Κράξιμο Πατολίων: Part 1

O Πέτρος πούστηδες και καριόλες είναι εδώ. Γύρισα στο σπίτι του παραδόπιστου Πέτρου που νόμιζε ότι τον είχα εγκαταλείψει ενόσω εγώ πολέμουσα με χοντρές Κινέζες στους κρύους δρόμους της Μόσχας. Τραυματίστηκα σύντροφοι, έχασα το μικρό δάκτυλο του αριστερού μου ποδιού, μία χοντρή Κινέζα πάνω στην καύλα της μου το δάγκωσε... 

Κι όμως είμαι ακόμα εδώ για να ξεκινήσω μία νέα αλυσίδα άρθρων. Τούτη τη φορά όχι για να παραθέσω ιδέες αλλά για να απαντήσω στεγνά και ασάλιωτα σε χοντρές που πίσω απ' την διαδικτυακή ανωνυμία γράφουν ωσάν να ήσαν όμορφες, γαμεύσιμες.

Το άρθρο που θα μελετήσουμε σήμερα αποτελεί σημείο των καιρών και συγκεκριμένα της ποταπής μας πλέον οικονομικής κατάστασης. Πάντοτε μέσα από τις δύσκολες εποχές ως σημεία των καιρών γεννώνται τεράτα. Παραθέτω εδώ το άρθρο της εν λόγω κυρίας και ξεκινώ την απάντηση:

http://missgourgourini.posterous.com/25

Ξεκινάτε, λοιπόν, αποποιούμενη τον όποιο διδακτικό τόνο και πάρα ταύτα διαχωρίζετε το άρθρο σας σε 11 σημεία, ως άλλος θυληκός Μωυσής πιστεύετε ότι θα επιβάλλεται τους 11 κανόνες σας στο δύσμοιρο Έλληνα. Ο Μωυσής όχι μόνο δεν ήταν χοντρός, αλλά ήταν και άντρας, οι μαλακίες του μπορεί να μας γέλασαν, οι δικές σας όμως όχι.

Απαντώ, λοιπόν, στα σημεία σας ένα προς ένα (χωρίς να τα παραθέσω εδώ, όποιος επιθυμεί ας διαβάσει το αρχικό κείμενο σας):

1) Αν ισχύει αυτή η μαλακία που για να την υποστηρίζεις σημαίνει πως θεωρείς τον εαυτό σου μία απ' αυτές που ξανασηκώθηκαν, πως είσαι ακόμη άνεργη;

2) Γι' αυτό γράφεις αμπελοφιλοσοφίες στο διαδίκτυο, να δώσεις σκοπό στη ζωή σου; Γιατί δεν αδυνατίζεις να βρεις γκόμενο;

3) Η διπολική μάνα είναι ο δικομματισμός; Η κοιλιά που έχεις τωρά (αν είσαι 33 χρονων, γεννημένη το '79) δημιουργήθηκε απ' τα χρυσά κουτάλια με τα οποία σε τάιζαν οι ΠΑΣΟΚΟΙ γύρω σου τη χρυσή δεκαετία του '80. Εκει που γλύφεις μη φτύνεις, εκτός κι αν πρόκειται για την πούτσα του γκόμενου σου.

4) Κι όμως είμαι όλα αυτά, εσύ από την άλλη όχι. Γι' αυτό δε σε γαμώ.

5) Απάντησα.

6) Η "συντονία" δεν είναι λέξη, ο συντονισμός και ο χρονισμός απ' την άλλη είναι. 

"Η σκληρή δουλειά της αγάπης είναι η μόνη που σε βγάζει απο το βούρκο. Είναι αυτή που σε φωτίζει μυστικά, σε στιγμές, εκεί που δεν το περιμένεις" Μ' αυτές τις δύο σειρές αν ήμουν ακόμη παρθένος, μπορεί και να έκλαιγα.

7) Αυτό τώρα στο έμαθε η κρίση... Αλλού ξεκίνησε το άρθρο και φτάσαμε να το παίζεις ο Γκάντι. Δεν είσαι όμως, διάβασε το σχετικό μου άρθρο να καταλάβεις τι εστί Μαχάτμα.

8) Γι' αυτό πουλήστε το κορμί σας, έχει καλά λεφτά και μπορεί να σας πάρει επιτέλους κάποιος.

9) Σωστή χρήση του συντονίζω στη ρηματική του μορφή, έυ γε. Το περιεχόμενο μάλλον είναι αυτούσιο απο rom com του Hollywood; Και γω θα σε απέλυα.

10) Υπάρχει, θα το καταλάβεις όταν φάει ο κώλος σου χώμα, όπως και των υπολοίπων. Ο χρόνος ζωγραφίζεται πάνω μας καθημερινά, οι δυνάμεις μας εξασθενούν, εσύ δεν τον νιώθεις γιατί δεν μπορεί να σου πάρει κάτι, είσαι ήδη μπάζο.

11) Είμαι όντως όμορφος, εσύ απ' την άλλη για να το έγραψες αυτό είσαι μάλλον πατόλι. Κανένα καλό μουνί δεν θα έχανε χρόνο με τέτοιες μαλακίες.

Καλούς μας αγώνες,

Ανέστης Ρωσσίδης.

 

Τα βράδια μας είναι μακριά και πικρά. Είμαι ο μόνος επιζών μιας διαρκούς σφαγής. Ο Νέστωρ σκοτώθηκε. Ο Πέτρος αλλαξοπίστησε. Η απουσία τους με νέκρωσε.

Τα βράδια δεν σκέφτομαι κανέναν. Τα βράδια μου είναι μακριά. Τα βράδια μου είναι σκληρά και αξημέρωτα.

Μονάχα ο Πούτσος στο χέρι μου κομποσκοίνι να προσεύχομαι. Να ξομολογώ τις αμαρτίες μου. Ο πούτσος μου να κατευθύνει τους βομβαρδισμούς. Και το σπέρμα να πετιέται ολόρθο, πίδακας αίμα, και να ξασπρίζει τα σπίτια μας και τις ζωές μας.

Ο Άντρας δεν νικήθηκε ακόμα. Ο Άντρας προχωρεί, το πουτσοκέφαλό του ορθωμένο, ο κώλος ιδρωμένος, μια κυπαροκοιλιά αχνοφαίνεται.

-Γειά σας. Ήρθαμε να γαμήσουμε.
-Μα δεν είναι μπουρδέλο εδώ, τι είναι αυτά που λέτε...
-Τότε γιατί έχει μια τσατσά και τόσες πολλές πουτάνες;

επέστρεψα, μα είμαι μονάχος. όσο αντέξω λοιπόν. Μαζί

ΟΣΟ ΑΝΤΕΞΟΥΜΕ

Οι Πούτσες μας στέκουν αυτόφωτες. Τα υγρά σας σαν περσίδες φωτίζουν την νύχτα μας.

Πέτρος Διαμαντόπουλος

Πεοφοβία ή Γιατί δεν μου παίρνεις πίπες μωρή

 το είπε και ο Magritte, επηρεασμένος από το βιβλίο του Foυcault: Αυτό εδώ δεν είναι πίπα!

Αποτελεί μέγιστη υποκειμενική αλήθεια ότι είμαι λάτρης των πιπέτων. Τα θεωρώ απαραίτητη προϋπόθεση στα πλαίσια μιας υγιούς σεξουαλικής ζωής. Και τα πιπέτα αποτελούνε λίθο θεμέλιο, έννοια και πράξη βασική που ξεκινά στις εφηβικές και εξελίσσεται στις ενήλικες σχέσεις. Ένα καλό πιπέτο πάντα σώζει μια κακή μέρα, και όπως και η ιστορία έχει δείξει τα καλά πιπέτα μπορούνε να έχουνε σημασία καθοριστική για την έκβαση και πολέμων ακόμη. Παρατηρείται ωστόσο μια πεοφοβία στον γυναικείο πληθυσμό, μιαν άρνηση να χαρούνε το δώρο που τους δίνεται, μια καλή πίπα δηλαδή, και έτσι είτε αρνούνται να πιάσουνε τρυφερά τον σκληρό πούτσο και να τον βάλουνε στο στόμα τους, είτε όταν το κάνουν τους λείπει τόσο η όρεξη που αποτυγχάνουν πλήρως. Αλλά αλήθεια, από που πηγάζει μια τέτοια πεοφοβία και που βαδίζει η κοινωνία χωρίς καλά πιπέτα;

Τα πιπέτα ξεκινάνε σαν πρακτική στις εφηβικές σχέσεις, τότε που οι κοπελίτσες αρνούνται από τον φόβο του πόνου να χάσουνε την παρθενία τους. Αλλά επειδή δεν θέλουνε και να χάσουνε το αγαπητό τους αγόρι του παίρνουνε καμιά πίπα, όχι τόσο από αγάπη για τον αντρικό πούτσο όσο από υποχρέωση και καθήκον απέναντι στην ικανοποίηση του συντρόφου τους. Έτσι αφού χάσουνε την παρθενία τους τα πιπέτα παραμερίζονται. Εξάλλου δεν τις ικανοποιούνε, νιώθουν ότι ασφυκτιούν από το ωμό κρέας μέσα στο στόμα τους  και το σεξ τους είναι πλέον εύκολο: τα πόδια ανοίγουνε και όλα τα άλλα έρχονται από μόνα τους χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια...Αυτή η πρώτη επαφή των χειλιών με το αντρικό πούτσο είναι θα έλεγα κατά μίαν έννοια τραυματική καθώς προοιωνίζει το σπάσιμου του παρθενικού υμένα. Όπως ανοίγουνε τα πάνω χείλια έτσι θα ανοίξουνε και τα κάτω και αίμα θα χυθεί απ' την θυσία στο βωμό της ασίγαστης γκαύλας,..

Δεν μπορώ να αρνηθώ το γεγονός ότι ο δυτικός μας κόσμος έχει δομηθεί φαλλοκεντρικά. Και η καλύτερη αποτύπωση όλων αυτών λαμβάνει χώρα κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής πράξης. Γενιές και γενιές αντρών μάθανε ότι ο βασικός σκοπός του σεξ είναι να τελειώνει ο άντρας, και η πράξη ολοκληρώνεται με την αντρική εκσπερμάτωση, ως άλλη αμερικάνικη τσόντα. Έτσι όχι μόνο η σεξουαλική πράξη παρέμεινε ημιτελής αλλά και ο άντρας αποκτούσε μεγάλα κενά όσον αφορά στο σώμα του άλλου. Αρνούνταν τα γυναικεία υγρά, αρνούνταν να γλύψει πέρα από το στήθος, αρνούνταν το πυρηναίο, την κλειτορίδα και τον πρωκτό εφόσον όλα αυτά δεν ικανοποιούσανε τον ίδιο. Έτσι ο εξελισσόμενος φεμινισμός, σε μια προσπάθειά του να δημιουργήσει ένα αντίβαρο και μιαν ισορροπία, θέλησε να στερήσει τον άντρα από την ηδονή, θέλησε να κάνει το σεξ κλειτοριδοκεντρικό, πράξη αποκλειστικά αφιερωμένη στην γυναίκα, και κορυφαία έκφραση αυτού είναι το λεσβιακό σεξ όπου η διείσδυση δεν είναι απαραίτητη. Ο φαλλοκρατικός και φαλλοκεντρικός πολιτισμός καλλιέργησε την φοβία του πούτσου, τον χρησιμοποίησε ως μέσο επιβολής και καταπίεσης, ως αρχετυπικό σύμβολο εξουσίας, στα πλαίσια ενός σεξιστικού κοινωνικού διαφωρισμού. Και αν θέλετε την άποψή μου το μοντέλο αυτό λειτούργησε οικονομικοκοινωνικά, έφερε αποτελέσματα και ανέπτυξε συγκεκριμένες κοινωνίες. 

Φανταστείτε για παράδειγμα μετά από 12-15 ώρες δουλειάς στα ορυχεία της Βρετανίας του 19ου αιώνα ο άντρας να γύριζε σπίτι και εκεί που θα ήθελε να φάει, να ρίξει έναν και να κοιμηθεί, η γυναίκα του να του έλεγε πως δεν έχει μαγειρέψει γιατί δεν είναι σκλάβα του. Και σαν πήγαινε να την πηδήξει να του έκανε και παράπονα γιατί τελείωσε νωρίς, ή γιατί δεν τελείωσε και η ίδια... Αν γινότανε έτσι βιομηχανική επανάσταση, αν την επομένη ο άντρας θα μπορούσε να σκάψει άλλες 12 ώρες να μην μου ξαναπάρουνε πιπέτο.. Επομένως ο φεμινισμός εμφανίζεται τον 20ο αιώνα στο προσκήνιο σε μια εποχή που ο καπιταλισμός τον έχει ανάγκη: Θέλει να χρησιμοποιήσει την γυναίκα ως εργατικό δυναμικό στην παροχή υπηρεσιών αλλά και ως καταναλωτή, επομένως της επιτρέπει κάποια πράγματα για να της πάρει κάποια άλλα. Της υπόσχεται μιαν αποδόμηση του φαλλοκεντρισμού, της δίνει την ψευδαίσθηση της σεξουαλικής απελευθέρωσης και της επιτρέπει να φοβάται τον πούτσο. Τα πιπέτα έτσι, συνήθεια αμιγώς φαλλοκεντρική, πετιούνται στην άκρη, η γυναίκα διαμηνύει το "αν δεν πάρω δεν δίνω", η πρακτική χάνεται και οι τεχνικές τείνουνε να ξεχαστούν. Έτσι είναι σπάνιο σήμερα να πετύχεις κοπέλα που να σπάει καλά τον καρπό, να τον παίρνει όλο μέσα και να καταπίνει. 

Για κάποιο περίεργο λόγο η γυναίκα πάντα βρίσκει δικαιολογίες στο γιατί δεν κάνει πιπέτα. Είτε δεν νιώθει άνετα, είτε δεν της αρέσει, είτε δεν της βγαίνει. Αν καθίσεις να της εξηγήσεις πως όταν της κάνεις στοματικά και σε επαφή με τα υγρά της έρχεσαι και δεν αντλείς κάποια βιολογική ευχαρίστηση θα σου πει πως το να πίνει σπέρμα είναι αηδία, αντιστρέφοντας το μάλιστα στο αν θέλεις εσύ ο ίδιος να δοκιμάσεις το σπέρμα σου ή αν το δοκίμασες ποτέ. Η ερώτηση είναι σαφώς ηλίθια, αλλιώς δεν θα έγραφα κείμενο για την Σπερματολαγνεία. Παρόλο λοιπόν που εσύ λατρεύεις τα υγρά της, και δεν κάνεις εμετό όταν έχει περίοδο και ματώνει σαν πουτάνα, αυτή σιχαίνεται το σπέρμα σου αντί να το κοινωνήσει ευλαβικά, να το ασπαστεί σαν πεμπτουσία και απότοκο της σεξουαλικής ΣΑΣ πράξης...

Θα ήθελα πολύ να σας υποσχεθώ πως όταν γίνει η Επανάστασις όλες μα όλες θα εξαναγκαστούν να παίρνουνε πιπέτα. Αλλά νομίζω ότι η φεμινιστική Αντίσταση θα ξεκινήσει ακριβώς από κει γιατί τα πιπέτα θέλουνε όρεξη, αυτό είναι το μόνο ταλέντο που απαιτούνε. Και η όρεξη δεν εκβιάζεται....

Η Επαναστατική μου πρόταση είναι ότι πρέπει να κάνουμε τις γυναίκες να αγαπήσουνε τον αντρικό και αντρίκιο Πούτσο και να τον θέλουνε όχι μόνο μέσα τους μα και έξω τους και πάνω τους και δίπλα τους. Εξάλλου αν συνέβαινε το αντίστροφο με το γυναικείο μουνί κανείς άντρας δεν θα έλεγε όχι. Οι πίπες δεν έχουνε να κάνουνε με την φαλλοκεντρικότητα του κόσμου αλλά αποτελούνε μία ακόμα σεξουαλική πρακτική που ομορφαίνει την σεξουαλική πράξη, όπως η πυρηναιολαγνεία, η κλειτοριδολαγνεία, η γλυφοπρωκτολαγνεία, συνήθειες που αφοσιώνονται στην αποκλειστική ικανοποίηση των γυναικών.

Έτσι την επόμενη φορά που θα αρνηθούνε να σας τσιμπουκώσουνε χρησιμοποιήστε τα άνωθι επιχειρήματα για να τις πείσετε για το αντίθετο. Εάν συνεχίζουνε να αρνούνται πείσε τες να πέσουνε στα τέσσερα και χώστε τους μια πούτσα χωρίς προειδοποίηση στον κώλο για να μάθουν. Μετά βρώμικο χώστε τον στο στόμα τους μέχρι να κάνουνε εμετό.

Με τις Πούτσες μας γλυκές σαν γλειφιτζούρια θα σας λιγώσουμε!    

Πέτρος Διαμαντόπουλος

Τα Πατσόλια της Διπλανής Πόρτας Part 2: Η Ξαδέρφη και η Θειά

η ξαδέρφη

Στη ζωή μου υπήρξα άτυχος. Όχι μόνο γιατί παρόλο που περίμενα τον πλούσιο θείο από το Σικάγκο εκείνος ουδέποτε εφάνη, ούτε ζωντανός ούτε νεκρός (ούτε και ο δικηγόρος του βέβαια κρατώντας μια παχυλή διαθήκη) αλλά και γιατί όντας ο μεγαλύτερος του στενού μου οικογενειακού ξαδερφοκύκλου ουδέποτε ήρθα σε κοντινή επαφή με τις ξαδέρφες μου, δεν ερωτεύτηκα καμία, καμία δεν έσφιξα, και (σχεδόν) καμία μαλακία δεν έριξα για πάρτη των. Από την άλλη, στην παιδική μου ηλικία καμιά σεξουλιάρα θεία δεν με στοίχειωνε, έτσι δυστυχώς οι πρώτοι μου έρωτες απομακρύνθηκαν του οικογενειακού κύκλου...

Παρόλα αυτά θα ήτο λάθος να αρνηθώ την σημαντικότατη συμβολή των ξαδερφοθειάδων στην σεξουαλική διάπλαση του άντρα. Οι ξαδέρφες και οι θειές ανήκουν στις γυναικείες εκείνες φιγούρες που σε περιστοιχίζουν από την παιδική ηλικία. Αποτελεί μεθοδολογικό λάθος ωστόσο να τις κατατάσσω στην ίδια κατηγορία. Θα ξεκινήσω λοιπόν από τις ξαδέρφες, οι οποίες υπόσχονται τον ρομαντικό παράδεισο της εφηβικής αντρικής νιότης και θα προχωρήσω στις θείες οι οποίες βρίσκονται γύρω μας για να εκπληρώσουν τα σκοτεινά και υγρά αιμομικτικά μας όνειρα, τα οποία ο φροϊδικός μας ερωτισμός δημιούργησε και η εφηβεία μας καλλιέργησε.

Ουκ ολίγοι σύντροφοι άντρες μεγάλωσαν μαζί με τα συνομήλικα ξαδέρφια τους. Και αυτό που δεν εξελίχτηκε σε ομοφυλοφιλική σεξουαλική εξερεύνηση, όπως ουκ ολίγες φορές γίνεται, εξελίχθηκε σε μια αρχικά πλατωνική και εν συνεχεία καθόλα σαρκική σχέση. Η ξαδέρφη προσφέρει την πρώτη γυναικεία παρουσία που μεγαλώνει μαζί σου και σου μεγαλώνει την πούτσα. Ζεις κοντά της ιδιαίτερες στιγμές, την βλέπεις σε διάφορες στάσεις και αυτό που στην αρχή δικαιολογείται ως ξαδερφική αγάπη εξελίσσεται σε τρελή και πρωτόγνωρη γκαύλα. Τα τρευφερά χάδια στα μάγουλα κατεβαίνουνε σιγά σιγά προς τα κάτω στο υγρά ενδότερα και ο άγριος πούτσος αν δεν μείνει αποθημένο πέφτει στην ηλικία των 15 με 17... Το γεγονός δεν ξεχνιέται αλλά θάβεται, αργότερα όταν πας στο γάμο της της κάνεις δώρο μια τοστιέρα. Εξάλλου μεταξύ σας οι πολλές τυπικότητες δεν έχουνε καμία ουσία. Και η εφηβική εκείνη τρυφερή πούτσα θα στοιχειώνει την ενήλικη σεξουαλική ζωή σας.

Σε περίπτωση που αυτή η πούτσα δεν πέσει στην ώρα της, αργά η γρήγορα θα πέσει στην ύστερη ζωή σας. Όταν οι αντιστάσεις θα μειωθούν λόγω συνθηκών, όταν τα συναισθηματικά αποθέματα θα μας κάνουν ευάλωτους, η ξαδερφική αγκαλιά και ο ζεστός της κόλπος θα προσφέρει το λιμάνι εκείνο που θα είναι γλυκό και ασφαλές.... 

Από την άλλη οι θειές έρχονται αργότερα, στην αρχή της αντρικής σεξουαλικής ωριμότητας. Η ηλικία τους και το sex appeal τους υπόσχονται σκληρό γαμήσι και ζεστά πιπέτα. Η ίντριγκα και ο κίνδυνος η οικογένεια να γίνει ένα τεράστιο μπουρδέλο, είτε κυριολεκτικά με το γαμησάκι, είτε μεταφορικά όταν αυτό μαθευτεί, ανάβει τα αίματα. Τα πράγματα γίνονται σβέλτα και παθιασμένα, και συνήθως επαναλαμβάνονται. Η παραβατικότητα μιας τέτοιας σεξουαλικής σχέσης εξάπτει την φαντασία. Όλα γίνονται πρόστυχα και στα πολύ γρήγορα, με μισοβγαλμένα ρούχα και κατεβασμένα-όχι βγαλμένα-εσώρουχα. 

Οι θείες χωρίζονται στις εξαίματος, συγγενείς των γονιών σου δηλαδή, και στις εξ αγχιστείας,  τις γυναίκες συγγενών σου. Οι δεύτερες εξάπτουν περισσότερο την φαντασία ενώ οι πρώτες αν σε γαμήσουν η γκαύλα τους θα είναι τόσο μεγάλη που θα είναι το καλύτερο κρεβάτι της ζωής σου. Θα γίνει άπαξ και διαπαντός θα αλλάξει τον σεξουαλικό ρου της προσωπικής σου ιστορίας. Οι ηλικίες δε των θειάδων κειμένονται από εικοσιφεύγα μέχρι αξιοπρεπέστατες μιλφάρες στα όρια των σαράντα. 

Θα ήθελα να θυμηθώ ένα ρητό σύντροφοι, γεμάτο σοφία που με ενέπνευσε για το παρόν άρθρο και με στοιχειώνει από τότε που το άκουσα.

ΣΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΘΕΙΑ ΜΠΑΙΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΠΙΟ ΒΑΘΙΑ!

Οι Πούτσες μας σαν σάρισες θα καταλάβουν Ανατολή και Δύση

Πέτρος Διαμαντόπουλος

και η θειά

Πατσολολάγνων Αποκάλυψις: Νέστορος Απόκρυφα.

Από αριστέρα προς δεξιά: Van Hersing, Ανέστης Ρωσσίδης,
Πέτρος Διαμαντόπουλος σε ταβερνείο στο Μπανγκλαντές.

Αγαπητοί σύντροφοι,

Είμαστε υπερήφανοι να σας αποκαλύψουμε με τον Πέτρο ότι στην επιφάνεια ήρθαν τα απόκρυφα χειρόγραφα του συντρόφου Νέστορος, σκέψεις πατσολολαγνικές τις οποίες σύντομα θα μοιραστούμε μαζί σας στη σελίδα μας.

Ας συζητήσουμε, όμως, αναλυτικά τις λεπτομέρειες της τελευταίας μας περιπέτειας που μας οδήγησε σε αυτή την ανυπέρβλητη ανακάλυψη. Στις 13/03 προσγειωθήκαμε στο Μπανγκλαντές μαζί με τον Ολλανδό συναγωνιστή Van Hersing, το δικηγόρο του συντρόφου Νέστορος. Στο άνοιγμα της διαθήκης του Νέστορα υπήρχε μία υποσημείωση, όπου ο μακαρίτης μας παρακαλούσε ν α ανοίξουμε μία συγκεκριμένη τραπεζική θυρίδα στη γείτονα Ελβετία. Μεταβήκαμε τότε με τρένο στη Ζυρίχη, όπου μαζί με το Van Hersing, μας παρέδωσαν ένα πάπυρο φτιαγμένο στο χέρι από εντόσθιο πρόβιο, όπου ο Νέστωρ είχε γράψει σε μίαν απροσδιόριστη ασιατική γραφή τα παρακάτω λόγια:

«Πέτρο, Ανέστη σας αγαπώ ως το αίμα μου. Σας εμπιστεύομαι τις σκέψεις μου, που βρίσκεστε μέσα τους και βρίσκονται μέσα σας. Αναζητείστε στη γη της Βεγγάλης τον έκπτωτο Δράκοντα του Ανατέλλοντος Ηλίου. Μόνο αυτός διαθέτει το κλειδί της γνώσης.»

Αφότου συμβουλευτήκαμε μεταφραστικά γραφεία διαπιστώσαμε ότι το μήνυμα ήταν γραμμένο στα Βεγγαλικά, της γλώσσας του Μπανγκλαντές. Για μέρες σπάσαμε το κεφάλι μας, ερευνώντας το περιεχόμενο του μηνύματος και συνδυάζοντας το με πρότερες αναφορές και νύξεις του μακαρίτη σε τυχόν συναναστροφές του με ασιάτες. Γνωρίζαμε καλά ότι ο Νέστωρ λάτρευε τον Ιαπωνικό πολιτισμό, οπότε ήταν ξεκάθαρο σε μας ότι ο έκπτωτος Δράκων ήταν Ιαπωνικής καταγωγής.

Αναπολώντας το παρελθόν, θυμηθήκαμε ένα βράδυ που μας είχε πάρει τηλέφωνο ο Νέστορας σουρωμένος σε ένα από τα ταξίδια του στην Ιαπωνία και για κάνα δεκάλεπτο μονολογούσε για ένα καυγά που είχε με κάτι μέλη της Γιακούζα. Εντέλει, κατέληξε στο πως συμφιλιώθηκαν, σούρωσαν και μαστουρωμένοι και καυλωμένοι γάμησαν παρτούζα γιαπωνέζικα πατόλια. Είχε παραλείψει να αναφέρει, ωστόσο, ότι ο καυγάς ξεκίνησε γιατί είχε δώσει χρήματα σε έναν κατακυνηγημένο ιάπωνα για να φύγει από τη χώρα. Είχε κατ’ ουσίαν φυγαδεύσει το γιο ενός υψηλόβαθμου στελέχους.

Τότε, φυσικά κανείς δεν είχε δώσει βάση. Καθώς αποδείχτηκε, όμως, ο Νέστωρ είχε διδάξει στον Ιάπωνα φίλο του τρείς ελληνικές λέξεις, κάνοντας τον να πιστέψει πως είναι οι πρώτες λέξεις που θα χρειαστεί στην Ελλάδα. «Μέσα στο στρώμα». Ο φίλος του, όμως, ο Oho Yamato Tarasihiko Kuniosi Hito no Mikoto, συνονόματος με τον 4^ο αυτοκράτορα της χώρας του, δεν έφτασε ποτέ στην πατρίδα μας. Εγκαταστάθηκε στο Μπανγκλαντές, όπου επέλεξε την ήρεμη ζωή ενός ψαρά.

Όταν φτάσαμε στο Μπανγκλαντές, δε γνωρίζαμε πόσο καιρό μπορεί να μας έπαιρνε να βρούμε έστω και το παραμικρό στοιχείο για την τοποθεσία του «έκπτωτου Δράκου». Είχαμε ένα σεβαστό χρηματικό απόθεμα που θα μας επέτρεπε τη διαμονή ενός μήνα και μοναδική συντροφιά τις ελπίδες μας. Η τύχη, όμως, ήταν με το μέρος μας.

Την 10^η μέρη της διαμονής μας στη χώρα και ενώ περπατούσαμε με τον μίζερο Van Hersing στα στενοσόκακα της Ντάκα, εντυπωσιασμένοι απ’ τη ζωντάνια των εμπόρων που τραγουδούσαν την πραμάτεια τους, είδαμε τον Oho. Κυκλοφορούσε με αμάνικη φανέλα που μας επέτρεπε να δούμε το τατουάζ που εκτεινόταν χαμηλά από την πλάτη του ως και ψηλά ως τους ώμους. Έναν Δράκο αιμόφυρτο.

Διστακτικά τον πλησιάσαμε και του είπε ο Πέτρος αυθόρμητα «Νέστωρ». Ο Oho μας αγκάλιασε, μας φίλησε, με μία οικειότητα που δεν αρμόζει στους λαούς της άπω ανατολής. Είπε “Nestor, follow me” και δάκρυσε.

Μας οδήγησε τότε σε ένα σπήλαιο, δίπλα στη λιμνοθάλασσα όπου είχε χτίσει ο ίδιος με λάσπες και σανίδια το καλύβι του. Στο σπήλαιο εκείνο ξεντύθηκε και μας αποκάλυψε το τατουάζ που στόλιζε τους ραχιαίους του. «Mes to stromaa”. Με λατινικούς χαρακτήρες σε γοτθική γραφή και χωρίς να γνωρίζει ο ίδιος τη σημασία των λέξεων, μετέφερε τα λόγια αυτά στον Ασιάτη τατουατζή που απαθανάτισε τις τελευταίες λέξεις που άκουσε από το σωτήρα του. Έκτοτε, όπως, μάθαμε έστειλε απλώς ένα γράμμα στο Νέστορα όπου τον ενημέρωνε για τον τόπο διαμονής του καθώς και για το τατουάζ αυτό, στο οποίο γράμμα ο μακαρίτης δεν απήντησε ποτέ.

Παρά την αντιαισθητική ορθογραφία, το μήνυμα είχε ληφθεί. Με την επιστροφή μας στην Ελλάδα επισκεφθήκαμε το πατρικό του Νέστορος, κι ο Πέτρος με ένα μικρό ασιάτικο μαχαίρι έσφαξε το στρώμα του κρεβατιού του θανόντος. Το ταξίδι μπορεί να ήταν μακρινό για κάτι που εντέλει είχαμε τόσο δίπλα μας, αλλά σίγουρο δεν ήταν μάταιο.

Το στρώμα του Νέστορα πέρα από τις μνήμες του απ’ τα πρώτα πατσόλια που γάμησε ο σύντροφος, περιείχε επίσης τις σκέψεις και τις ανησυχίες του. Στο φως ήλθε ένα δεκάτομο που ο σύντροφος συνέγραφε απ’ την παιδική του ηλικία για τις χοντρές συμμαθήτριες του στο δημοτικό μέχρι και τις ημέρες προτού μας αφήσει οριστικά.

Τα λόγια του μας συντροφεύουν, αποτελούν ένα κειμήλιο του Ανδρισμού για την ανθρωπότητα, την Βίβλο του Ανδρισμού.

Ο Νέστωρ ζει.

Καλούς μας αγώνες,

Ανέστης Ρωσσίδης.

Η Πατσολογαμία Part 3: Ενός Πατολίου Μύρια Έπονται

η πρώτη πατσόλα ανοίγει πάντα τις πύλες της κολάσεως του Ανδρισμού

Το ζήτημα της πατσολογαμίας και του ξεσκίσματος αναξιοπρεπών πατολίων έχει πολλάκις αναφερθεί τόσο στα πλαίσια ενός βιωματικού μονολόγου όσο και στα πλαίσια ενός φιλοσοφικού διαλόγου με την Ανδρική φιλοσοφική παράδοση. Το παρόν άρθρο σκοπεύει να δείξει πως η πρώτη πατσόλα που γαμά ο άνδρας δεν είναι ποτέ η τελευταία αλλά δημιουργεί έναν αντι-κανόνα που σαν καρκίνος τρώει την Αντρική Ψυχή και οδηγεί στα τρίσβαθα της πατσολολαγνείας μια και για πάντα. 

Η κοινωνία έχει οδηγήσει τον Άντρα στο πατσολοχώσιμο καθώς ο έλεγχος του σεξουαλικού παιγνίου καθώς και της εκβάσεως του ανήκει αποκλειστικά στη Γυνή. Έτσι ο άντρας μη μπορώντας και μη θέλοντας να αυτοευνουχιστεί και να καταπνίξει τις ισχυρότατες σεξουαλικές του ορμές καταλήγει είτε στα μπουρδέλα, είτε στο πατσολοχώσιμο. Την εμπειρία των μπουρδέλων έχει περιγράψει άριστα ο σύντροφος Ρωσσίδης στο άρθρο του "Η Κουλτούρα των Γυναικών Part 5: Οι Επαγγελματίες". Το πατσολοχώσιμο, το οποίο αναφέρεται και αλλιώς ως χώσιμο πατολίων, ή το εφηρμάρισμα σκατόχοντρων, το μπάζωμα κλπ. θα μας απασχολήσει σε αυτό το άρθρο.

Έχει περάσει μέσα από μία παράδοση, από πατέρα σε γιο και από στόμα σε στόμα, σαν μέγα μυστικό της επιτυχίας, η έκφραση "αν δεν μπαζώσεις δεν χτίζεις", παραλληλίζοντας την αντρική σεξουαλική συμπεριφορά σαν ένα στέρεο οικοδόμημα. Το ρητό αυτό αληθεύει εν μέρει, η πατσολογαμία δίνει τη δυνατότητα της ασφαλούς και εύκολης εξάσκησης σε χοντρά ινδικά χοιρίδια, πατσόλες που στην τρυφερή ηλικία του άντρα καλούνται να του επιδείξουνε μουνί, στοργή και αγάπη. Ο άντρας, έφηβος τότε, καλείται να σκίσει τα σεξουαλικά του σπάργανα και να σφίξει το πρώτο του πατσολόμουνο με σκοπό τα συμπεράσματα που θα εξάγει να τα χρησιμοποιήσει σε εξωεργαστηριακές καταστάσεις, με σαφώς μεγαλύτερο ρίσκο αλλά και μεγαλύτερα κέρδη (ο απαράβατος νόμος του καπιταλισμού). Μια τέτοια διαδικασία όμως κρύβει κινδύνους. Η τρυφερή αντρική φύση πολλές φορές αδυνατεί να αντιληφθεί μέσα στη παιδική αφέλειά της τον πειραματικό σκοπό ενός τέτοιου εγχειρήματος και η μορφή της πατσόλας εγγράφεται αρχετυπικά στο αντρικό του υποσυνείδητο. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα όποτε αυτός στο μέλλον συναντήσει καταστάσεις αγαμίας να επιστρέφει στις χοντρές, σαν σε έναν ασφαλή κόλπο, ζεστό και απάνεμο.

Είναι βέβαια αλήθεια ότι οι χοντρές αποτελούνε σαφώς ευκολότερο στόχο. Είναι συνήθως διαθέσιμες και φοβούμενες μη σε χάσουνε είναι διατεθειμένες να κάνουνε πολλά. Έτσι ο άντρας όρμά στο λιπαρό μουνί τους προσπαθώντας να χορτάσει την ακόρεστη σεξουαλική του δίψα και τοποθετεί, ακόμα και αν δεν το θέλει, την πατσόλα στη θέση της όασης μέσα στη έρημο της αγαμίας, μια όαση διαθέσιμη σε μιαν αγαμία κατασκευασμένη. Απότοκο όλων αυτών είναι η συμπεριφορά εκείνη που ο άντρας θα καψουρευτεί την πρώτη καλή γκόμενα που θα του κάτσει, άσχετα με το εαν είναι τσόλι, πορνίδιο, προγραμματικά αναλφάβητη, αργόσχολη κλπ. 

Δεν χρειάζεται πια να αναφέρω ότι το πατσολοχώσιμο είναι κατασκεύασμα των παρθενοφεμινιστριών που αγάμητες στέκουνε γύρω μας και προσπαθούνε να μας επιβληθούν πετώντας μας σεξουαλικά τυράκια. Και σαφώς και δεν θα αντιταχθώ απόλυτα στο πατσολοχώσιμο διότι οι πατσόλες μπορούνε σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης να αποτελέσουνε άριστα σπερματικά δοχεία.  Αντιτάσσομαι όμως στην κανονικοποίηση των πατσολίων τα οποία έρχονται να αντικαταστήσουνε τα υγιή πρότυπα ομορφιάς. Θα μου πείτε ποιά είναι αυτά και πόσο αντικειμενικά είναι; Και σπεύδω να σας εξηγήσω..

Είναι εύκολο να επαναπαυόμαστε στους εαυτούς μας. Να λέμε "έτσι είμαι και όποιος γουστάρει", να μην προσπαθώ να βελτιωθώ σωματικά και πνευματικά. Και σαφώς δεν είναι φαινόμενο των πατσολίων μονάχα, πολλοί άντρες το κάνουνε. Μόνο που αυτοί μένουνε συνήθως αγάμητοι και καταλήγουνε να καίγονται στα RPG και στα ποκεράκια, στα ουίσκια και στα μεταμεσονύκτια ντιλιβεράδικα, στις καμένες σειρές και στην καφρίλα τους. Οι πατσόλες, επειδή ακριβώς ελέγχουνε ως γυναίκες το σεξουαλικό παιχνίδι δεν μένουνε μονίμως αγάμητες. Γαμώντας ο άντρας μια πατσόλα δεν χαλάει μόνο το γούστο του αλλά επιβραβεύει την αργόσχολη συμπεριφορά της, την έλλειψη αυτοσεβασμού που την διακατέχει, επιβεβαιώνει και διαιωνίζει την αθλιότητα. Και σαφώς χαλάει την πιάτσα. Η πατόλα αποκτά σιγά σιγά τουπέ και νομίζει ότι είναι γκόμενα.

Πάντα η πατόλα είναι μια εύκολη λύση. Κι εγώ όταν είμαι κουρασμένος και δεν έχω πρόσβαση σε σπιτικό φαγητό πλακώνω τα γυρόνια, πιωμένος δε ακόμα ευκολότερα και γρηγορότερα, και το ίδιο συμβαίνει και με τις πατόλες. Απλά η πρώτη πατσόλα αποτελεί το άνοιγμα του κουτιού της Πανδώρας, την κερκόπορτα που θα οδηγήσει στο ξέσκισμα ακαθόριστου αριθμού πατολίων. Και μετά είναι δύσκολο ο άντρας να καταλάβει ότι κάτι τέτοιο δεν του αξίζει και να μπει στην επώδυνη μα και ενδιαφέρουσα διαδικασία να αξιωθεί κάτι καλύτερο. Για να το πω αλλιώς: μιας πατόλας μύριες έπονται.

Οι λύσεις είναι εντέλει δύο και όχι μία όπως παρέθεσα στο αρχικό μου ψευτοδίλημμα. Το μπουρδέλο είναι μια αξιοπρεπής διέξοδος όπου γρήγορα και φθηνά απίστευτα μουνιά προσφέρουνε το σώμα τους και την τεχνική τους. Ο άλλος δρόμος είναι ο δρόμος της Αντρικής μοναξιάς. Περήφανοι και μόνοι σαν τους ήρωες παλιών γουέστερν περιπλανόμαστε στοιχειώνοντας πόλεις και χωριά, διεκδικώντας τη σεξουαλική δικαιοσύνη, μαθαίνοντας να τραβάμε γρηγορότερα το πιστόλι μας στους καιρούς των συναισθηματικών μονομαχιών και πολλές φορές βρίσκοντας πρόσκαιρα απάγκια σε μικρά και γλαφυρά χωριουδάκια. Σαν δονκιχωτικοί ήρωες κυνηγάμε τους δικούς μας ανεμόμυλους και η αντρική φιλία θα εναποθέσει δίπλα μας κάποιον πιστό συνοδοιπόρο. 

Οι Πούτσες μας τρυπάνε τους Ουρανούς του Κόσμου: το Big Ben, ο Πύργος του Άιφελ, το Άγαλμα της Ελευθερίας

Πέτρος Διαμαντόπουλος

το Φως κρατάμε στα χέρια που θα αλλάξει τον κόσμο

τον Ουρανό τρυπάμε τον Χρόνο καθορίζουμε

Θα σας Γαμήσουμε!

Τιμή και Δόξα Part 5: Η Ζωντανή Απόδειξη

Ο Ινδός Κωλογαμιάς.

Γεννημένος το 1869 ο Μαχάτμα Γκάντι αποτελεί μία από τις πιο ιστορικές φιγούρες. Πολλάκις παραθέτουν το όνομα του στην Ινδία ως αυτό ενός εθνοπατέρα. Ήταν ένας θεληματικός πολιτικός που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο κίνημα της Ινδικής Ανεξαρτησίας και ένα μεγάλος ακτιβιστής.

Αφήνοντας όμως στην άκρη τις πτυχές τις ζωής του που δεν μας ενδιαφέρουν, θα ασχοληθούμε στο άρθρο αυτό με την ουσία της ύπαρξης του Γκάντι. Η υπόσταση του Γκάντι ήταν αμφίσημη.

Από τη μία ο Γκάντι υπήρξε μέγιστος υπέρμαχος της ειρήνης και πολέμιος της βίας σε όλες τις εκφάνσεις της, αλλά από την άλλη κατά τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου ήταν ευρέως γνωστός σε ολάκερη την Εγγλετέρα ως ο Ινδός Κωλογαμιάς (the Indian anal-raider).

Ο Μαχάτμα δεν χάριζε κάστανα, ήταν άνδρας θεληματικός που από μικρός φαινόταν ότι έμελλε να του χαρισθεί το Φως του Πέους. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του γαμούσε αβέρτα αγγλικά πατόλια, στα οποία τον εφίρμαρε μονάχα από πίσω χωρίς να δέχεται αντιρρήσεις. Υπήρξε μαέστρος του Πρωκτικού σεξ και συνεισέφερε στο να καταστεί σχετικώς πιο mainstream.

Τα φιλειρηνικά ιδεώδη του σε συνδυασμό με την πρωκτολαγνεία του οδηγούν τον Ανδρισμό σε μία νέα εποχή. Στην εποχή του ελεύθερου πρωκτικού όπου το να ζητήσεις κώλο δεν είναι πλέον αμαρτία.

Επιστρέφοντας στην Ινδία ο κωλογαμιάς Μαχάτμα ηρεμεί και αποφασίζει να αφοσιωθεί ολοσχερώς στην πολιτική του καριέρα. Το άρθρο αυτό αποτελεί φόρο τιμής στον Ινδό κωλοσκίστη και το κλείνω παραθέτοντας μία ρήση του ιδίου ολίγα μόνο χρόνια προτού δολοφονηθεί το 1948.

«Ο κώλος είναι το μουνί του μέλλοντος» -Μαχάτμα Γκάντι

Καλούς μας αγώνες,
Ανέστης Ρωσσίδης.

Η Κουλτούρα των Γυναικών Part 11: Οι Milfαρες (Dedication: Τω Αγνώστω Αναγνώστι)

Πάνε πολλά χρόνια από τότε, αλλά θυμάμαι ακόμα την εποχή που ήμουνα γυμνασιόπαις. Ένα παιδάκι με γυαλάκια που πήγε στο περίεργο Γυμνάσιο και ξαφνικά όλα αλλάζουν. 400 μαθητές σε έναν χώρο που φάνταζε άγριος. Καινούριες φάτσες καθηγητών, καινούριες φάτσες μαθητών, καινούριες (συμ)μαθήτριες. Η Αννούλα, που θα με συντρόφευε στο φαντασιακό μου μέχρι και την τρίτη λυκείου, εισέρχεται απειλητικά στο οπτικό μου πεδίο. Σαν παρουσία στο χώρο χάνεται  μετά τις πανελλήνιες παρόλο που περνάμε στην ίδια σχολή. Είναι η ίδια περίοδος που πεθαίνει και σαν  σεξουαλική φαντασίωση. Τα στριγκάκια της πάψανε με μιας να με απασχολούν. Τώρα είναι η αλήθεια θα της εφήρμαρα έναν, έτσι for old time's sake, αλλά τον κώλο της δεν το γαμούσα. Και όσοι χώνουνε τρυφερά από πίσω καταλαβαίνουνε τι θέλω να πω. Η ανθρωπινότητα που θα εκφραζότανε με ένα πισοκολλητό στην Αννούλα δεν με εκφράζει πια. Αλλά το πιο περίεργο: Δεν με ήλκυε ούτε και στην πρώτη Γυμνασίου...Αντιθέτως οι μορφές των καθηγητριών μου μονοπωλούσαν τις φαντασιακές μου μαλακίες.... 

Θυμάμαι καταρχάς την Αγγλικό μας. Μιλφάρα πρώτης διαλογής, με ωραία μάτια, καλό κωλαράκι. Ιδανική για άπειρες μαλακίες. Θεία του φίλου μου του Μπίλλυ. Σε κάποια φάση ένας κατεστραμμένος από την τερηδόνα συμμαθητής μας διέδιδε ότι η θεία του Μπίλλυ έχει ξυρισμένο μουνί, και ότι ο Μπίλλυς το είδε. Θα θελε ο μπουλούκος. Κι εγώ θα θελα είν' η αλήθεια...

Για Γαλλικό είχαμε ένα μπάζο, με το οποίο είχα πάλι βαρέσει αρκετές. Ενδείξεις πατσολογαμίας σε μια τρυφερή και δύσκολη ηλικία όπου οι γκαύλες ερχότανε κάθε 5λεπτο και η μαλακία γέμιζε κουβάδες προσπερματικά (για σπέρμα ούτε λόγος...). Για κάποιο περίεργο λόγο οι Μιλφάρες ερέθιζαν την σεξουαλική μου ανωριμότητα.

Τα χρόνια πέρασαν. Το μικρό αγόρι πέταξε τα γυαλιά και έβγαλε την πούτσα του έξω με αυτοπεποίθηση. Μουνίτσες κάθε λογής τρέχαν να κρυφτούν στην θέασή της. Άλλες στα τέσσερα ζητούσαν λυσσασμένες τα καρόλια του. Καμιά δεν έχυσα ποτέ στα μούτρα καριόλες. Έχω και μια αισθητική. Μονο face fucking κάνω και τελειώνω μέσα ακάποτα...

Ενώ λοιπόν τα μεταεφηβικά μου χρόνια ζητούσαν απεγνωσμένα νεαρές καλλονές, η πατσόλες, δεν έχει σημασία (μιλάω για τα προεπαναστατικά χρόνια, όπου κάθε αμαρτία συγχωρείται-η αντρική συνείδηση των πατσολολάγνων εγγενήθη αργότερα, μια κρύα νύχτα της 25ης Δεκέμβρη...) η 3η δεκαετία της ζωής μου άρχισε να ζητά μιλφάκια και μιλφάρες. Ήτανε οι μόνες που μπορούσαν να ικανοποιήσουνε όχι μόνο τις σεξουαλικές μα και τις συμπεριφοριακές μου ορέξεις...

Οι μιλφς εξηγούνται αντρίκια. Έχουνε φτάσει (συνήθως) σε μια άρτια σεξουαλική ωριμότητα και σαν παίρνει φωτιά το μουνάκι τους δέχονται φιλάρεσκα τον πούτσο. Δεν πουλάνε φούμαρα, δεν δέχονται φούμαρα, ξέρουνε τι θέλουν και τι θέλεις. Δεν κάνουνε τα πάντα όλα, αλλά ότι κάνουν το κάνουνε αριστοτεχνικά. Είναι ποιοτικές, ακόμα και όταν τους λείπει ο χαρακτήρας (αυτό που λέμε στα αγγλικά character), ποτέ δεν είναι άγευστες. Και απαιτούνε το μερίδιο τους στο σεξουαλικό παιχνίδι, θέλουνε να τις γαμήσεις καλά.

Σε αυτό το σημείο πρέπει να κάνω μια σημασιολογική διευκρίνηση. Μιλφς είναι ηλικιακά οι γυναίκες μεταξύ 28/29 και 3ο φεύγα. Όταν πάνε να σαρανταρήσουνε εντάσσονται στα cougars. Σαφώς δεν μπορεί να υπάρξει μια αυστηρή οριοθέτηση των ορισμών και τα όρια αυτών των κατηγοριών είναι θολά.

 Τα μιλφάκια και οι μιλφάρες λοιπόν, για να επανέλθω, είναι ένα must live experience. Σαφώς υπάρχουνε νέες κοπελίτσες με όρεξη οι οποίες είναι καλύτερες, λόγω ενστίκτου και διάθεσης, στο σεξ αυτό καθεαυτό. Αλλά το μιλφ ξέρει καλά τους κανόνες του σεξουαλικού παιχνιδιού, πότε εφαρμόζονται αλλά και πως να τους λυγίσει.

Η εικόνα της μιλφ φέρνει στο νου θύμησες από την τρυφερή ηλικία που ήμασταν μωρά παιδιά, με σαφής φροϊδικές αποχρώσεις. Οι μιλφς κατακτώνται εύκολα αν είσαι αυτό που ζητάνε εκείνη τη στιγμή, και παραμένουνε απόρθητες σε άλλη περίπτωση. Θα προέτρεπα λοιπόν τους φίλτατους αναγνώστες να χώσουνε όποια μιλφάρα μπορούν και να μοιραστούνε τις εμπειρίες τους μαζί μας. θα ήτανε μεγάλη χαρά για εμάς κάθε τέτοιο γεγονός.

Το άσμα που ακολουθεί αφιερωμένου στους μιλφογάμηδες φίλους μας.

Οι Πούτσες μας σαν Βόρειο Σέλας λάμπουν στον Νυχτερινό Ουρανό, ίδιες Υπερκόσμιες Οπτασίες

Πέτρος Διαμαντόπουλος

Η Διαθήκη του Συντρόφου Νέστορος

Αγαπητοί αναγνώστες, συναγωνιστές και σύντροφοι.

Νέα στοιχεία ήρθαν στη επιφάνεια ύστερα από το έκτακτο τηλεφώνημα του Ολλανδού δικηγόρου Van Hersing. Εγώ κι ο Ανέστης επισκεπτόμαστε εκτάκτως το Salzburg τις επόμενες μέρες με σκοπό να παρευρεθούμε στο άνοιγμα της μυστήριας αυτής διαθήκης.

Ο Σύντροφος Νέστωρ επισκεπτότανε συχνά τις λίμες της Αυστρίας όπου ο νους του εκαθάριζε ψαρεύοντας. Λέγεται από ντόπιους ότι εκεί είχε φτάσει ψαρεύοντας την απόλυτη Νιρβάνα. Όλα τα πατσόλια τότε αδυνατούσαν να τον απασχολούν κι έτσι ο ίδιος έβρισκε την ψυχική του ηρεμία. Εκεί στις Αυστριακές λίμνες βαρούσε τις αρχοντικές του μαλακίες και ράντιζε με το σπέρμα του τα λευκά νερά τους. Από το σπέρμα του ύστερα φυτρώναν νούφαρα. Εκεί ρίξαμε και τις στάχτες του. H κηδεία εγινε με κενοτάφιο.

Ο Ολλανδός δικηγόρος μας προειδοποίησε ότι εκπλήξεις περιμένουν το άνοιγμα της διαθήκης.

Πιστοί πάντα στο καθήκον μας θα κρατάμε τους αναγνώστες μας ενήμερους. Τα αρθρα θα συνεχίσουν να δημοσιεύονται ακόμα και αν αυτό είναι η σταγόνα που θα μας οδηγήσει στην σωματική και ψυχική υπερκόπωση.

Δεν υπάρχει γυρισμός, οι Πούτσες μας θα λάμπουν αιώνια σαν φάροι στο σκοτάδι

Πέτρος Διαμαντόπουλος

Πατσόλια Under Cover ή αλλιώς ΓΑΜΗΜΕΝΕΣ ΑΠΟΚΡΙΕΣ

όλοι ονειρευόμαστε να γαμήσουμε στα καρναβάλια μια τέτοια

Καλώς μας ήρθες πάλι τρελό καρναβάλι! Καιρός για πατσοκοίλιασμα, τσίκνα, άπειρο κρασί που μόνο σουρωμένος δέχεσαι να κατεβάσεις, τρίφυλλα (ίσως), μεθύσια σίγουρα και η ελπίδα του γαμησίου. Ντυνόμαστε με την ελπίδα να γδυθούμε, ακολουθώντας τα διονυσιακά μας έθιμα όπου αλκοόλ και πούτσα, και σαφώς πολύ τσίκνα πήγαιναν μαζί. Βέβαια οι αρχαίοι Αθηναίοι ουδέποτε έψηναν σουβλάκια, τα εντόσθια των ζώων τσίκνιζαν ωσάν σπονδή στους θεούς αλλά δεν γαμιέται. Ο Νεοέλληνας παίρνει λίγο Διόνυσο, λίγο λάτιν, κάτι κωλόκρασα, κρατικές επιδοτήσεις και κάνει καρναβάλια! Μετά ρωτάτε γιατί μας λοιδορεί ο Σόιμπλε ζώα.

Τα καρναβάλια είναι η ιδανική περίοδος για τις πατσόλες. Μεταμφιέζονται, ντύνονται, φοράνε χίλιες δυο μαλακίες για να μοιάζουνε μπάνικες γκόμενες. Η ελπίδα τους είναι να τις πετύχεις σουρωμένος, να μην τις πάρεις πρέφα και να τις γαμήσεις. Θέλουνε να τις πας σπίτι σου και να τις γαμήσεις στο κρεβάτι ως κυρίες. Θέλουνε και πρωινό τα ζώα.

Τα καρναβάλια είναι η ίδια περίοδος που λογής λογής αγάμητοι και ποταποί πατσολογάμηδες περιμένουνε να σφίξουνε κάνα ξέμπαρκο μεθυσμένο πατσόλι. Παίρνουνε ρετσίνες ή ούζα στα χέρια, προφυλακτικά στην τσέπη, και κολλάνε σε κάθε λογής μεθυσμενοπατσολοπαρέα. Εκβιάζουν φασώματα, υπαινίσσονται έρωτες, καταλήγουνε σε σχέση. Οι υπάνθρωποι πρέπει να πεθάνουν. Αν τους βρείτε πετροβολήστε τους. Ή έστω χαράξτε τους ένα μεγάλο ΠΓΜ (ΠατσολοΓάΜηδες) στο μέτωπο με την φαλτσέτα σας ώστε όλος ο κόσμος να δει τα φίδια που ζούνε ανάμεσά μας.

Τα καρναβάλια είναι καιρός πατσολογαμίας, δεν αντιλέγω. Είναι καιρός όπου ακάποτα γαμάς στις γωνίες (ενώ δίπλα σου περνάει κόσμος) διάφορες μασκοφορεμένες που απλώς σου σηκώσανε λίγο την φουστίτσα τους κι εσύ τους έσκισες το καλτσόν, κάνοντας στην άκρη το βρακάκι τους. Θυμάμαι την Αφροδίτη στη δευτέρα λυκείου και ακόμα γκαυλώνω. Πούτσα στις κρύες γωνιές, στα μουλωχτά, και δάχτυλα στον κώλο, nice..

Ωστόσο, ο σωστός διονυσιασμός δεν έγκειται στην αναμονή των καρναβαλίων μπας και γαμήσει το εν διονυσιασμώ υποκείμενο. Το πατσολογαμήσι στα καρναβάλια έρχεται ως μέρος μιας κατάστασης και όχι ως αυτοσκοπός. Οι μάσκες διασφαλίζουν ότι ποτέ δεν θα τη δεις στον δρόμο και θα λες από μέσα στου "πώ ρε μαλάκα τι γάμησα ο σάπιος...". Οι μάσκες εξασφαλίζουν την ανωνυμία. Γαμάς άγνωστες πατσόλες και εξαφανίζεσαι...Είναι το cheat meal που κάνουμε σε περίοδο γράμμωσης.

Ουδέποτε όμως ο σωστός καρναβαλιστής δεν γαμάει στο σπίτι του, ουδέποτε ξυπνάει το πρωί δίπλα σε αυτήν που γάμησε. Αντιθέτως κοιμάται μόνος του, σαβουριάζει πριν κοιμηθεί και πιθανώς να ξερνάει.

Γι' αυτό θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή σε όλους τους επίδοξους καρναβαλιστές: ΜΗΝ ΦΕΡΝΕΤΑΙ ΤΑ ΠΑΤΣΟΛΙΑ ΣΠΙΤΙ ΣΑΣ. ΓΑΜΗΣΤΕ ΤΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ. ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΝΤΑΙ ΤΑ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΑΣ ΚΛΕΙΣΟΥΝΕ ΣΤΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΒΡΑΚΙ ΤΟΥΣ.

Με τους φαλλούς μας σαν machete χαράσσουμε δρόμο μες στην ζούγκλα.

Πέτρος Διαμαντόπουλος

ποια εντέλει γαμάς τα καρναβάλια

Fastosus et Mentula ή Περηφάνεια και Πούτσα

Πατσολογαμικές σκέψεις τριβελίζουν το νου μου τις πρωινές τούτες ώρες. Στοχασμοί βαθύτατοι ξεπιδούν απ' τα σκοτεινά μονοπάτια του υποσυνείδητου και κατά τα πρότυπα του "Περηφάνεια και Προκατάληψη" της αγαμητολεσβίας Jane Austen, όλοι οι δρόμοι με οδηγούν προς το μπαλκόνι μου με μία τάση τόσο ισχυρή, τόσο αχαλίνωτη... να φωνασκώ επί ώρες να με ακούσουν όλοι οι γειτόνοι "Περηφάνεια και Πούτσα".

Στο βιβλίο της λεσβίας ο κύριος Ντάρσι μέγιστος μουνόδουλος και πατσολοσφίχτης κάνει δύο φορές πρόταση γάμου στην παρθενίτσα Ελίζαμπεθ μέχρι αυτή να του πει το ναι... και σκέφτομαι τώρα εγώ το εξής: σοβαρά;

Το Μανιφέστο του Ανδρισμού τονίζει την ευθύνη που έχουν οι φέροντες πούτσον. Ο πούτσος σύντροφοι, βλέπετε, έχει ανάγκες τις οποίες πρέπει να καλύπτετε. Ωστόσο, ο πούτσος δεν είναι απλώς ένα προεξέχον κομμάτι κρέας, ο πούτσος είναι πολύ περισσότερο μία κατάσταση, μία ιδέα. Ο πούτσος σας είστε εσείς και εσείς είστε ο πούτσος σας και η αξιοπρέπεια και των δύο είναι συνυφασμένη.

Ως εκ τούτου, σας παρακαλώ θερμά να σκεφτείτε όχι μόνο το αν αξίζει να τον τοποθετείτε οπουδήποτε, αλλά και το κατά πόσο αξίζει να τον τοποθετήσετε κάπου αναλόγως της προσπάθειας που απαιτείται. Δε σας λέω φυσικά να μην είστε διεκδικητικοί, άλλωστε αυτό υπαγορεύει η ανδρική σας φύσις, και να μη θέλετε, είναι μονόδρομος.

Εν ολίγοις, μη γίνεστε γελίοι. Μάθετε να εκτιμάτε καταστάσεις, το που σας παίρνει και πότε. Γαμάτε όπως ο κλέφτης εισέρχεται στα σπίτια εν τη νυκτί. Γρήγορα και αθόρυβα.

Μην κερνάτε αβέρτα και χαραμίζετε τα λεφτά σας εν μέσω κρίσης σε μαλακίες, γι' αυτό φαληρίσαμε βλάκες σαβουρογάμηδες. Το μουνί και το νερό είναι τσάμπα. Εντέλει αν θέλετε τόσο πολύ να πληρώσετε πηγαίνετε σε ένα κωλομπαράκι. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, χάνετε χρόνο και χρήμα και κατά πάσα πιθανότητα μένετε το βράδυ σπίτι μόνοι να τον παίξετε.

Καλούς μας αγώνες,
Ανέστης Ρωσσίδης.

Ο Αυνανισμός και η Ουσία της Ύπαρξης: Μεταμεσονύκτιοι Στοχασμοί

το αγαπάμε γιατί μας κάνει να Υπάρχουμε

Είναι αλήθεια ότι ο θεμέλιος λίθος ολόκληρου του δυτικού πολιτισμού έγκειται στη Γέννεση του Υποκειμένου. Μέσα από το σκοτεινό Μεσαιωνικό κόσμο, σαν μέσα από έναν άλλο σκοτεινό μα υγρό κόλπο όπου ρίχθησαν προ κάποιου χρονικού διαστήματος καυτά σαν λάβα τα σπέρματα, γεννιέται το Υποκείμενο και σωματοποιείται. Η διαδικασία της απόκτησης του σώματος του αγγίζει τον γοτθικό Ρομαντισμό του Φρανκεσταϊνικού κόσμου. Μέλη που ράβονται σε ένα τεράστιο μπάλωμα που λέγεται σώμα. Και ενώ το σωματοποιημένο Υποκείμενο ψάχνει τον εαυτό του μέσα στους αιώνες έρχεται μια κορυφαία πράξη Ύπαρξης, ο Αυνανισμός ή αλλιώς η Μαλακία, να το καθιερώσει στο Υπαρκτικό Γίγνεσθαι.

1. Μαλακία έριχνε ο Αδάμ στον Παράδεισο σκεπτόμενος τον Όφη. Η Εύα δε τσατίστηκε που την παραμελούσε και πήγε να φάει κάνα φρούτο. Το φρούτο όμως ήτο γλυκό και γύρισε με το φρούτο στο χέρι σαν άλλη Ελένη μπας και την σφίξει ο Αδάμ. ΜΑΖΙ ΤΟ ΦΑΓΑΝΕ και τους διώξανε από τον Παράδεισο. Η Μεταπτωτική κατάσταση είναι ο πρώτος λίθος της Ύπαρξης.

2. Στη σκηνή του μαλακίζοντο ο Αχιλλέας σκεπτόμενος την Χρυσηίδα.Το ίδιο έκαμε και ο Αγαμέμνων σε μία άλλη σκηνή. Ο δε κωλομπαρίσκος Μενέλαος, ο κατεξοχήν μουνόδουλος, βαρούσε από καμία μόνο με την Ελένη. Όπως καταλαβαίνετε ολόκληρος ο Τρωικός πόλεμος Υπάρχει μέσα από διαρκείς και επαναλαμβανόμενες μαλακίες. Η απεικόνιση αυτού, η Ιλιάς, είναι το έργο που καθιερώνει την Δύση.

3. Μαλακίες χτυπούσε ο Περικλής μέχρι που βρήκε την πατσόλα Ασπασία, παλαιά πόρνη, και του τις έριχνε αυτή. Με το σάλιο που έφτυνε τον δημοκρατικό και δημαγωγικό του πούτσο κόλλησε ο Περικλής λοιμό και πέθανε κατά την διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου.

4. Μαλακία έριξε ο Ιησούς στον μυστικό δείπνο την Μεγάλη Πέμπτη. Με τα καρόλια του γεμίζει το κρασί, το ανακατέβει και βγάζει Θεία Κοινωνία. Πολλές Αδελφότητες έκτοτε διατήρησαν τον θεσμό της Σπερματοποσίας (for further information check out Σπερματολαγνεία: Διάσπαρτοι Στοχασμοί). Ο Θεμέλιος λίθος της Δύσης, η Μονοθεΐα, φέρνει την Ύπαρξη πιο κοντά.

5. Μια μαλακία να του παίξει ζήτησε η Laura του Βοκάκιου. Εξοργισμένος αυτός, διότι γκέυς, την πέταξε όξω από το σπίτι του να την σπαράξει ο Μαύρος Θάνατος. Μετανιώνοντας αργότερα της γράφει τα 365 σονέτα για την πάρτι της και μόνο.

6. Μια μαλακία για μια ταβερνιάρισσα πατσόλα, την Δουλτσινέα, παίζει ο Θερβάντες. Ύστερα γράφει τον Δον Κιχώτη, τον ΠΡΩΤΟ ΔΗΛΩΜΕΝΟ ΠΑΤΣΟΛΟΛΑΓΝΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ. Από τον Κιχώτη το Υποκείμενο αποκτά τένοντες και μυς.

7. Μαλακίες βαρούσε ο Kant για να στανιάρει και να συνεχίσει προσηλωμένος τις κατηγορικές προσταγές του. Habemus Mentulam διαμύνησε, "Έχουμε Πούτσο" σε νεοελληνική μετάφραση. Ήρθε όμως η πουτάνα η λογοκρισία και το κατέστρεψε. 

8. Χτυπώντας μαλακία με το είδωλό του στον καθρέφτη ο Νίτσε γράφει τον Ζαρατούστρα. Ο Σκοτεινότατος τον Ρομαντισμών γεννιέται. Το Υπερ-Υποκείμενο γίνεται πραγματικότητα.

9. Οι μαλακίες του Φροϋντ είναι γνωστές τοις πάσι. Σκεπτόμενος τον Νίτσε γράφει για τον Ναρκισσισμό και καθιερώνει τον αιώνα του Εαυτού. Το Υποκείμενο έχει θεμελιωθεί.

10. Η Μαλακία είναι το τελευταίο Άντρο του Αντρισμού. Αυτή διατηρεί τα όνειρά μας. Αυτή μας κάνει να μην γαμάμε πατσόλες. Δείξτε στα πατσολάκια τον πούτσο σας και πείτε ΟΧΙ, ΟΧΙ ΔΕΝ ΣΟΥ ΤΟΝ ΔΙΝΩ. ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΜΠΟΡΩ ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΩ.

Πατσόλες δεν σας (ξανα)γαμάμε. Με τον πούτσο μας ψηλά θα νικήσουμε

Πέτρος Διαμαντόπουλος

Φιλία Ανδρών και Γυναικών ή αλλιώς ο Ανδρικός Εξευτελισμός

για όσους πιστεύουνε στην φιλία ανδρών και γυναικών

Έχει πολλάκις τεθεί ως θέμα συζήτησης σε μικτές παρέες το ζήτημα της φιλίας ανδρών και γυναικών. Και λέγω σε μικτές βεβαίως βεβαίως γιατί ουδέποτε άντρες δεν συζήτησαν μεταξύ τους ένα τέτοιο ζήτημα. Όλοι γνωρίζουν πως ο πραγματικός άντρας, στου οποίου το αίμα τρέχει σαν ηρωίνη η αχαλίνωτη τεστοστερόνη βλέπει όλες τις ωραίες γυναίκες σαν υποψήφια θηράματα. Και έχει βαρέσει και για την πάρτη τους από καμία μαλακία. Οι κοριτσοπαρέες αγνοώ το τι κάμουνε. Πολύ πιθανώς οι παρθενομικρούλες ή οι παρθενοβλαμμένες (οι πρώτες συγχωρούνται λόγω ηλικίας, οι δεύτερες θέλουνε πούτσα και ξύλο μπας και συνειδητοποιήσουν την χαμένη τους σεξουαλικότητα)  να συζητάνε μεταξύ τους για τους "φίλους" τους. Ουδέποτε σοβαρή και ώριμη σεξουαλικά γυναίκα δεν είδε έναν αξιοπρεπή εμφανισιακά άντρα, ή έναν γοητευτικό άντρα (διότι η γοητεία δεν είναι θέμα εξωτερικής εμφάνισης τόσο) φιλικά. Όλες ονειρεύτηκαν υγρές έναν σωστό και βαρβάτο πούτσο, αυτόνα που χώνεται στα τρίσβαθα της γυναικείας ψυχής και μένει αξιομνημόνευτος στο πέρασμα του χρόνου. Ένας τέτοιος πούτσος σου δίνει την αξιοπρέπεια όταν τον ρίξεις, να πεις "Θα βρεις κι' άλλους να σε γαμήσουνε σαν κι εμένα", και όντως  εάν είναι τόσο καλός, η γκόμενα ουδέποτε δεν θα σου αντικρούσει ένα τέτοιο επιχείρημα. Μέσα της ξέρει πως λίγοι θα την γαμήσουνε  τόσο καλά....

 

Οι γυναίκες ζητάνε την αντρική-και όχι την αντρίκια- φιλία κατά κύριο λόγο σε 2 περιπτώσεις. Πρώτη περίπτωση εάν την γουστάρεις αλλά δεν πολυβλέπεσαι. Προτιμούνε να σε διατηρούνε νεκρό και αποσεξουαλικοποιημένο σε μια γυάλα με φορμόλη, να σου φέρονται γλυκά αλλά φιλικά, ενώ εσύ βαράς άπειρες μαλακίες πριν κοιμηθείς με το κωλαράκι τους. Σε θέλουνε δίπλα τους για να τις επιβεβαιώνεις, τις θέλεις δίπλα σου περιμένοντας μήπως γυρίσει ο τροχός και σου κάτσουνε ποτέ. Στο μεσοδιάστημα μένεις στα μάτια μου ένα μεγάλος και απαθής μαλάκας που δεν έχει φυτρώσει τα απαραίτητα αρχίδια να διεκδικήσει αυτό που του αξίζει: να τον βλέπουν οι γυναίκες σαν Άντρα που αν του δώσουνε χώρο θα τις γαμήσει και όχι σαν τον ακίνδυνο ευνούχο του χαρεμιού. Η δεύτερη περίπτωση είναι όταν σε χωρίζουνε. Εκεί σε θέλουνε δίπλα τους πάλι για επιβεβαίωση, για να πιστεύουνε ότι έναν θαυμαστή σαν κι εσένα, πιστό και ποιοτικό, δεν θα τον χάσουνε ποτέ. Αν δεν τις γαμοσταυρήσεις όποτε πατήσεις στα πόδια σου, καλός μαλάκας είσαι. Τότε παραμένεις είτε πολύ μικρός (κοντά στα 19-20) είτε είσαι υπάνθρωπος, δεν αξίζεις δηλαδή τον αέρα που αναπνέεις. Υπάρχει και μια πολύ σπάνια περίπτωση να σου ζητήσουνε να μείνετε φίλοι αφού τις χωρίσεις εσύ. Αν δεν βαριέσαι να το κάνεις κράτα τες για καβάντζες. Να ρίχνεις καμιά πούτσα που και που. Οι ρεζέρβες δεν έβλαψαν ποτέ κανέναν οδηγό. Αρκεί να μην τις φοράει για πολλά συνεχόμενα χιλιόμετρα και να τις αλλάζει όταν φθαρούνε.

Οι άντρες βλέπουνε τις γυναίκες ως φίλες επειδή συνήθως δεν βλέπονται. Κάποιοι βέβαια με φιλικές προσεγγίσεις περιμένουνε να τις γαμήσουνε. Waste of time I would say. Πάντε κάνα μπουρδέλο να ξεθολώσετε και ψάξτε καμιά γκόμενα της προκοπής. Δεν καταδέχομαι να είμαι φίλος καμιανής. Τον εαυτό μου δεν το λυπήθηκα ποτέ ώστε να παρακαλάω μπας και γαμήσω. Όποια πάρει τον πούτσο μου θα πρέπει να πει και ένα ευχαριστώ. Απ' όσες τον πήραν καμιά δεν τον μετάνιωσε.

Προσωπικά, λόγω κάποιον ηθικών αξόνων, έχω σε 'friend zone' μόνο τις κοπέλες των φίλων μου, και πάλι όχι όλες. Και αυτό όχι γιατί θα τις γαμούσα ποτέ, αλλά γιατί κάποιες είναι τόσο καριόλες που ποτέ δεν μπορούνε να μπουν σε 'friend zone'. Πάντως τις κοπέλες φίλων τις αποσεξουαλικοποιώ εγώ. Δεν περιμένω να το κάνουνε αυτές. Γι' αυτό και είμαι υποκείμενο και όχι αντικείμενο στο συντακτικό της Ύπαρξης.

Θέλοντας να κλείσω θα θυμηθώ μόνο εκείνη την μαλακία που διαφήμιζε παλιά το Star Channel: ένα βιβλίο που ονομάζονταν "Όχι πια Σεξ, Μόνο Φίλοι". Ποιος τόλμησε να το πει αυτό ρε μεγάλε? Εξάλλου στα φιλικά μπαίνουν τα καλύτερα γκολ.  Πούτσα λοιπόν βαθιά και σωστά. Και ΌΧΙ φίλοι.

Όλα τα καρόλια μέσα μάγκες, και τα υγρά μέσα. Έτσι θα κερδηθεί η Επανάστασις

Πέτρος Διαμαντόπουλος

όχι πια σεξ μόνο φίλοι my ass, καριόλες

 

   

Το Τελευταίο Αντίο: Η Κηδεία του Συντρόφου Νέστορος

Αντίο Νέστωρ.

Ιδέες:

Εχθές στις 5 Φεβρουαρίου του 2012 κηδεύτηκε ο 28χρονος Νέστορας Κεφαλάς.

Ο Νέστορας ήταν ένας μεγάλος αγωνιστής, ένας άνθρωπος με βαθύτατη καλλιέργεια και μόρφωση, ομορφιά και ευγλωττία που μας αποχαιρέτησε στην ακμή του Ανδρισμού του.

Μπορεί πλέον να μη βρίσκεται δίπλα μας, όμως ο Νέστορας ζει μέσα στις καρδιές μας. Η Αιωνιότητα του Ανδρισμού του χαρίζεται μέσα από τα αβυσσαλέα τρίσβαθα της σπαραχτικής Ανδροκινούμενης Γραφής του. Το πνεύμα του ζει, νιώθουμε το χαμόγελο του σε κάθε ανάγνωση των αξεπέραστων γραπτών του.

Εντυπώσεις απο την κηδεία:

Η κηδεία του συντρόφου Νέστορος με συγκλόνισε συθέμελα και εμένα και τον Πέτρο. Η λαϊκή προσέλευση ήτο πελώρια.

Εκατοντάδες συνέρευσαν οι πατσόλες ερωμένες του, ενώ τα καλά μουνιά που έσφιγγε στέκονταν στην απέναντι πλευρά και τον έκλαιγαν χώρια, σνομπάροντας τις χοντρές πατσολιάρες. Οι οδυρμοί των πατσολιών ηχούσαν στα αυτιά τα δικά μου και του Πέτρου ως άλλη Ωδή του Μπετόβεν, μία Ωδή στον Ανδρισμό και τη σωστή χρήση της πούτσας.

Στην πρώτη γραμμή η μάνα του Νέστορα. Παρέδωσε μαθήματα αξιοπρέπειας και χαρακτήρα αποχαιρετώντας για τελευταία φορά τον πρωτότοκο της, χωρίς περιττές εκδηλώσεις για το θεαθήναι, με τα δάκρυα να στολίζουν σιωπηλά τα χαρακωμένα μάγουλα της.

Μήνυμα αισιοδοξίας ήταν για όλους τους πατσολολάγνους η παρουσία του μικρού αδερφού του Νέστορας. Ο νεαρός Αλκιβιάδης κόζαρε το κωλαράκι μιας ξεκωλιάρας που εμφανίστηκε με μαύρο κολάν για να αποχαιρετήσει τον αδελφό και συναγωνιστή μας. Ο έφηβος Αλκιβιάδης βρήκε παρηγοριά στο θέαμα και μας εμφύσησε ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο. Στο πρόσωπο του απαντάται η Μεθεπαναστατική Ανδρική Κατάστασις της ατέλευτης γαλήνης.

Τριγύρω παντού σκορπισμένες ήσαν μαυροφορεμένες αρσενικές μορφές, σύντροφοι και αγωνιστές που ήρθαν να αποδώσουν ένα φόρο τιμής σ' αυτόν τον μεγάλο αγωνιστή ονόματι Νέστορα Κεφαλά.

Η Κηδεία έλαβε τέλος.

Σιωπή. Η Πλάση σύσσωμη λύγισε και η Άβυσσος μούγκριξε υποδεχόμενη στα σπλάχνα της έναν ανεπανάληπτο Άνδρα.

Ο Παράδεισος του Ανδρισμού ανήκε πλέον στο Νέστορα.

Καλό Παράδεισο Νέστορα και καλούς μας αγώνες,
-Ανέστης Ρωσσίδης

Υ.Γ: Την Παρασκευή, ύστερα από θέληση του ιδίου, ανοίγει η διαθήκη του. 

Τα Πατσόλια της Διπλανής Πόρτας Part 1: Πως να Γαμήσετε την Γειτόνισσά Σας

ποια θα ήθελες να έχεις γειτόνισσα

Ήτανε Σεπτέμβρης. Ένα όμορφο και καλοπροαίρετο αγόρι σκάει μούρη σε μια άγνωστη πόλη, χωρίς να ξέρει κανένα. Το σπίτι χωρίς έπιπλα, το φαγητό στη λέσχη. Περιμένει να ξεκινήσει κάτι που τόσα έχει ακούσει να λέγονται γι' αυτό: η φοιτητική ζωή. Το πρώτο πρόσωπο που με υποδέχεται είναι η γειτόνισσά μου. Τριτοετίνα, βαμμένη ξανθιά, όχι το σκυλέ, με πιασίματα. Φοράει μαύρο τιραντάκι. Μου χαμογελάει. Ανάβω. Άπειρος, δεν ξέρω να το διαχειριστώ. Δεν το προσπάθησα καν. Τα 'χε μέναν φαντάρο τότες. Μου λεγε θα τον παντρευτεί. Βλαμμένη έως εκεί που δεν πάει. Ακόμα να τελειώσει την Θεολογία. Και πάνε χρόνια.....Πλέον έχει πατσολέψει, ειλικρινά δεν βλέπεται. Χαίρομαι που δεν την γάμησα. Αλλιώς εκείνη η καββαδιακή φράση θα με στοίχειωνε: Ότι γαμάω σαπίζει, δεν πεθαίνει σαπίζει...

Οι γειτόνισσες αποτελούνε έναν ακρογωνιαίο λίθο διαχρονικά στο φαντασιακό των αντρών. Είναι το γυναικείο πρόσωπο με το οποίο ερχόμαστε σε καθημερινή επαφή. Μετά την μητρική φιγούρα η γειτόνισσα είναι αυτή που συμβολίζει το οικείο. Ο κόλπος της δίνει υποσχέσεις γλυκιάς διαμονής, ένα περιβάλλον όπου το αντρικό υποκείμενο (εξάλλου μόνον οι άντρες μπορούνε να είναι υποκείμενα, μέρη μιας σύνταξης δηλαδή στην οποία υπάρχει πρωτο-βούλεσθαι) μπορεί να νιώσει γλυκά σαν το σπίτι του.

Η γειτόνισσα προσεγγίζεται εύκολα και αποφεύγεται δύσκολα. Πριν τη γαμήσεις πρέπει είτε να της δώσεις να καταλάβει ότι θα πέσει απλά καλή πούτσα είτε να σκοπεύεις να την παντρευτείς, να γκρεμίσεις την μεσοτοιχία που σας χωρίζει και τα δυο σας σπίτια να γίνουνε ένα κυριολεκτικά. Επίσης τη γειτόνισσα είναι δύσκολο να την κερατώσεις αφενός και αφετέρου εάν το κάνεις, ή εάν κάνεις οτιδήποτε την ενοχλήσει, μπορεί να σε κάνει να το μετανιώσεις πολύ άσχημα. Θα γαμιέται συνέχεια τα βράδια και θα φωνάζει 2 φορές για να την ακούς και να σκέφτεσαι πόσο μαλάκας είσαι που την παράτησες. Ή πόσο μαλάκας ήσουνα και σε παράτησε...

Η καλύτερες περιπτώσεις είναι οι milfoγειτόνισσες. Αυτές οι σαραντάρες οι οποίες δίνουνε πειστικές υποσχέσεις καλού σεξ και εχεμύθειας. Μόνο μη σε πάρει χαμπάρι ο άντρας της. Και αυτός μπορεί να σε κάνει να το πληρώσεις ακριβά. Και με διάφορους τρόπους...

Δεν έχω γαμήσει ποτέ γειτόνισσά μου. Δεν έχω ούτε εκείνο το παιδικό βίωμα με το κοριτσάκι του διπλανού σπιτιού που βλεπόμασταν τα καλοκαίρια κάπου στην επαρχία όταν πηγαίναμε στα πατρικά μας. Αν το είχα θα την είχα γαμήσει σε κάποια φάση μέσα στους αγρούς και το μικρό σπίτι στο λιβάδι θα γινότανε κόκκινο από αίμα παρθένας.

Η πούτσα μας δεν θα μας απογοητεύσει ποτέ!

Πέτρος Διαμαντόπουλος

και ποια εντέλει έχεις γειτόνισσα

Γυναίκα και Τιμόνι

Γυναίκα και τιμόνι... επ' αφορμήν των τελευταίων γεγονότων και στη μνήμη του μακαρίτη και μακαριστού Νέστορος συγγράφω ετούτο το άρθρο.

Οι γυναίκες είναι κοινώς αποδεκτόν ότι δεν μπορούν να οδηγήσουν. Πολλάκις το θέμα αυτό ήταν το αγαπημένο διάφορων σατιριστών ενώ υπάρχουν και έρευνες που καταδεικνύουν την περιορισμένη αντίληψη του χώρου που έχουν οι γυναίκες σε αντίθεση με τον ανδρικό πληθυσμό.

Αν, λοιπόν, είστε γυναίκα σας εκλιπαρώ, παρότι μπορεί να διαφωνούμε σε πολλά (ενώ γνωρίζουμε και οι δύο ότι εγώ εχώ το δίκιο) και να σας θεωρώ απλώς σπερματοδοχεία, σας ζητώ το εξής: αφίστε το τιμόνι. Πάρτε καλύτερα μία πίπα από τον άνδρα σοφέρ σας.

Άλλωστε έχει αποδειχτεί πως ένα καλό πιπέτο είναι αγχολυτικό. Με αυτό τον τρόπο θα καταφέρετε φεμινιστρίες και να αυξήσετε τη συνολική παραγωγικότητα (καθώς θα στηρίζετε ψυχολογικά το μοναδικό παραγωγικό στέλεχος της κοινωνίας, τον άνδρα) και θα προβαίνετε στην κατάποση της παραγωγής (του σπέρματός του δηλαδή, που αποτελεί μέγιστη για σας τιμή) αλλά και θα μειώσετε τον αριθμό ατυχημάτων και απωλειών άξιων συντρόφων (που στην τελική για σας δουλεύουν ζώα για να χοντραίνει η κωλάρα σας).

Ελπίζω στην τελική μέσα στη ματαιοδοξία της φύσεως σας να προβείτε στις πράξεις που σας συνέστησα, στη μνήμη αν θέλετε όχι του άνδρα-αγωνιστή Νέστορος, αλλά του πιποδότη και κωλογαμιά σας.

Στη μνήμη του Νέστορα τα καρόλια του οποίου αγαπήσατε και ήπιατε.

Όσο για τους πατσολογάμηδες φίλους που θα διαβάσουν το άρθρο τους παρακαλώ από τα βάθη της ψυχής μου στη μνήμη του αδελφού Νέστορος, να μη ξαναδώσουν τα αυτοκίνητα τους μες τον επόμενο μήνα στις πατσόλες ερωμένες τους.

Καλούς μας αγώνες,

Ανέστης Ρωσσίδης.

Συγκλονιστικό: Τα Τελευταία Λόγια του Σύντροφου Νέστορος

Παραθέτω αυτούσια τα λόγια του συντρόφου που προσωπικώς απομαγνητοφώνησα:

"Ανέστη... Πέτρο... περνάω τα τελευταία μου δευτερόλεπτα με τη σκέψη σας να με συντροφεύει. Τα όσα ζήσαμε, τις παρτούζες που κάναμε, τις μπουρδελότσαρκές μας, τις καψούρες, τις σούρες μας και τα αντρίκια φαγητά που φάγαμε. Θυμάμαι την ημέρα που πρωτογάμησα, την πρώτη φορά που μπήκε η πούτσα σε υγρό μουνί πατσόλας. Από τότε το ήξερα πως θα πάω από γυναίκα, αλλά δεν περίμενα ότι θα πέθαινα με αυτόν τον τρόπο ρε γαμώτη. Μιλάω και τα μάτια μου σβήνουν, νιώθω το ζεστό αίμα να ρέει από το διαμελισμένο κρανίο μου. Ο γιατρός με ρώτησε αν θέλω να κοιταχτώ στον καθρεύτη για τελευταία φορά, του είπα όχι, θέλω να κρατήσω την εικόνα του πατσολογαμία που πάντα ήμουν, να μην αλλοιωθεί απ' την ασκήμια του ατυχήματος. Του είπα ρε Ανέστη να μου φέρει καμιά νοσοκόμα να πιάσω λίγο κώλο τελευταία φορά. Να βάλω μια ακόμη φορά δάχτυλο σε σφυχτή κωλότρυπα. Μου είπε πως παραληρώ. Πες του ρε Ανέστη να φέρει μια νοσοκόμα, φέρε ρε μαλάκα στην τελική μία πουτάνα. Προλαβαίνεις, κακό σκυλί ψόφο δεν έχει ρε μαλάκα θα ζήσω κάνα 20λεπτο ακόμη. Πες του Πέτρου ότι τον αγαπώ πολύ, πες τον μαλάκα έτσι για μένα να γαμήσει αύριο εκείνη την καυλίτσα τη χοντρούλα απ' το γυμναστήριο. Πες του ότι εγώ δε θα ξαναγαμήσω, εκτός και αν με αγάπαει τόσο ο Θεός. Ρε μαλάκες, σας παρακαλώ, μη με ξεχάσετε, θέλω να ζήσω. Ξέρω ότι αυτό πλέον δε γίνεται σαρκικά, αλλά επιθυμώ να ζήσω μέσα από τις ιδέες μας, τα άρθρα μας. Αφήνω τα γραπτά μου ως πολιτισμική κληρονομία στους επερχόμενους χρυσούς αιώνες του ανδρισμού. Αχ μάνα... αυτά τα φαγητά που μου μαγείρευες... ήθελα να γραμμώσω και είχανε περισσότερο λάδι απ' ότι έπρεπε... αχ μάνα όλα από γυναίκα άρχισαν και όλα εκεί τελειώσαν..........."

Κάπου εδώ ο σύντροφος έχασε τις αισθήσεις του και έμεινα να του κρατώ το κρύο του χέρι, αμίλητος κι εγώ δεν ξέρω για πόσο. Έξω είχε πια νυχτώσει...

Για την απομαγνητοφώνηση.

-Ανέστης Ρωσσίδης.

ΕΚΤΑΚΤΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ: Ο ΝΕΣΤOΡΑΣ ΚΕΦΑΛΑΣ ΝΕΚΡΟΣ ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΑΤΥΧΗΜΑ....

Με μεγάλη μας λύπη σας ανακοινώνουμε ότι ο σύντροφος Νέστορας δεν βρίσκεται πλέον μαζί μας εδώ και μερικά λεπτά....Τον τράκαρε γυναίκα οδηγός καθώς αγέρωχος ταξίδευε τον κόσμο με την μηχανή του. Ύστερα από έρευνα της Τροχαίας Αττικής απεκαλύφθει ότι η οδηγός ήτο φεμινίστρια η οποία παρεβίασε φωτεινό σηματοδότη επειδή θεώρησε πως είναι ένα κομμάτι της πατριαρχικής ευταξίας. Η ίδια δε, προ ολίγων μηνών είχε εισηγηθεί στο Υπουργείο Συγκοινωνιών να αλλάξουνε τα άκρως σεξιστικά κατά τα λεγόμενά της ονόματα των φαναριών από "Γρηγόρης" και "Σταμάτης" σε "Γρηγορία" και "Σταματία". Ο Θεός που την έπλασε να την κάψει για πάντα στην Κόλαση μαζί με την Εύα. Η Κηδεία του συντρόφου θα γίνει την Κυριακή στις 14:00 στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών. Είθε ο Ανήρ Θεός να αναπαύσει την ψυχή του....Συλλυπούμαστε την οικογένειά του και τις εκατοντάδες πατσόλες ερωμένες του και δηλώνουμε ότι το αγωνιστικό του πνεύμα παραμένει ζωντανό μέσα στις ψυχές μας και στα άρθρα που συντάσσουμε. Εξάλλου κάτι τέτοιο θα ήθελε και ο ίδιος.

Ο Σύντροφος άγγιξε πλέον τον Παράδεισο του Αντρισμού. Απαλλαγμένος δια παντός από τα απανταχού πατσόλια γλεντάει με τα ουρί του παραδείσου. Το άρθρο που θα ακολουθήσει ήτανε το τελευταίο του. Ο σύντροφος Ανέστης, βρισκόμενος στις τελευταίες στιγμές του ήρωά μας κατέγραψε τα τελευταία του λόγια και τις τελευταίες του επιθυμίες. Το άρθρο που ακολουθεί αφιερωμένο στην μνήμη του. Αιωνία η μνήμη αξιομακάριστε και αείμνηστε αδελφέ ημών.

Καλό Παράδεισο να 'χουμε

Ανέστης Ρωσσίδης, Πέτρος Διαμαντόπουλος