητα των γυναικών, όπως πιστεύω σε έναν επουράνιο θεό. Το βλέπω δηλαδή σαν έναν αστικό μύθο. Τα εναλλακτικά μουνιά είναι γκομενάκια όπως και όλα τα υπόλοιπα: δεν γαμιούνται δηλαδή μόνο το ίδιο (ίσως και χειρότερα) με τις άλλες αλλά απαιτούνε τα ίδια που απαιτεί η κλασσική συντηρητική τρεντο-γκόμενα στις βασικές συμπεριφοριακές της απαιτήσεις, αλλά και στην αισθητική τους: να είσαι ένας Ιππότης που κερνάει συχνά και έχει και κοιλιακούς, να της φέρνεις το πρωινό, που έχεις μαγειρέψει μόλις, στο κρεβάτι , να της κάνεις τρυφερό έρωτα τα βράδια με πανσέληνο ενώ η φλεβίτσα διαγράφεται στον δικέφαλο, να μην τελειώνεις στο στόμα της (λες και είναι κάτι κακό, εγώ γιατί θέλω να τελειώνουνε αυτές στο δικό μου;) και φυσικά ποτέ δεν σου δίνουνε κώλο. Στο παίζουνε όμως άνετες.

Γενικά πάνε να καλύψουνε την μιζέρια τους και την τεμπελιά τους με μια εναλλακτική κουλτουρέ επικάλυψη. Ντρέπονται να πούνε "είμαι ηλίθια πατσόλα και μπροστά σε μια ηλίθια που είναι γκομενάκι πρώτο δεν κλάνω μία". Απεναντίας λένε "είμαι διαφορετική, μπορεί να τρώω πιτσόνια σαν μόσχαρος, να ντιλιβεριάζω χαράματα, αλλά διαβάζω ποίηση (το Μονογραμμα δηλαδή), είμαι μυστήρια και αποκαλύπτω το μυστικό μου όπου θέλω". Βασικά οι πιο πολλές είναι αγάμητες, ή αν δεν είναι τις γαμάνε κάτι αντίστοιχοι αριστερίζοντες που όταν ακούνε Μάλαμα τους σηκώνεται η πούτσα και όταν σουρώνουνε  και σεκλετιάζονται τραγουδάνε το "Πότε θα κάνει Ξαστεριά.." εννοώντας την επερχόμενη Επανάσταση..Μου θυμίζουν κάτι γαύρους που όταν σπρώχνουν φώνάζουν "Κύπελοοοο-Πρωτάθλημααα"...

Τα εναλλακτικά μουνιά σου μιλάνε για τη διαφορά του σεξ με τον έρωτα, πίνουνε ούζο αντί για μια βαρβάτη βότκα, ρετσίνες στο φουλ και ακούνε και καλά ρεμπέτικα και κάνα low bap (άσχετα που δεν ξέρουνε ούτε ποιός είναι ο Γιοβαν Τσαούς, η Ρόζα Εσκενάζι, ούτε φυσικά τον Xray), έχουνε διαβάσει το Μονογραμμα και στην καλύτερη κάνα Μπουκόφσκι και νομίζουνε ότι ξέρουνε από λογοτεχνία. Βλέπουνε κάνα "Requiem for a Dream" και νιώθουνε ότι έχουνε κοινωνικούς προβληματισμούς.  Γενικά θέλουνε να νομίζουν ότι είναι διαφορετικές. Αν τις πεις "μ' αρέσεις, είσαι Διαφορετική" νιώθουν πριγκίπισσες και ξηγιούνται πιπέτο. Άσε τις πίπες στην Όλγα αφού δεν καταπίνεις, ζώο. 

Γιατί αν έχω όλα όσα ζητάς μωρή βλαμμένο να μην γαμήσω κάνα τρεντόμουνο, που θα είναι και πιο έμπειρο λόγω εμφάνισης και θα γαμιέται σαφώς καλύτερα, και να γαμήσω εσένα; 

Είναι οι ίδιες που βλέπουνε το σεξ σεξιστικά λες και είναι υποτιμητικό να δίνεις κώλο, να παίρνεις όλα τα καρούλια μέσα, να λυσάς για σπέρμα παντού και πάντα (εγώ γιατί λυσάω παντού και πάντα για μουνουγρά;). Οι φιγούρες του Bottero πατσόλα ποτέ δεν θα γίνουνε πρότυπο ομορφιάς. Η Αφροδίτη του Botticelli όμως παραμένει η ενσάρκωση του Θείου, η ομορφιά που σε φέρνει κοντά στην Θέωση.. 

Θέλω να κλείσω λέγοντας πως δεν υπάρχουνε εναλλακτικά μουνιά. Πως η πατσολίαση δεν μπορεί να επικαλυφθεί με καμιά ψευτοκουλτούρα. Πως το να διαβάσεις το Μανιφέστο, αν έχεις μπει στον κόπο δηλαδη, δεν σε κάνει διαφορετική, Η διαφορετικότητα έγκειται στο να καταπίνεις με χαρά, καταλαβαίνοντας πως τα ανθρώπινα υγρά, όπως είναι τα δικά μου μα και τα δικά σου άλλωστε, δεν έχουνε τίποτα το σιχαμένο αλλά είναι μόνα τους μια πηγή ζωής. Δηλώνουνε ένα σώμα ζωντανό και παλλόμενο.

Πέτρος Διαμαντόπουλος