Los Patsolieros: Η Επιστροφή

Ήτανε ένα θλιβερό πρωινό του Δεκέμβρη. Περπατούσα θλιμμένος στα σκοτεινά και βρώμικα μονοπάτια της Θεσσαλονίκης παρέα με ανάρχες, αριστερίζοντες και παρεκκλίνοντες, χασίσια και πουτάνες. Το μέλλον διαγραφόταν βέβαιο, τόσο βέβαιο όσο και η επερχόμενη Επανάσταση. Σαν άλλος Πετρόπουλος μοιραζόμουνα τζούρες με τραβέλια και τραβελοχώστηδες στο λιμάνι ενώ το μούτρο μου μαστίγωνε ένας θανατερός βαρδάρης. Ήμουνα περήφανος,  η underground αντρίλα μου, που αβανγκάρντιζε σκοτεινά μέσα μου ώρες ώρες, με οδηγούσε με στέρεα βήματα στον παράδεισο του Αντρισμού. Το όνειρο της ζωής μου, οι Πατσολολάγνοι είχε γίνει πραγματικότητα. Διάβαζα τα άρθρα μου καπνίζοντας και βαρώντας μαλακία από  θαυμασμό στο τεράστιο Εγώ μου. Το γκαυλί μου σίγουρα θα σούβλιζε όποια φεμινίστρια θα βρισκότανε στο δρόμο του.

Ήτανε τότε που την είδα να περνά. Νέα δικηγορέσσα στην Σαπφούς όπου έπινα τον πρωινό καφέ μου μετά από μπουρδελότσαρκα. Στην αρχή νόμιζα ότι έκανε πιάτσα, αλλά διέκρινα το αγορασμένο Burbury κασκόλ και την κατάλαβα. Ήτανε η Φαίη και ήτανε ένα μικρό καθώς πρέπει πατσολάκι. Είχε τον κώλο εκείνο με τα πιασίματα, τα ζωώδη στήθη το ψώνιο της δικηγορέσσας. Και την ερωτεύτηκα.

Το πως γνωριστήκαμε δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι οι δύο μήνες που πέρασαν ήτανε οι καλύτεροι της μίζερης ζωής μου, ή έτσι νόμιζα. Με φώναζε "γατούλη" το πρωί, αγάπη της και μωράκι της. Μου έστελνε γκαυλιάρικα μην πριν κοιμηθώ. Μου χάιδευε τον πούτσο γλυκά τα απογεύματα. Και όμως με παράτησε. Μου είπε πως την έχω μικρή, πως δεν μου σηκώνεται καλά, πως δεν ξέρω να γαμάω. Θα γαμιέται λέει από τούδε με τον κάγκουρα/σκυλά/σφίχτη/φραγκάτο/βαρβάτο που την πάει βόλτες με το αμάξι και της κερνάει ποτάρες. Έβαλα τα κλάματα. ¨Έχασα αυτό που τόσο πολύ μόχθησα να αποκτήσω. Την εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Και πάνω απ' όλα είχα προδώσει τους Πατσολολάγνους. Είχα γίνει κι εγώ ένας πατσολοχώστης. Δεν μου μένανε πολλά να κάνω. Πήρα τη φαλτσέτα μου και τράβηξα προς βαρδάρη, να τον κόψω και να ησυχάσω, και τον πούτσο μου και τον λαιμό μου. Είχα προδώσει τους συντρόφους μου. Το tattoo στον δεξί γλουτό μου που απεικόνιζε μια πατσόλα και από πάνω της ένα τεράστιο Χ φτιαγμένο από ομοιώματα μάυρων πούτσων μου θύμιζε την αποτυχία μου. Ετοιμάστηκα. Η φαλτσέτα γυάλιζε στο πρωινό φως μιας νέας αυγής. Ο λαιμός μου ευχύθηκε (σ)το ατσάλι. Και τότε τους άκουσα.

Ήτανε οι γλάροι, πουλιά περιθωριοποιημένα, καταδικασμένα να ζούνε μισά στη στεριά μισά στη θάλασσα, πηγαίνοντας μπρος πίσω μιαν ολόκληρη ζωή. Επέστρεψα σπίτι μου και πήρα τον Ρωσσίδη. "I'm back mouni", του λέω σε greeklish. "Σε περιμέναμε μαν", απαντάει σε καθαρευσουσιάνικα ελληνικά. "Σου έχω ετοιμάσει μιαν έκπληξη. Έχω μια φεμινίστρια στα 4, έλα να την ξεσκίσεις". Το γκαυλί μου ένιωσε ξανά τον χαμένο νατρισμό του. Τα αρχίδια μου γίνανε σαν καρύδες. Αδρεναλίνη έτρεχε ποτάμι στο καυτό μου αίμα. Σπέρμα κυλούσε στη γλώσσα μου. Πίνωντας το σπέρμα μου ξανάγινα άντρας.

Και επέστρεψα σε σας, που με ζητήσατε, που με ψάχνατε και δεν με βρίσκατε. Και είμαι εδώ να μοιραστώ τις εμπειρίες μου και να σας (μας) βοηθήσω να βρείτε τον χαμένο αντρισμό σας. Once you go to Patsolieros you never go back.

Η πούτσα μου αγέρωχη υμνεί την Επανάσταση του Αύριο.

Πέτρος Διαμαντόπουλος