Το τελευταίο μέρος της τριλογίας του «πονεμένου» (?) αυτού ζητήματος…
Σε αντίθεση με τους συντρόφους και συναγωνιστάς Πέτρο και Νέστορα θα αναφερθώ όχι στις πρώην, αλλά στην πρώην. Στο πρώτο μεγάλο έρωτα στη ζωή ενός άνδρα. Στον έρωτα εκείνο που αναλόγως τα ψυχικά αποθεματικά του ίδιου, αλλά και το πώς αυτός καθ’ εαυτός εκτυλίχτηκε, θα διαμορφώσει άθελα του ένα μεγάλο μέρος του ύστερου ανδρισμού του.
Το βασικότατο ζήτημα κατά τη διάρκεια της σχέσεως αυτή, είναι ο σεβασμός του άνδρα προς την πούτσα του και όχι της πούτσας του προν αυτόν. Ο πούτσος του θα τον τιμήσει, όπως πάντα, βουβός στρατιώτης έτοιμος για μάχη θα χαθεί μες τα κύματα της καύλας.
Ο ίδιος, όμως, δεν αντιλαμβάνεται στο παραμικρό τη δύναμη του όπλου που του δόθηκε. Δεν έχει επίγνωση της φαλλικής αξίας. Υποτιμά τον πούτσο του, τον χαρίζει σε ένα τυχαίο πατσόλι για τη γλύκα του μουνιού του. Το πατσόλι τον παρατά και τότε αρχίζει επιτέλους η ομορφιά του ανδρικού γίγνεσθαι.
Μέσα απ’ τις φαλλικές στάχτες ξεπηδά μία υπόσταση που υπερβαίνει το ανθρώπινο γίγνεσθαι. Το εν λόγω άτομο έχει πλέον κατακτήσει τον παράδεισο του Ανδρισμού. Ξαφνικά έρχεται η επιφοίτηση. Το αγόρι αντιλαμβάνεται την αξία μίας σχέσεως πραγματικής εντιμότητας. Ο πούτσος του που τόσο άσκεφτα τον πρόδωσε, εξακολουθεί να κρέμεται αρχοντικά, έτοιμος να υπηρετήσει, υποκινούμενος καθαρά από αγάπη προς τον διοικητή του, σε αντίθεση με το πατσόλι που την έχει κάνει άπαξ δια παντός. Η αποφάσεις λαμβάνονται εν ριπή οφθαλμού. Ο άνδρας, πλέον, αποφασίζει να τιμά τον παλαίμαχο φιλαράκο του, όπως τον τίμησε και θα τον τιμήσει και αυτός. Δεν τον χαρίζει. Νιώθει μάλιστα τύψεις και γι’ αυτό χώνει και δύο μπουρδέλα.
Το πατσόλι από την άλλη, ποτέ δεν μπαίνει σ’ αυτή τη διαδικασία αυτογνωσίας και συνειδητοποίησης. Το υγρό μουνάκι του απλώς μεταπηδά στον πούτσο κάποιου άλλου καρμοίρη, φεύγει απ’ αυτόν που ατίμασε τον πούτσο του προτού αυτός φτάσει στη συνειδητοποίηση, όπου όχι μόνο πλέον δε θα τη γάμουσε, αλλά θα της βροντοφώναζε «δε σε γαμώ πατσόλι».
Ο φαύλος κύκλος επαναλαμβάνεται. Ο άνδρας απελευθερώνεται (και μετά αναρωτιούνται τα πατσόλια γιατί όλοι είναι μαλάκες. Είναι μαλάκες ζώα γιατί προτίμουν να τον παίξουν απ’ το να σας τον χαρίσουν) ενώ η γυναίκα μένει έγκλειστη στη μιζέρια του κακού γαμησιού.
Δε σας γαμώ ανοργασμικά πατσόλια.
Εμπρός στο δρόμο που χάραξαν οι σύντροφοι Καζανόβα και Δον Ζουάν.
Καλούς μας αγώνες,
Ανέστης Ρωσσίδης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου