Η Κουλτούρα των Γυναικών Part 4: Παλιές Συμμαθήτριες

Έρχεται προχθές ο ψηλός απο μένα. Και τι μου λέει;

"Είδα τη Χριστίνα την Π!!@#$@ακη."
"Ποιά είναι αυτή ρε;" Απαντώ εγώ απορημένος...
"Έλα ρε. Πέμπτο λύκειο. Στο τμήμα σου ήταν"

.....

Ένα μεγάλο κενό στη μνήμη μου. Από τότε που έφυγα για σπουδές απο τη μητρική μου πόλη αυτά τα άτομα εξαφανίστηκαν απο τη μνήμη μου και απο το οπτικό μου πεδίο, όχι ως διαμαγείας. Απλά επειδή δεν αποτελούσαν τίποτα το ιδιαίτερο. Κι όμως κάποτε δεν ήταν έτσι....

Μαθητής και μεγαλωμένος σε επαρχιακή πόλη και αργότερα φοιτητής, μεταπτυχιακός και πάει λέγοντας σε μια απο τις δυο μεγάλες πόλεις της Ελλάδας.
Το ίδιο και αυτές...ίσως.

Παρατήρησα όμως το εξής. Και μιλάω για τις δικές μου συμμαθήτριες. Για τις δικές σας δεν ξέρω. Με το που έγινα 18 και οι σπουδές μου ξεκίνησαν αυτά τα άτομα χάθηκαν. Ακόμα και εκείνες με τις οποίες ήμουν συμφοιτητής. Ακόμα και με εκείνες δηλαδή που βρισκόμασταν στον ίδιο χώρο για 4-5 χρόνια. Ούτε στα φοιτητικά στέκια, ούτε στα πιο κοινά σημεία συνάντησης του φοιτητόκοσμου, ούτε σε κλαμπ, ούτε σε πάρτυ, ουτε...ούτε...ούτε...ούτε

Γιατί αυτό άραγε;

Γιατί όταν είμασταν στη μητρική μας πόλη τις είχαμε εκεί και τις ονομάζαμε γκόμενες. Και μάλιστα ωραίες. Εκείνα τα μουνία εκείνα που γκομενώνονταν με τους "cool" τυπάδες του σχολείου. Με τον 15-χρονο που είχε gilera, τον άλλον που ήταν φραγκάτος και ντυνόταν με την μεγαλύτερη trendy γελοιότητα που κυκλοφορούσε στους οχετούς που πουλούσαν ρούχα ή έδειχνε σαν και αυτόν, τούτον εκεί που είχε six pack απο τα δεκαέξι του και νόμιζε πως βγάζοντας το μπλουζάκι του στην ώρα της γυμναστικής έπαιρνε νόμπελ αστροφυσικής(έλα μάστορα το ξέρουμε οτι τώρα έχει κρεμάσει το πατσί σου απ' τα μπυρόνια...).

Ήταν οι πρώτες γυναίκες απο τις οποίες άκουσες πως "επικοινωνούν" καλύτερα με τους μεγαλύτερους. Ήταν οι γκόμενες απο τις οποίες έμαθες τι σημαίνει Ε.Π.Ο.Π. . Ήταν τα μουνιά που σηκωνόταν στον πίνακα να λύσουν άσκηση και πίστευαν πως έδιναν διάλεξη στο Yale(αυτό αν ήταν καλές μαθήτριες). Ήταν τα μουνιά που τα έπαιρνε ο γκόμενος απο το σχολείο με το μηχανάκι ή και αυτοκίνητο(αν και πιο σπάνιο). Ήταν αυτές που πρώτες σηκωνόταν στα τραπέζια να χωρέψουν στις τετραήμερες για να δείξουν πόσο ''cool" είναι. Ήταν αυτές που έκαναν για πρώτη φορά σεξ σε τετραήμερη και μετά τις άκουγες να λένε πόσο πού "αγαπούν" τον γκόμενό τους. Ήταν...ήταν πολλά...Αλλά τώρα. Τι;

Οι κοπέλες αυτές έβγαιναν έξω με αυτά τα άτομα μόνο και μόνο για να δείξουν πως κάνουν κάτι στη ζωή τους. Προσπαθούσαν να προβληθούν με αυτόν τον τρόπο στην επαρχιακή πόλη. Ο αέρας που έβγαζαν προς τα έξω σου προκαλούσε παρόμοιο συναίσθημα με αυτό του να ξερνάς απο τη μύτη, αρνί που έχεις φάει σε πασχαλιάτικο πάρτυ, μετά απο τέσσερα λίτρα τσίπουρο αγιορείτικο. Μύτες ψηλά, να τρυπάν τα σύννεφα. Καλή ή κακή μαθήτρια την είχε δεί θεά αφροδίτη επειδή απλά ήταν επιθυμητή απο το μεγαλύτερο μέρος των συμμαθητών της. Και αυτό επειδή οι μαθητές δεν είχαν εύρος επιλογών, άσε που ο αέρας ξεραμένου εμετού που έβγαζαν προς τα έξω τους προσέδιδε "κύρος".

Πού είναι τώρα αυτά τα κορίτσια;

Πολλές απο αυτές συνέχισαν τις σχέσεις με τους παραπάνω αναφερόμενους συμμαθητές μας και κάποιες απο αυτές καλοπαντρεύτηκαν στα 18-19 τους. Game over δηλαδή.

Οι άλλες όμως που πήγαν να σπουδάσουν σε μεγάλες πόλεις έχασαν το κύρος τους. Διότι τέτοιους άντρες είναι πιο δύσκολο να εντοπίσουν σε μεγάλες πόλεις, αλλά ακόμα και αν τους βρουν δε θα έχουν σε κανέναν να το δείξουν επειδή δεν κάνουν ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ αίσθηση και δεν προκαλούνε το ενδιαφέρον που προκαλούσαν στις μητρικές τους πόλεις, καβάλα στο κίτρινο innova, με εξάτμηση που ακουγόταν σαν να την είχε βιάσει ο Ron Jeremy, του γκόμενού τους.
Αν της δεις ως φοιτήτριες βλέπεις οτι περιορίστηκαν στις παρέες που ειχαν ως μαθήτριες. Καμία καινουρια γνωριμία, κανένα καινούριο πρόσωπο. Aυτό γιατί στις δύο πρωτεύουσες τις Ελλάδας η γκάμα μουνιών ξεφεύγει. Και αυτές δεν ανέχονται να γίνουν κομπάρσοι και να επισκιαστούν απο το real deal. Δεν αναγνωρίζουν τη μετριότητά τους.

Το σαββατοκύριακο όμως που θα γυρίσεις στη γενέτειρά σου για να δώσεις στη μάνα σου τα βρώμικα ρούχα σου για να στα πλύνει ή θα πας για να πάρεις φαγιά θα τις δεις ντυμένες σα λατέρνες με τα άτομα που θυμάσαι να γυρίζουν μαζί τους απο το γυμνάσιο. Και μάλιστα στα ίδια κωλομάγαζα. Καμία αλλαγή πια σ' αυτή τη ζωη; Και τότε είναι που τα χρόνια του γυμνασίου-λυκείου θα ξεπηδήσουν μπροστά σου. Αυτή τη φορά όμως με διαφορετική οπτική γωνία. Θα δεις άτομα τα οποία με την αλλαγή περιβάλλοντος που αποτελεί τη φυσική συνέχεια των πραγμάτων απορρίφθηκαν έτσι απλά, χάθηκαν απο το νέο δυναμικό σύστημα. Σχεδόν θα τις λυπηθείς. Αλλά περισσότερο από όλα θα λυπηθείς τον εαυτό σου που κάποτε τις επιθύμησε. Που κάποτε επιχείρησε να κατακτήσει τις σάπιες, χωριάτικες καρδιές τους, επειδή αυτές αποτέλεσαν τις μοναδικές του επιλογές.

Θα επιμείνουν λοιπόν στη μητρική τους πόλη. Εκεί που νιώθουν επιθυμητές. Εκεί που είναι βασίλισσες επείδη είναι λίγες και "καλές". Εύθραυστες θα αποφύγουν τον αθέμιτο ανταγωνισμό απο τα αληθινά φοιτητικά μουνιά, όπως και τις μεγάλες πόλεις, οπου η μπογιά τους δεν περνάει εύκολα. Κλεισμένες για πάντα στο γυάλινο καταφύγιο της επαρχιακής πόλης, φορώντας τη μάσκα της λαβωμένης πριγκίπισσας και τη λιωμένη κορώνα της ψωροπερίφανης επαρχιώτισσας.

...Drawing the line And never crossing it.

Kαι τι λέμε σ' αυτά τα άτομα?

ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ!

Με αγάπη

Νέστορας Κεφαλάς