Συναγωνισταί σήμερα ήγγικεν η ώρα να συζητήσουμε για ένα από τα μεγαλύτερα φαίνομενα της ανθρώπινης (ναι στην ανδρική αναφέρομαι) φύσης.
Θα ασχοληθούμε με έναν από τους μεγαλύτερους μουσικοσυνθέτες που μέχρι και ο πιο κατεστραμμένος κάγκουρας έχει έστω ακούσει ως όνομα πολλάκις στην ανίερη σαβουρογάμικη ζωή του.
Θα μιλήσουμε ένα ανδρικό θαύμα και το ασύγκριτο μεγαλείο του. Θα μιλήσουμε για τον Λούντβιχ φον Μπετόβεν (1770-1827). Γεννημένος στη Βόννη της Γερμανίας όπου ακόμη και σήμερα στέκει το πανέμορφο σπίτι του, μετακόμισε στη Βιέννη στα τελευταία χρόνια της εφηβείας του όπου μελέτησε δίπλα στο Χάιντν και εξελίχθηκε σε έναν απ’ τους μεγαλύτερους βιρτουόζο του πιάνο.
Το 1783 στην ηλικία των δεκατριών κυκλοφορεί την πρώτη του ολοκληρωμένη σύνθεση και ενώ η ακοή του συνεχώς χειροτερεύει μέχρι και τα είκοσι του οπότε και χάνεται εντελώς. Ωστόσο, απτόητος, καυλωμένος και ορεξάτος ανεπηρέαστος απ’ τα γερμανικά πατσόλια συνεχίζει τις μαεστρικές συνθέσεις του.
Ο κουφός μουσικοσυνθέτης στιγματίζει την Ευρώπη, η Ωδή στην Χαρά απ’ την 9η συμφωνία του γίνεται ο ύμνος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η μουσική του κατακλύζει άπαντες με συναισθήματα και τους τέρπει αισθητικώς. Μουσική την οποία ο ίδιος ποτέ δεν μπόρεσε να ακούσει και να απολαύσει, παράγωγο της αστέρευτης δημιουργικότητας του που οι αδυναμίες του ενίσχυσαν.
Ο Μπετόβεν ήταν ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο που μπορούσε να ξυπνήσει το πρωί, να οσμιστεί το δροσερό γερμανικό αγέρι, γεμάτο μυρωδιές από τα φρέσκα λούλουδα του βορρά, να καθίσει στο πιάνο του και να πει «ας γαμήσω και σήμερα». Διότι, φίλε πατσολοχώστη, είχε αντιληφθεί την πολυμορφικότητα του γαμησιού και την ευθυνή του πούτσου.
Ο Μπετόβεν ποτέ δεν υπήρξε ευθυνόφοβος. Ετίμησε τα όσα εκατοστά γερμανικού κρέατος του εδόθησαν στο μέγιστο. Κάθε εκατοστό καθημερίνως το έχωνε στα μούτρα του κάθε μίζερου πατσολογάμη γερμανού συμπολίτη του, ενώ κραύγαζε στα πατσόλια της αυλής, που υγραίνονταν τα μουνάκια τους ακούγοντας τις χερουβικές μελωδίες του, ένα τιτανομέγιστο «Δε σας γαμώ».
Ο Μπετόβεν υπήρξε μεγάλος εκπρόσωπος της ανδρικής ενεργητικότητας, με το ανέμελο χτένισμα του και το βαρύ του ντύσιμο, κατάφερε να ενσαρκώσει την έννοια του οξύμωρου ως άλλη ινδουιστική αβατάρα μέσα σε ένα (όπως ήταν αναμενόμενο) ανδρικό σώμα. Η μουσική μία ίσως απ’ τις αρχαιοτέρες των τεχνών, άρρηκτα συνδεδεμένη με το χάρισμα της ακοής, απαντάται, ενσαρκώνεται, εξελίσσεται και αποθεώνεται στα χέρια ενός κωφού.
Το μόνο που έχει μείνει να δούμε είναι και ένας τυφλός ζωγράφος… Αλλά για μισό λεπτό… τις προάλλες άκουσα για τον Esref Armagan, έναν τούρκο άνδρα… ακόμη βρίσκεται εν ζωή γεννήθηκε τυφλός και όμως ζωγραφίζει, χωρίς ποτέ να έχει δει…
Νομίζω ότι αυτό πρέπει να βάλουν στο λήμμα της Wikipedia για τον Μπετόβεν.
ΑπάντησηΔιαγραφή