OΟυίλιαμ Φρέντερικ «Μπίλι» Γκίμπονς γεννημένος στις 16 Δεκεμβρίου του 1949 αποτελεί τον ορισμό του badass. Είναι ευρέως γνωστός ως κιθαρίστας των ZZTopενώ έχει κάνει και μερικές εμφανίσεις ως ηθοποιός.
Ο Γκίμπονς αποτελεί την επιτομή του αρσενικού. Εκπέμπει αυτοπεποίθηση σε ό,τι κάνει, είτε αυτό είναι το να παραγγείλει ένα ποτό, να αγοράσει ένα αμάξι ή να την πέσει σε γυναίκα. Δεν εκνευρίζεται εύκολα, όμως είναι τρομαχτικός αν φτάσει στα όρια του.
Ως γνήσιος badassο Γκίμπονς έχει χαράξει το δικό του μονοπάτι. Φοράει, οδηγεί, πίνει, βλέπει και ακούει ό,τι γουστάρει, όταν το θέλει, όπου το θέλει και χωρίς να επηρεάζεται από εφήμερες μόδες.
Ποτέ δεν αρκέστηκε στην πεπατημένη όδο, ενώ θα μπορούσε να γαμάει άπειρα σιχαμερά πατσόλια ο Γκίμπονς επιλέγει αντί για γαμιάς να είναι γαμάτος και μέσα σ’ αυτήν του την επιλογή αξιώνεται τον παράδεισο του ανδρισμού. Παίζει κιθάρα με παλιά νομίσματα αντί για πένες, καλλιεργεί μούσι που μόνο ο ίδιος έχει τ’ αρχίδια να στηρίξει χωρίς να θεωρηθεί πόζερος ή παπάς.
Ο Γκίμπονς φίλε σαβουρογάμη, σ’ αντίθεση με σένα, δεν περιμένει την επιβεβαίωση καμιάς πατσόλας. Όταν σκίζει την Gibsonτου ’59 που διαθέτει επί σκηνής βιώνει μία εμπειρία μακράν οργασμικότερη απ’ αυτήν που θα μπορούσε να του προσφέρει όχι μονό το πατσόλι που γαμάς, αλλά όση όλα τα πατσόλια που ποτέ θα γαμήσεις συνολικά.
Ο Γκίμπονς δεν είναι badassεπειδή δεν γαμάει πατσόλες, είναι badassακριβώς γιατί μπορεί να το κάνει αλλά επιλέγει να μην το κάνει. Αξιώνεται μέσα απ’ τη ζωή του μία θέση δίπλα στον Θεό (και αυτός αρσενικού φύλου είναι, εστώ και μες τα αφηγηματικά πλαίσια της γλώσσας).
Εν όψει των εορτών οφείλουμε φίλοι και συναγωνιστές να κάνουμε μία αναφορά στην πιο φρικιαστική μορφή όλων των εποχών, τον SantaClaus (γνωστό και ως Άγιο-Βασίλη).
Ο Άγιος Βασίλης αποτελεί το κατακάθι του ανδρισμού. Πρόκειται για μία υπόσταση κατεξοχήν βδελυγματική.
Έχοντας αφήσει πλήρως τον εαυτό του, ο μπαρμπά-Βασίλης συμμορφώνεται με τα πρότυπα της γυναικείας παθητικότητας, πατσολιάζει αβέρτα σαβουρώνοντας ότι βρει, ντύνεται φανταχτερά για να προκαλεί εντυπώσεις και δίνει δωράκια μόνο σ’ όποιον θεωρεί καλό με βάση μία λίστα της κακιάς ώρας, την οποία έχει συντάξει ποιος ξέρει με τι κριτήρια.
Σα να μην έφτανε όλο αυτό είναι ύποπτα παιδόφιλος. Κάθεται σε σαλόνια και προσκαλεί παιδάκια να καθίσουν στα γόνατα τους για να τους δώσει γλειφιτζούρια… Τα πασπατεύει και ρωτά πληροφορίες, ψάχνει τα ευκολότερα θύματα και τους τάζει «δώρα» αν είναι καλά παιδιά (και κάνουν ό,τι τους λέει).
Ο Άγιος Βασίλης διατίθεται να πληγώσει άτομα βαθύτατα αν θεωρεί ότι δεν τηρούν τις φτηνιάρικες προδιαγραφές για να μπούνε στη λίστα τους, χωρίς να λαμβάνει υπόψη τις θυσίες που τα εν λόγω άτομα μπορεί να έχουν κάνει (γνώριμη συμπεριφορά;).
Εντέλει η καλύτερη λύση είναι να μην περιμένει κάνεις τίποτα από τον χοντρό απατεωνίσκο. Μην πιστέψετε σε Άγιους Βασίληδες. Πείτε όχι στα βρωμερά πατσόλια που τάζουν υγρό μουνί (δευτέρας ποιότητος) παίρνοντας ως αντάλλαγμα πολλά περισσότερα (ακόμη και οι πουτσότριχες σας αξίζουν παραπάνω) ενώ πολλάκις αποφασίζουν ότι δεν τηρείται τις προδιαγραφές τους και σας στερούν και το μοναδικό ρόλο για τον οποίο αυτές είναι προορισμένες (σπερματοδοχεία).
Οι γιορτές μπορούν να είναι πολύ πιο ευχάριστες αν τις περάσετε χωρίς έρωτες της κακιάς ώρας. Αγαπήστε τον πούτσο σας. Αυτό αρκεί.
Καλούς αγώνες , καλό μήνα και ακόμη καλύτερες γιορτές, μόνοι σας εσείς και οι πούτσοι σας,
Θυμάμαι όταν γάμησα την πρώτη μου πατσόλα. Δεν είχα καταλάβει, ούτε και έχω ακόμα καταφέρει να το ξεπεράσω, πόσο βαθιά στο χρόνο πήγαινε η πατσολολαγνεία μου. Είχα μπει σε μια διαδικασία εξανθρωπισμού. Πίστευα ότι οι πατσόλες είναι άνθρωποι όπως όλοι. Πίστευα ότι μια πατσόλα θα εκιμήσει πως ένας σαν κι εμένα γύρισε όχι μόνο να την κοιτάξει, αλλά να την γαμήσει και εν τέλει να την κάνει σχέση. Με την πατσόλα ένιωθα ασφάλεια, κανείς (σχεδόν) δεν γυρνούσε να την κοιτάξει. Ήτανε το δικό μου μικρό μυστικό, ένα διαμάντι που είχα βρει, που του ξέσκιζα τρυφερά τον κώλο, που κάναμε γούτσου γούτσου σαν δυο μικρά γατάκια, που έχυνε (λόγω κιλών) σαν τρελή. Ήτανε το μικρό μου πατσολάκι, ολότελα δικό μου στα χρόνια που έρχονταν, με τις κυκλαδίτικες καμπύλες της γονιμότητας. Δεν ήτανε σάπια, αν είναι ποτέ δυνατόν, αλλά ήτανε πατσόλα. Και σάπια και πατσόλα δεν έχωσα, thank god. Έκανα όνειρα για μικρά πατσολάκια, να τρέχουνε περήφανα από δω κι από κει. Η πατσόλα, όταν με είχε βαρεθεί, και γύρισε κάποιος που βλεπόταν να την κοιτάξει, την έκανε με ελαφρά. Ένα χρόνο μετά κάναμε τους πατσολολάγνους.
Σαφώς και έχουμε υπάρξει πατσολοφάγοι, σαν ιδρυτική Τριάδα. Πριν όμως κάνουμε αυτό το blog οδηγηθήκαμε στην δικιά μας προσωπική επανάσταση, και ο σκοπός μας είναι όχι να καθοδηγήσουμε εσάς, αλλά να σας δώσουμε ελπίδες αφύπνισης. Να καταλάβετε τον φυλετικό σας ρόλο. Να τιμήσετε τα αδελφίστικά σας αρχιδάκια, που αν δεν το κάνετε, θα γίνουνε μικρά σαν στραγάλια.
Για να γυρίσω στο θέμα μου. Η πατσολολαγνεία μου ήτανε έλλειψη αυτοπεποίθησης, όχι αισθητική άποψη όπως πίστευα. Τώρα μπορεί να χτυπήσω καμιά που πατσολοκλίνει, που κλίνει προς την πατσολίαση δηλαδή, αλλά το κάνω για να τρώω κάτι διαφορετικό. Θυμίζω στην πατσόλα το ποια είναι και το ποιος είμαι, πως της κάνω χάρη, λόγω της πνευματικής και σωματικής υπεροχής μου. Πλέον προτιμώ τις γυμνασμένες, ή έστω τις λεπτούλες, κι ας υστερούνε σε βυζί. Υπάρχουνε και οι πλαστικές. Στις πατσόλες, όση λιποαναρρόφηση και αν κάνεις, το σώμα δεν σφίγγει. Άσε που τα σωστά αεροπλανικά γίνονται με λίγα κιλά. Εξάλλου όταν είσαι στη γράμμωση παίζεις με λίγα κιλά και πολλές επαναλήψεις, if you know what I mean...
Κλείνω το άρθρο λέγοντάς σας πως για να ξεφύγετε από τις πατσόλες πρέπει να πιστέψετε πως αξίζετε κάτι καλύτερο, πως οι πατσόλες είναι τραγικά ημίμετρα. Και όπως έχει χιλιοειπωθεί σε αυτό το blog, μην τις γαμάτε, τις δίνετε αξία.
Με τις πούτσες ψηλά σαν σημαίες κατεβάστε τις μήτρες των απίστων.
Άνδρας που τιμά τον πούτσο του και ο πούτσος του τον τιμά.
Το τελευταίο μέρος της τριλογίας του «πονεμένου» (?) αυτού ζητήματος…
Σε αντίθεση με τους συντρόφους και συναγωνιστάς Πέτρο και Νέστορα θα αναφερθώ όχι στις πρώην, αλλά στην πρώην. Στο πρώτο μεγάλο έρωτα στη ζωή ενός άνδρα. Στον έρωτα εκείνο που αναλόγως τα ψυχικά αποθεματικά του ίδιου, αλλά και το πώς αυτός καθ’ εαυτός εκτυλίχτηκε, θα διαμορφώσει άθελα του ένα μεγάλο μέρος του ύστερου ανδρισμού του.
Το βασικότατο ζήτημα κατά τη διάρκεια της σχέσεως αυτή, είναι ο σεβασμός του άνδρα προς την πούτσα του και όχι της πούτσας του προν αυτόν. Ο πούτσος του θα τον τιμήσει, όπως πάντα, βουβός στρατιώτης έτοιμος για μάχη θα χαθεί μες τα κύματα της καύλας.
Ο ίδιος, όμως, δεν αντιλαμβάνεται στο παραμικρό τη δύναμη του όπλου που του δόθηκε. Δεν έχει επίγνωση της φαλλικής αξίας. Υποτιμά τον πούτσο του, τον χαρίζει σε ένα τυχαίο πατσόλι για τη γλύκα του μουνιού του. Το πατσόλι τον παρατά και τότε αρχίζει επιτέλους η ομορφιά του ανδρικού γίγνεσθαι.
Μέσα απ’ τις φαλλικές στάχτες ξεπηδά μία υπόσταση που υπερβαίνει το ανθρώπινο γίγνεσθαι. Το εν λόγω άτομο έχει πλέον κατακτήσει τον παράδεισο του Ανδρισμού. Ξαφνικά έρχεται η επιφοίτηση. Το αγόρι αντιλαμβάνεται την αξία μίας σχέσεως πραγματικής εντιμότητας. Ο πούτσος του που τόσο άσκεφτα τον πρόδωσε, εξακολουθεί να κρέμεται αρχοντικά, έτοιμος να υπηρετήσει, υποκινούμενος καθαρά από αγάπη προς τον διοικητή του, σε αντίθεση με το πατσόλι που την έχει κάνει άπαξ δια παντός. Η αποφάσεις λαμβάνονται εν ριπή οφθαλμού. Ο άνδρας, πλέον, αποφασίζει να τιμά τον παλαίμαχο φιλαράκο του, όπως τον τίμησε και θα τον τιμήσει και αυτός. Δεν τον χαρίζει. Νιώθει μάλιστα τύψεις και γι’ αυτό χώνει και δύο μπουρδέλα.
Το πατσόλι από την άλλη, ποτέ δεν μπαίνει σ’ αυτή τη διαδικασία αυτογνωσίας και συνειδητοποίησης. Το υγρό μουνάκι του απλώς μεταπηδά στον πούτσο κάποιου άλλου καρμοίρη, φεύγει απ’ αυτόν που ατίμασε τον πούτσο του προτού αυτός φτάσει στη συνειδητοποίηση, όπου όχι μόνο πλέον δε θα τη γάμουσε, αλλά θα της βροντοφώναζε «δε σε γαμώ πατσόλι».
Ο φαύλος κύκλος επαναλαμβάνεται. Ο άνδρας απελευθερώνεται (και μετά αναρωτιούνται τα πατσόλια γιατί όλοι είναι μαλάκες. Είναι μαλάκες ζώα γιατί προτίμουν να τον παίξουν απ’ το να σας τον χαρίσουν) ενώ η γυναίκα μένει έγκλειστη στη μιζέρια του κακού γαμησιού.
Δε σας γαμώ ανοργασμικά πατσόλια.
Εμπρός στο δρόμο που χάραξαν οι σύντροφοι Καζανόβα και Δον Ζουάν.
Οι Πατσολολάγνοι είναι κοινωνικοί λειτουργοί. Ο ρόλος τους είναι παραπληρωματικός και έχει σκοπό την οργάνωση και την διοίκηση της Ανδρικής Επανάστασης που ήδη ξεκίνησε.
Οι Πατσολολάγνοι δεν είναι πρόσωπα αλλά κατάσταση που εξελίσσεται μέσα σε αλληλοεμπλεκόμενα παλίμψηστα. Η σοφία των Πατσολολάγνων είναι η σοφία των αιώνων.
Οι Πατσολολάγνοι φιλοσοφούνε λόγω πληρότητας και όχι λόγω στέρησης. Κινούνται επαγωγικά, χρησιμοποιώντας την Σωκρατική μέθοδο του κατεβάσματος της μήτρας και οδηγούνται στο επέκεινα.
Οι Πατσολολαγνοι ουδέποτε διεκδίκησαν δάφνες. Δεν έχουνε πρότυπα, η σκέψη τους είναι αρχετυπική. Δεν αντιγράφουν και δεν αντιγράφονται.
Ουδέποτε εκτίμησα τους Πολυτεχνίτες. Είχα πάει πρωτοετής στο μάθημα του Αστέρη, που έκανε σχέδιο στους Ηλεκτρολόγους, όπου και αντίκρισα τα ζώα: Κανίβαλοι να ζητοκραυγάζουνε, αγάμητοι στον αιώνα τον άπαντα, σπυριάρηδες που καίγονται στα fora. Κάτι παιδάκια που επειδή δεν είχανε παρέες γραφτήκανε στην ΚΝΕ. Ακόμα να διαβάσουνε τον Marx, τον Lenin, γαμώ τον Σταλινισμό τους. Ψευτοαριστεροί ΕΑΚΙΤΕΣ που ακούνε Πασχαλίδη και κλαίνε, πίνουνε καφέ στο Μανιφέστο, τρώνε από τον Κόκκινο Φούρνο, καπνίζουνε στριφτά και το παίζουνε κουλτούρα και καλά. Και είναι τόσο ζώα όσο τα ΠΑΟΚΙΑ στο γήπεδο. Κι εγώ έχω χασικλωθεί αλλά δεν το έκανα ιδεολογία.
Δεν πουλάω Επανάσταση για να γαμήσω, γαμάω από μόνος μου, και όχι τις άθλιες εναλλακτικές βρωμιαροαριστερές, αλλά τα μουνιά που αυτές θα ήθελαν να είναι. Έχω γαμήσει την μεγάλη αδερφή σας, όταν εσείς αναρωτιόσασταν γιατί είστε οι προβληματικές της οικογένειας. Οι μικρές σας ξαδέρφες μου δίνανε πιπέτα στις τουαλέτες του Vogue, το οποίο ποτέ δεν ήτανε του γούστου μου, για να γαμάω πήγαινα. Καλύτερα από το να πηγαίνω στη Ραστώνη σαν τσαμπατζής. Το "Πότε θα Κάμει Ξαστεριά" στο στόμα μου δεν το βάζω. Ξεφτίλες.
Όταν εσείς υποστηρίζατε από τον καναπέ σας τα δικαιώματα των γυναικών που εγώ τόσο έχω προσβάλλει, ο πατέρας σας με χαιρετούσε ενώ έβγαινε απ' το δωματιάκι της Νάνσυ στη Σαπφούς και αποχαιρέτουσε την κυρά Τασία. Μου έλεγε πως έχει κόρη πολυτεχνίτισσα, πως η γυναίκα του δεν του κάθεται και μετά γυρνούσε σπίτι και σας έλεγε πως δεν έχει λεφτά για χαρτζιλίκι, το γιατί βρείτε το μόνες σας, ως εκεί ο νους σας φτάνει.
Όταν εγώ γαμούσα τις ωραίες του σχολείου στις πενθήμερες, εσείς ήσασταν σπυριάρες, παρθένες και περιμένατε να πάτε πανεπιστήμιο μπας και σας γαμήσει ο εξίσου καμμένος wannabe μεταλλάς που πέρασα πολυτεχνείο και ντύνεται με t-shirts των manowar. Κάποιες απο σας αξιωθήκατε τον πάπαρο του Καθοδηγητή σας. Άλλες διαβάσετε τη φυλλάδα της παράταξης και αποκτήσατε πολιτική συνείδηση, ζώα.
Από τα σπλάχνα σας βγήκε η Διαμαντοπούλου, από τα σπλάχνα σας και η Δαμανάκη. Θέλετε απλώς αλυσίδα στις κλειτορίδες γραπωμένες στα άθλια piercing σας και καυλί στα τρίσβαθα του σπυριάρικου κώλου σας. Εγώ δε σας τον δίνω, έχω φίλους που προτίθενται, αυτοί είναι όπως με φαντάζεστε, την ώρα που γαμάω τον κόσμο σας. Σας φιλώ από μακριά γιατί σε απόσταση λιγότερη ενός μέτρου σας συχαίνομαι.
Εντέλει, γαμάω αυτές που ακόμα ζηλεύετε, αυτές που θα θέλατε να μοιάσετε, που το παίζετε έξυπνες και ντεμέκ κουλτούρα γιατί κανείς ωραίος άντρας δε γύρισε να σας κοιτάξει. Γιατί το μουνί σας κανένα στιβαρό χέρι δεν το έπιασε. Γιατί κανείς δε σας γάμησε κάνοντας σας να τελειώσετε. Γιατί κανείς δε σας έκανε ένα στοματικό της προκοπής μέχρι να χύσετε στα σεντόνια μοναχά με τη γλωσσίτσα του. Γιατί κανείς δε σας έφερε σε πρωκτικό οργασμό, γιατί εντέλει έχετε τόσα σεξουαλικά προβλήματα που ούτε ο φεμινισμός μπορεί να σας τα λύσει, ούτε η αριστερά, μόνον η πούτσα μου, η οποία σας αρνείται.
Ζώα που περάσατε στο Πολυτεχνείο και μείνατε πάλι αμόρφωτα, που δεν έχετε ανοίξει κανένα βιβλίο στη ζωή σας πέραν των κυκλωμάτων, που αξιώνεστε μία θέση εργασίας την οποία εντέλει θα την φάνε οι άντρες συνάδελφοι σας. Δεν έχετε ιδέα ποιος είναι ο Λακάν, ο Μπωντριγιάρ, ο Φουκώ, ο Τσόμσκυ, ο Μπλανσό, ο Βιριλιό. Δεν ξέρετε τι θα πει τέχνη, ο Ντόκτορ Χάνιμπαλ Λέκτερ θα σας έσφαζε μοναχά για να γίνει πιο καλόγουστη η κοινωνία. Το κράξιμο σας αποτελεί αποτέλεσμα άγνοιας, εγώ δε διαβάζω άλλα μπλογκ, δεν καίγομαι στα φόρα. Είτε βαράω μαλακία, είτε γαμάω, στο ενδιάμεσο κατουράω και κάνω όλα όσα ποτέ δε θα αξιωθείτε να ζήσετε. Μια στιγμή της ζωής μου, έχει την αξία όλων των ζωών σας μαζί.
Θεωρώ τις πολυτεχνίτισσες ασεξουάλ, αγάμητες και ανοργασμικές, ότι και αν λέτε δε σας βιάζω. Ούτε κλειτεριδεκτομή καταδέχομαι να σας κάνω, γιατί και που την έχετε έχει μαραζώσει. Δεν σας απαλλάσσω από την μιζέρια σας.
Η μόνη θέση που σας αρμόζει είναι στο μπουρδέλο, μπας και αποκτήσετε τη χαμένη σας σεξουαλικότητα. Παρεμπιπτόντως εγώ δεν γαμάω εκεί, κάνω βόλτες για να βλέπω τους μίζερους πατεράδες και αδερφούς σας, τους στερημένους γκόμενους σας και να γελάω. Ύστερα γυρίζω σπίτι, όπου βαράω μια ανδρική μαλακία, θαυμάζοντας το μεγαλείο της μοναξιάς μου και την επομένη επικοινωνώ με το ξέκωλο ξαδερφάκι σας για να της περάσω έναν ακάποτο στα γρήγορα στις τουαλέτες της νομικής. Όταν γίνονται τα πάρτυ στο πολυτεχνείο, εγώ σας ξεκωλιάζω τις φίλες σας έξω από το θεατράκι της αρχιτεκτονικής αφού πρώτα τους έχω πουλήσει παραμύθια περί τέχνη, όπου άνοιγαν το στόμα τους σαν χάνοι και ύστερα τους μίλησα για τη μοναδικότητά τους (τις συνέκρινα με την Αφροδίτη του Μποτιτσέλι, χαχαχαχαχα). Αποτελούν για μένα ένα σπερματικό δοχείο. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.
Με αποκαλείτε στενόμυαλο και ανόητο, δε μπορείτε να διακρίνετε τη διαφορά μεταξύ κακίας και μισανθρωπισμού. Ο μισάνθρωπος δε μισεί τον εαυτό του, μισεί την ανθρώπινη κατάσταση ακριβώς γιατί εμπεριέχει στα σπλάχνα της βδελύγματα όπως και του λόγου σας. Κυκλοφορώ ανάμεσά σας αηδιασμένος και λυπημένος για τις αδυναμίες της νόησης σας, είστε καταδικασμένες στην πνευματική και σωματική ανοργασμικότητα. Δεχτείτε το, δεν είμαστε όλοι ίσοι και όμοια, είστε η τρίχα από τα αρχίδια μου που ξέχασα να την κόψω, τα στολίζετε μεν, αλλά όχι κολακευτικά. Απλά μέσω της απουσίας αναδεικνύετε το μεγαλείο τους, όταν τα ξυρίζω.
Στέλνουμε αγωνιστικούς χαιρετισμούς και δεχόμαστε στις αγκάλες μας σε όσους Πολυτεχνίτες έχουν υποφέρει από τα πατσόλια της σχολής τους. Όσοι μουνόδουλοι και πατσολογάμηδες δεν μπορούν να ξεκολλήσουν απ' την αηδία που τους προσφέρει η μετριότητα μουνιών στα οποία αναφέρθηκα παραπάνω, έχω να πω ότι όχι μόνο δεν χωράνε στους κόλπους μας, αλλά ότι μαζί με τις ανοργασμικές γκόμενες τους θα τους παλουκώσουμε στη μέση της πλατείας, πάνω σε τεράστιες πλαστικές πούτσες, βγάλμενες από καλούπια του Ron Jeremy.
Στέλνω ακόμη αγωνιστικούς χαιρετισμούς στο σύντροφο, αδελφό και συναγωνιστή ACE, που είχε τα αρχίδια να ρίξει ξύδι στη σφηκοφωλιά. Αναδεικνύει το ανδρικό μεγαλείο, τιμά τον πούτσο του και ο πούτσος του τον τιμά. Τα ένδοξα του αρχίδια κρέμονται σαν καμπάνα και με τον μεταλλικό τους ήχο τον εξυψώνουν στην αιωνιότητα. Ο παράδεισος του ανδρισμού είναι πλέον δικός του.
Ήτανε πριν από μια 3τία. Συνάντησα στις διακοπές των Χριστουγέννων τον πρώτο μεγάλο μου έρωτα, στο λύκειο, what in America is called "puppy love". Όταν με είχε πρωτοαφήσει είχα τάσεις αυτοκτονίας, κάπου εκεί στις αρχές της τρίτης λυκείου. Όλα τα τραγούδια είχανε γραφτεί για εκείνη, και όλα ξαφνικά αποκτούσανε νόημα. Η καρδιά μου σπαράζονταν, είχα παραισθήσεις, παρόλα ταύτα αρίστευσα στις πανελλήνιες και μαζί με το Άριστα ήρθε κερασάκι η Πωλίνα πίσω. Σε ένα μήνα περίπου την είχα παρατήσει την καριόλα. Όχι από εκδίκηση, αλλά γιατί κατάλαβα πια πως λειτουργεί το γαμημένο της το μυαλό.
Ένα δίμηνο αργότερα με πήρε τηλέφωνο μετά από 3 χρόνια η πρώτη κοπέλα που είχα ποτέ φιλήσει, η Ιωάννα. Έμαθε ότι πέρασα Σαλονίκη και ψαχνότανε πάλι. Είχε γίνει όμως τόσο χοντρή, είχε βάλει πάνω από 20κιλο από τότε που είχαμε χωρίσει, που ούτε τρίχα δεν έδειχνα. Ήμουνα πρωτοετής, είχα μπροστά μου μια νέα ζωή, καινούριους έρωτες να ζήσω. Όλα τα άλλα ανήκαν στο παρελθόν.
Ο μεγάλος μου έρωτας των φοιτητικών χρόνων, αυτός στον οποίο σπαράχτηκα και με σπάραξε, έμελε να λήξει άδοξα (όλοι οι έρωτες άδοξα λήγουν). Επομένως μία ακόμα γυναίκα της ζωής μου έγινε "πρώην". And life goes on..
Οι πρώην είναι μια ομάδα που συγκροτείται γύρω από έναν βασικό άξονα: Είναι όλες γυναίκες που ανταλλάξατε όχι μόνο υγρά αλλά και κομμάτια της ζωής σας, η οποία εν τέλει τις έκλεισε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Οι πρώην είναι η φανερή ένδειξη μιας ζωής που λανθάνει, που αδυνατεί να φτάσει εκεί που θέλει να φτάσει. Είναι μια ζωή που προχωρά και αν δεν προσέξεις θα σε αφήσει πίσω, προσκολλημένο σε φιλιά που χάθηκαν. Οι πρώην είναι η αδυναμία μας να συνυπάρξουμε.
Η λύση με την Ιστορία είναι μία και η εξής: Οι φάκελοι ανοίγουν ύστερα από 30 ή 50 χρόνια και αργότερα γίνεται μια προσπάθεια ανασκόπησης. Μέχρι τότε δεν υπάρχει καμία επικοινωνία. Γιατί να υπάρχει άλλωστε; Γιατί πρέπει να έρχομαι διαρκώς σε επαφή με την αποτυχία μου, και ειδικότερα με την μαλακισμένη αποτυχημένη πρώην η οποία με παράτησε (ναι πάσχω κι εγώ από σύνδρομο εγκατάλειψης). Δεν είμαι ο πονεμένος και εγκαταλειμένος, είμαι ο αξιοπρεπής που διώχνει την κάθε μαλακισμένη πρώην που θέλει να κρατήσει μαζί μου επαφή. Και σαφώς εμένα αγαπάς αφού άλλοι σε γαμάνε...
Οι πρώην είναι οι γυναίκες που μας πλήγωσαν, ή που μας έκαναν να πληγώσουμε τον εαυτό μας. Δεν συγχωρούνται. Να τους κοπεί η κλειτορίδα.
στο παρόν άρθρο θα παρουσιάσω απο τη δική μου οπτική γωνία ένα θέμα που συχνά συναντάται ως εμπόδιο πολλών ανδρών στις σχέσεις τους. Τους πρώην. Όχι τους πρώην καθαυτούς αλλά τα βαθύτερα νοήματα που κρύβουν οι σχέσεις των γυναικών με δαυτους.
Πρώην γκόμενες είχαμε όλοι μας, άντε καλά όχι και όλοι μας, αλλά οι περισσότεροι μας. Οι κοπέλες μας όμως νυν και πρωήν είχαν πρώην, έναν, δύο, τρεις, χίλιους δεκατρείς...
Κάθε φορά που περνάς/περνούσες μέρες γιορτινές με την κοπέλα σου είχατε τα ίδια. 3000000000 μηνύματα σε όλες τις επαφές στο κινητό. Σε κάθε σχεδόν ονομαστική γιορτή υπήρχε και ένα όνομα πρώην να στείλει μήνυμα. Το έβλεπες. Το ήξερες. Δεν αντιδρούσες.
Η κοπέλα έχει σχέση μαζί σου. Παρόλο που σου λέει οτι είναι "τέλεια" μαζί σου στέλνει μηνύματα σε πρώην, βγαίνει με πρώην για καφέ μπλα μπλα μπλα μπλα.... όλοι τα ξέρουμε καρντάσια...
Το Γιατί όμως...το αναρωτηθήκατε ποτέ σας?
Κλασσικά, όλοι οι περισσότεροι απο εσάς, αλλά και εμάς, είστε χωρισμένοι. Για να κάνουμε λοιπόν ένα flashback του χωρισμού. Είτε δώσατε τις ενδοφλέβιες εσείς, είτε το μουνί, ΕΝΑ ήταν το τέλος. Το οτι σου είπε "Σ' αγαπώ και είσαι οτι καλύτερο είχα".
Βρε μαλάκες. Σας το είπε επειδή ήθελε η ίδια να το ακούσει. Αν το άκουσε τότε ΜΠΡΑΒΟ ΡΕ! Η γκόμενα θέλει να πιστεύει πως είναι η μία και μοναδική γυναίκα για όλους όσους πάει. Μπορεί η γκόμενα να είναι η τελευταία κωλοτρυπίδα αλλά αυτό θέλει.
Θέλει να πιστεύει πως χώρισε με τρόπο όμορφο, ρομαντικό και κάτι τέτοια εμετικά αστεία χειρότερα και απο του λαζόπουλου. Θέλει να ξέρει πως θα σου λείψει τόσο πολύ όσο το νερό αν είσαι στη μέση της σαχάρας.
Αν λοιπόν μετά το χωρισμό δε μαλώσετε άσχημα. Αυτή θα είναι εκεί. Σε κάθε γιορτή το κινητό θα χτυπά και θα έχεις ευχές. Κάθε τόσο στο fb θα έχεις ένα άκυρο pm του στυλ "Μου λείπεις". Αν της δώσεις θάρρος έχει πάρει αυτό που θέλει. Και θα το κάνει κάθε φορά που θα θέλει να ικανοποιεί τη μιζέρια της, τη χαμηλή της αυτοεκτίμηση, το χαμένο της ηθικό και φυσικά θα αποκτά αξία σαν άτομο ενώ είναι πατσαβούρα.
Aν απο την άλλη πάλι της ρίξετε και ένα καλό ξέχεσμα γιατί σας έχει σπάσει τον πούτσο, τότε πάλι θα επιμείνει. Μπορεί να στείλει κάτι. Αλλά καλά θα κάνετε να μην απαντήσετε. Αν το κάνατε σας συγχαίρω.
Δεν είναι τυχαίο που κάθε φορά που έχεις προβλήματα μαζί της θα βλέπεις και έναν αριθμό κάποιου πρώην, ενώ αυτή θα κάθεται να πιάνει κουβεντούλες μαζί του. Δε λέω οτι θα φας κέρατο ντε και καλά, αν και σίγουρα της περνά απο το μυαλό να ξαναζήσει τα παλιά της "μεγαλεία".
Λοιπόν, κοιτάχτε. Αλαζόνας ξε-αλαζόνας και λοιπές μαλακίες πείτε μου οτι θέλετε αλλά ακούστε αυτό. Η γκόμενα ότι κάνει το κάνει για μια γαμημένη επιβεβαίωση. Για να δείξει στον εαυτό της πως μέσω της επαφής με τους πρώην, είτε είναι σε σχέση είτε όχι, πως αξίζει κάτι, πως είναι κάτι, πως έκανε κάτι για κάποιον, πως υπάρχει γενικότερα...άσχετα που κάποιοι το ξεχνούν. Και εγώ ένα πράγμα λέω.
ΕΛΕΟΣ ΓΑΜΩ ΤΟ ΓΑΜΩΤΟ ΓΑΜΩ! ! !
Δηλαδή αυτήν η τόσο "αθώα" επιβεβαίωση όπως μου είπε κάποια φίλη που ζητάν οι πρώην γκόμενες μας ΣΠΑΖΕΙ ΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ. Εγώ ρε τσόλια γιατί ούτε μισή γαμημένη φορά δεν έψαξα να βρω επιβεβαίωση για την ύπαρξη μου απο άλλον άνθρωπο. Μήπως γιατί έχω στόχους τους οποίους προσπαθώ να κατακτήσω με όλη τη ψυχή μου?
Μήπως γιατί οι στόχοι μου έχουν να κάνουν με τη δική μου βελτίωση? Μήπως γιατί δεν έχω τόσο ελεύθερο χρόνο όσο τα μουνιά αυτά?(Παρτα γαμω το μπελά μου πάρτα!) Μήπως γιατί αυτές οι πατσόλες είναι άτομα τιποτένια που δε μπορούν να κάνουν ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ και για αυτό ψάχνουν επιβεβαίωση απο άτομα που απέχουν απο αυτές?
Αν λοιπόν χωρίσεις, χωρίζεις επειδή ο άλλος άνθρωπος σε απογοητεύει. Δεν σε κάνει χαρούμενο. Εν αντιθέσει σε κάνει χειρότερα. Σε κάνει δυστυχισμένο και σε κάνει να ζητάς διέξοδο και ελευθερία. Όχι τις ευχές της στη γιορτή σου και τα "αθώα" "μου λείπεις" της.
Από τέτοια άτομα ενθύμια δεν κρατάμε. Για αυτό εξολόθρευση στις πρώην ανασφαλείς πατσόλες που γαμήσατε στο παρελθόν. ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ. Αντιθέτως εσείς που κρατάτε μαζί τους επαφές συμβάλλετε στο να τη διατηρούν και όχι μόνο, φορτώνετε με τις μαλακίες σας και τους νυν τους. Παπαρομαζώματα. Λες και θα γυρίσει πίσω ρε γελοίοι! Αιντε ρε απο 'δω!
Αν και για να είμαι ειλικρινής ελπίζω να μην έχουμε αναγνώστες τέτοιους τυπάδες...αντε μη πω καμια κουβέντα.
ΟΥΣΤ ΓΑΜΩ ΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΑΣ ΡΕ ΠΡΟΙΟΝΤΑ ΑΙΜΟΜΙΞΙΑΣ Να είστε καλά. Καλούς αγώνες.
Γράφοντας στο προηγούμενο άρθρο μου για τις Παρθενώπες ήταν αδύνατο να αποφύγω το Σαντικό δίπολο και να μην αναφερθώ στις Νυμφέτες. Οι Νυμφέτες αποτελούν κομμάτι κάθε αντρικής φαντασίωσης, γυναίκες έτοιμες για όλα, που κάνουνε τα πάντα παντού, που κάνουν ότι δεν έκανες ή ότι θα ήθελες να ξανακάνεις. Αποτελούνε την ουσία της φαντασιώδους μαλακίας, που σε αντίθεση με την τσοντόβια μαλακία, οι πρωταγωνιστές της είναι real life χαρακτήρες. Οι Νυμφέτες είναι ο Deus ex Μachina που έρχεται να σώσει τον άντρα από την αγαμία ή την πατσολογαμία του. Και εδώ εντοπίζεται το πρόβλημα.
Στην αντρική ανάγκη για εύκολο και γρήγορο σεξ παρουσιάζεται η Νυμφέτα εκείνη που σε κάνει να πιστεύεις ότι στο παρέχει. Και όπως το fast food μπορεί να είναι από πολύ σάπιο μέχρι ιδιαίτερα ποιοτικό έτσι και οι Νυμφέτες μπορούν να είναι από πατσόλες μέχρι θεόμουνα. Οι πιο επικίνδυνες είναι οι ανθρωπόμορφες Νυμφέτες, εκείνες που μοιάζουν με καθημερινές κοπελίτσες, ενώ στην ουσία είναι λυσσασμένες για ανδρικό πούτσο. Είναι εκείνες που ερωτεύεσαι, γιατί όντας σωτήριες μα και φαινομενικά ανθρώπινες αφήνεσαι στη γλυκιά τους μετριότητα. Ξεχνάς εντέλει ότι ο ρόλος τους είναι να εκπληρώσουν τη φαντασία σου και όχι να πραγματώσουν κάθε επιθυμία του φαντασιακού σου. Επομένως η συνταγή για τη σωστή τους χρήση είναι one for the road και πίσω στη μοναξιά του ανδρικού μεγαλείου. Οι Νυμφέτες ενδείκνυνται μόνο για σκληρά γαμήσια, που αν δεν κάνουν, τις υποχρεώνεις να τα κάνουν υποδεικνύοντας τον ρόλο τους..Οι Νυμφέτες είναι σαν τα Depon, σε περιπτώσεις πονοκεφάλου, χτυπάς κανα δυο για να στρώσεις. Ίσως χρειαστεί κάνα παραπάνω, αλλά ως εκεί. Βέβαια αν έχεις μεγάλα ζόρια μπορείς να τις πάρεις όπως το Comptrex, δύο δύο για κανα δυο μέρες. Και μετά στοπ.
Προσωπικά λατρεύω τις έξυπνες Nυμφέτες, αν και δεν έχω συναντήσει καμία. Για τις υπόλοιπες είμαι ιδιαίτερα σκληρός, γιατί την έχω πατήσει μια φορά στο παρελθόν. Τους καθιστώ σαφές από την πολύ αρχή πως θα πέσει πολύ καλή πούτσα, αλλά μέχρι εκεί. Γιατί εν τέλει τα παυσίπονα τα παίρνω όπως θέλω, αλλά επιλέγω εγώ πότε θα σταματήσω τη θεραπεία. Θα ήθελα να καταστήσω απολύτως σαφές πως σε περιπτώσεις Πατσολονυμφέτας είμαστε πάρα πολύ bon viveur στην αρχή και σκληροί και βίαιοι στο τέλος για να καταλάβει πλήρως πως της το παίξαμε καλοί ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΓΑΜΗΣΟΥΜΕ.
Και κάτι τελευταίο: Αν είστε τόσο χαζοί ώστε να ερωτευτείτε μία Νυμφέτα σκεφτείτε πως είστε το ίδιο ηλίθιοι με ένα που ερωτεύεται μια κωλομπαρού. Είστε οι απόλυτοι losers.
λένε πως θα μείνουνε παρθένες μέχρι να παντρευτούν, τα ζώα
Μεγάλωσα, αλλά δεν ανδρώθηκα, στην επαρχία. Η διαδικασία της άνδρωσής μου πέρασε μέσα από τα πόδια μια φοιτητριούλας, της Ελένης, την οποία αφού της έκανα ένα υπέροχο τραπέζι, μου ξηγήθηκε σεξάκι, κι όχι πιπέτο όπως επιβάλει το savoir vivre. Και οι κάτω τρίχες φτιάνανε βελέντζα, and you know what I mean. Να ρίξω τον πρώτο μου ήθελα, να τον βρέξω, να πάρω επιτέλους λίγη θερμοκρασία, να κάνω μπάνιο στα άσπρα κάτασπρα νερά μιας τέτοιας λίμνης, χώθηκα κι εγώ στο μουνί. Σε μια βδομάδα την παράτησα. Όχι και σχέση με το Ελενάκι, και δάκρυσα...
Δεν φταίω όμως εγώ σύντροφοι που πήγα παρθένος στο Uni, που σε αντίθεση με τα American Pie μου πρότυπα, δεν είχα ρίξει ούτε έναν στο λύκειο, κι ας είχα και σχέση. Ήμουνα μάλιστα από τους λίγους που είχανε σχέση από 2α λυκείου, και περιττό να σας πώ, οι πιο πολλοί τον έσφιξαν, οι άρχοντες. Όμως εγώ είχα μπλέξει με μια Παρθενώπη (και αυτό είναι το σημερινό μας θέμα).
Οι Παρθενώπες δεν είναι οι γκόμενες που συναντάς στο λύκειο και φοβούνται να σου κάτσουν (αν και θες να τις γαμήσεις μοναχά, όχι να τις σκοτώσεις..). Οι Παρθενώπες είτε για κάποιο λόγο έχουνε ενοχοποιήσει το σεξ μέσα στο πενιχρό και φτωχό μιυλουδάκι τους, είτε είναι ανοργασμικές. Και το χειρότερο είναι ανάφτρες, μέλι μέλι που λέμε κι ο λουκουμάς ακόμα δεν εφάνη. Το χειρότερο όμως με αυτού του είδους τις γκόμενες, που οι σοβαροί άνθρωποι τις ανεχόμαστε μόνο στην τρυφερή εκείνη ηλικία των 15-17, είναι ότι με το να έχουνε τον απόλυτο και πλήρη έλεγχο της σεξουαλικής πράξης ευνουχίζουν το εκάστοτε αρσενικό. Και για να εξηγούμαι: Η σεξουαλική πράξη μεταξύ δύο νέων ερωτευμένων ανθρώπων δεν (θα έπρεπε να) τοποθετείται σε σφαίρες σεξουαλικής εξουσίας. Είναι κάτι που κινείται με την δικιά του δυναμική. Όταν η Παρθενώπη, που δεν το παίζει δύσκολη για να σε ανάψει, αλλά σου γαμάει μονίμως την ψυχολογία και σε αφήνει με την παλάμη σου, στο παίζει δύσκολη, σκοπεύει αποκλειστικά στο να καταστήσει την αρχετυπική σου στύση ανίκανη, σε οδηγεί στην σεξουαλική ανυπαρξία.
Με είχε ρωτήσει ένα ζώο αν θα περίμενα μια γυναίκα 3 μήνες για να πάω μαζί της, αν δεν ένιωθε έτοιμη δηλαδή. Της είπα φυσικά και όχι. Καμία δεν αξίζει 3 μήνες, ούτε 3 βδομάδες. Αν όχι στις πρώτες δύο άντε γεια. Γιατί είτε δύο άνθρωποι είναι ερωτευμένοι, και αν είναι δεν μπορούνε να κρατηθούν τρεις βδομάδες, είτε δεν είναι επομένως ας πέσει ο άξιος πούτσος, μην το τυραννάμε, υπάρχουνε κι αλλού στητοί κώλοι και πεταχτά βυζιά.
Οι ανάγκες των Προέδρων. Το γνωστό και ως "κοζάρισμα" ακόμη και απο άνδρες εξουσίας.
Αφορμώμενος από ένα σημερινό περιστατικό όπου σε μία καφετέρια υποβλήθηκα επί μιάμιση ώρα στο μαρτύριο του να βλέπω ένα μαύρο δαντελέ στρινγκ, επαναπαυμένο σε ένα σμιλεμένο κώλο, αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο.
Έβγαλα, λοιπόν, αδέρφια το καλό μου ποτήρι, αφέθηκα στους ήχους του άρχοντα, πήρα το ουίσκι μου και ξεκινώ.
Η έλξη έχει επί πολλούς αιώνες προβληματίσει το ανδρικό φύλο. Οι νεάτερνταλ έσερναν τη γυναίκα της αρεσκείας του απ’ τα μαλλιά, επιβαλλόμενοι καθαρά με τη μυϊκή τους δύναμη. Επί πολλώ η επιλογή γινόταν αποκλειστικά από τον άνδρα, κοινωνικά η βλέψεις πάνω στην ανδρική πολυγαμία έχουν μεταβληθεί πολλάκις. Μυθικές μορφές εραστών στοιχειώνουν την ανδρική ιστορία, ο Δον Ζουάν, ο Καζανόβα, ο Κωστάκης (ωπ σορρύ αυτός είναι απλώς ένα τρόμπας ιστορίας γνωστός μου απ’ αυτούς που γαμάνε 25 μουνιά το βράδυ, άκυρο δεν πιάνεται…).
Το ζήτημα, όμως, είναι το εξής. Για ποιο λόγο φίλοι σαβουρογάμηδες, οι γυναίκες μπορούν να προκαλέσουν μόνο με ένα «πρόστυχο» εσώρουχο, όταν εσείς απεναντίας δεν μπορείτε να κάνετε το αντίστοιχο; (βάλτε ένα σλιπάκι και αφήστε να φαίνεται λίγο κωλοχωρίστρα ή φορέστε ανοιχτό πουκάμισο με χρυσαφί αλυσίδα και όποιος γαμήσει ας με φωνάξει να του κάνω τεμενάδες)
Η αλήθεια έγκειται στα γεννητικά όργανα των δύο. Το μουνί κάθεται ακίνητο και υγραίνεται, κόπος μηδέν. Ο πούτσος απ’ την άλλη, εκτείνεται. Ο ιμπεριαλιστής πούτσος κατακτά νέα εδάφη, φτάνει σε νέα μεγέθη, ενεργητικά διπλασιάζεται, αυξάνεται και πληθύνεται και γαμάει τα πάντα στο πέρασμα του. Η μόνη θέση που αρμόζει στη γυναίκα μπροστά σε έναν εκτεινόμενο πούτσο είναι αυτή της βοηθού.
Η γυναίκα βοηθά τον πούτσονα μεγαλώσει, αλλά δεν μεγαλώνει η ίδια. Στη γυναίκα δίδεται ο ρόλος του θεατή. Όπως είπε και κάποιος σοφός:
«Η δε γυνή θεάται πούτσον, αξιώνεται πούτσον αλλά πούτσο ού διαθέτει» (Α. Ρωσσίδης, ναι εγώ είμαι αυτός κάφρε φίλε μου).
Τη γυναίκα δεν την ενδιαφέρει η αυτοβελτίωση. Δεν κηνυγά το κάτι παραπάνω. Είναι θεατής, παθητικά παρακολουθεί την προέκταση του ανδρικού βίου. Την ελκυεί ένας βίος πετυχημένος, και η επιτυχία ποικίλει στο διαστροφικό γυναικείο βλέμμα. Γι’ αυτό και θα δείτε άπειρους σαπιοκοιλιάδες η χαλβάδες να σφίγγουν αξιολογότατα μουνάκια.
Ο άνδρας από την άλλη, έχει ήδη πολλά να ανησυχεί. Τον ενδιαφέρει η κατάκτηση. Η κατάκτηση γίνεται δε δια του πούτσου αυτού. Κοιτά να κάνει τον «πούτσο» του αρκετά μεγάλο και τα μουνιά δεν είναι παρά ένα side-effect. Το πολύ γαμήσι φαντάζει έπειτα μία καταδίκη, ένας μονόδρομος δίχως επιστροφή.
Η δε χρήση του πούτσου γίνεται εξαναγκαστική, γιατί ο πούτσος είναι ευθύνη. Ο πούτσος είναι ενέργεια, ένας άνδρας επιτυχημένος εκτιμάται, φοβείται, σέβεται και ευλαβείται τον πούτσο του όσο τίποτε άλλο. Γνωρίζει όλες του τις πτυχές και δε φοβάται να τον προσφέρει απλόχερα. Ακριβώς γιατί αυτό ήταν που τον έφτασε εκεί.
Η έλξη φίλε σαβουρογάμη δεν προκύπτει από έναν μικρό φτερωτό θεό που μοιάζει με παραγεμισμένο κοκκινομάγουλο λουκουμάκι (σαν έναν μπέμπη αγιο-βασιλάκο).
Η εξωτερικευμένη έλξη είναι προϊόν ατομικής προσπάθειας και επιτυχίας για τον άνδρα.
Όσο για τη γυναίκα… απλώς κωλοφαρδία ή γεννιέται όμορφη και έχει μέλλον… ή την τρώει η μαρμάγκα.
Ήρθε το τόσο πολυαναμενόμενο σαββατοκύριακο. Ήμουνα μέσα στα νεύρα απο εργασίες και άλλες υποχρεώσεις και να σου σκάει μύτη σπίτι μου ο ψηλός. Και τι μου λέει; "Θέλω να μπω στον όγκο"...όχι όχι αυτό ειναι άλλη ιστορία.
Με βλέπει στο χάλι μου το μάυρο και μου λέει. "Θα σε φτίαξω".
Μετά απο κανα δύωρο καψίματος με φορτώνει στο αμάξι και χτυπάμε κλαμπάκι. Τέτοιες μεθόδους διασκέδασης δεν τις συνηθίζω αλλά ήμουν τόσο σκασμένος που απλά πήγα.
Μπαίνουμε μέσα και αντικρύζουμε τη γνωστή εικόνα την οποία έθεσε τόσο κομψά ο Πέτρος σε προηγούμενη δημοσίευση (βλ. Η Κουλτούρα των Γυναικών Part 2: Τα Cluboμουνα ). Αν και δεν είναι του στυλ μου ο τρόπος του κλαμπ δε μπορώ να πω πως δεν το διασκέδασα. Η μουσική κινήθηκε σε επίπεδα RnB και λίγο trance οπότε βαίνουμε καλώς.
Δέκα κεφάλια παραπέρα μια παρέα όχι και τόσο legit για κλαμπ που απαρτίζεται απο νερντς και δύο μουνιά. Ηλικίες όπως υπολογίζουμε εγώ και ο ψηλός γύρω στα 21. Το ένα εκ των δύο μουνιών χορεύει κολασμένα προκλητικά, με το περίφανο τουρλωτό του κωλαράκι να αψηφά τη βαρύτητα κοιτώντας ψηλά και να κινείται αμαρτωλά στους ρυθμούς των κομματιών. "Τέτοιες ευκαιρίες δε χάνονται" λέω μέσα μου και προσεγγίζω, για να ανεβεί το επίπεδο της βραδιάς και ίσως να μου προσφερθεί τρόπος να ξεφύγω απο το φόρτο των εργασιών μου...
Πλησιάζω, χορεύω μαζί της και συστηνόμαστε. Άλλο περίμενα λόγω χορευτικών και μαγνητικών ικανοτήτων και άλλο αντικρύζω. Όμορφο χαμόγελο, ακόμα πιο όμορφα σμιλεμένο κορμί αλλά συμπεριφορά ντροπαλής και πολύ μαζεμένης κοπέλας. Μετά απο τέτοιο θέαμα μου ήρθε λίγο στο κεφάλι το "είναι της". Και που είσαι ακόμα...
Μετά απο κάνα δύωρο κουβεντούλας σε απόσταση αναπνοής και ταυτόχρονου χορού σε κομμάτια επιλογής αποχωρούμε απο το κλαμπ. Προτείνω να τη συνοδέψω σπίτι της και απαντά θετικά. Ο ψηλός μου κλείνει το μάτι μπαίνει στο αυτοκίνητο και πάει για after-άδικο με άλλη παρέα. Στο δρόμο λοιπόν ανακαλύπτω και άλλες περίεργες πτυχές του εαυτού της.
Πως το φέρνει η κουβέντα το πάμε σε:
1) Φιλία. Δε χρειάζομαι φίλους, δηλώνει, δεν έχω κανένα πρόβλημα στη ζωή μου άρα οι φίλοι είναι αχρείαστοι. Νιώθω πως δεν έχω ανάγκη δίπλα μου να ακούν τον πόνο που δεν υπάρχει.
2) Λογοτεχνεία-Κινηματογράφος Υπέροχα, τρελαίνομαι για βιβλία και ταινίες με όμορφο τέλος. Αλλά δε μπορώ να διαβάσω ούτε και να δω οτιδήποτε άλλο. Πολλά απο τα γνωστότερα βιβλία αφορούν μιζέρια και προβλήματα που μαστίζουν την ανθρωπότητα και ειδικά οι ταινίες, κατι ρεκβιεμ και κάτι τέτοια. (Ωχ ωχ ωχ...κατι μου βρωμάει στην ιστορία). Δε μπορώ να με πιάνει κατάθλιψη. Και τι διαβάζεις κοπέλα μου. Τριβιζά?
3)....(Πείτε μου εσείς...) Αφού να φανταστείς εγώ πριν έρθω για σπουδές δε πίστευα ποτέ πως θα δω ανθρώπους να παιρνουν ναρκωτικά ή άντρες να πηγαίνουν σε πορνεία ή να κερατώνουν τις γυναίκες τους. Ακόμα και τώρα όμως δε θέλω να δεχτώ τέτοια γεγονότα. Εγώ θέλω ο άντρας μου να μου είναι πιστός, να με αγαπάει, να είναι γυμνασμένος, διαβασμένος, να μου διαβάζει ποίηση πλάι στο τζάκι τα κρύα βράδια του χειμώνα και να είναι ο κιθαρίστας δίπλα απο τη φωτιά στην παραλία τα καλοκαίρια.
Εδώ είχα να κάνω με ένα άτομο που αγνοεί την πραγματικότητα και αποκόπτεται απο αυτήν. Δε σου λεώ οτι και καλά μια ταινία ή ένα βιβλίο προσγειωμένο με δόσεις ρεαλισμού θα σου ανοίξει τα μάτια(ασε που εμένα μου συμβαίνει συχνά), αλλά γενικά είμαι υπέρ του να βλέπεις τα πράγματα όπως είναι. Ο κόσμος που ζούμε δεν είναι και ότι καλύτερο υπάρχει δεκτό. Εσύ όμως και ο κάθε συνιδιτοποιημένος άνθρωπος θα κάνει ότι περνά απο το χέρι του για να γίνει καλύτερος. Αυτή όμως αρνείται να δεχτεί το οτι η ανθρωπότητα έχει αυτόν τον χαρακτήρα που όλοι αντιμετωπίζουμε καθημερινά. Δηλαδή έχτισε μέσα στο μυαλό της έναν ασφαλή αλλά γυάλινο πύργο που την κρατάει τυφλή απέναντι στα γεγονότα. Εθελοτυφλεί, αγνοεί την πραγματικότητα και έχει απαιτήσεις απο τους γύρω της παρανοικές, μιλώντας όχι αυστηρά, αποφεύγει την τριβή και επαφή με οτιδήποτε δεν της κάνει και ζει σε έναν δικό της αγγελικά πλασμένο κόσμο δίχως μαύρο χρώμα. H άγνοια και μάλιστα η εθελημένη άγνοια για την πραγματικότητα εμένα γιατί μου θυμίζει ύποπτα κάτι κοντά σε ψυχασθένια;
Τι λες ρε? Είσαι σοβαρή? Δε χρειάζεσαι γκόμενο που κανει αυτό και το άλλο και το άλλο. Γιατρό χρειάζεσαι κοπελιά.
Δεν ξέρω για εσάς. Εμένα ξενέρωσαν μέχρι και τα νύχια των ποδιών μου. Μέχρι και πιτιρίδα εμφάνησα. Δε μπορώ να το παίξω "ο πρίγκηπας του παραμυθιού" της κάθε παρθένας που ονειροπολεί. Πόσο μάλλον να υιοθετήσω ρόλο αγγέλου με πανοπλία και πράσινο άλογο. Δε μπορώ να της πω ψέμματα για γεμίσω το βράδυ μου με πούτσο και καλοπέραση και μετά να την πετάξω σα σκυλί. Θα την αφήσω για κάποιον άλλον που θα παίξει το ρόλο του ερωτευμένου καλύτερα απο εμένα και θα την απογοητεύσει τόσο πολύ που ίσως...ίσως και αρχίσει να βλέπει πιο καθαρά τη σαπίλα που μας περιτριγυρίζει. Μπορεί και αύτο να της χρειάζεται...ποιός ξέρει; Εγώ δεν παίρνω την ευθύνη πάνω μου.
Συναγωνισταί σήμερα ήγγικεν η ώρα να συζητήσουμε για ένα από τα μεγαλύτερα φαίνομενα της ανθρώπινης (ναι στην ανδρική αναφέρομαι) φύσης.
Θα ασχοληθούμε με έναν από τους μεγαλύτερους μουσικοσυνθέτες που μέχρι και ο πιο κατεστραμμένος κάγκουρας έχει έστω ακούσει ως όνομα πολλάκις στην ανίερη σαβουρογάμικη ζωή του.
Θα μιλήσουμε ένα ανδρικό θαύμα και το ασύγκριτο μεγαλείο του. Θα μιλήσουμε για τον Λούντβιχ φον Μπετόβεν (1770-1827). Γεννημένος στη Βόννη της Γερμανίας όπου ακόμη και σήμερα στέκει το πανέμορφο σπίτι του, μετακόμισε στη Βιέννη στα τελευταία χρόνια της εφηβείας του όπου μελέτησε δίπλα στο Χάιντν και εξελίχθηκε σε έναν απ’ τους μεγαλύτερους βιρτουόζο του πιάνο.
Το 1783 στην ηλικία των δεκατριών κυκλοφορεί την πρώτη του ολοκληρωμένη σύνθεση και ενώ η ακοή του συνεχώς χειροτερεύει μέχρι και τα είκοσι του οπότε και χάνεται εντελώς. Ωστόσο, απτόητος, καυλωμένος και ορεξάτος ανεπηρέαστος απ’ τα γερμανικά πατσόλια συνεχίζει τις μαεστρικές συνθέσεις του.
Ο κουφός μουσικοσυνθέτης στιγματίζει την Ευρώπη, η Ωδή στην Χαρά απ’ την 9η συμφωνία του γίνεται ο ύμνος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η μουσική του κατακλύζει άπαντες με συναισθήματα και τους τέρπει αισθητικώς. Μουσική την οποία ο ίδιος ποτέ δεν μπόρεσε να ακούσει και να απολαύσει, παράγωγο της αστέρευτης δημιουργικότητας του που οι αδυναμίες του ενίσχυσαν.
Ο Μπετόβεν ήταν ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο που μπορούσε να ξυπνήσει το πρωί, να οσμιστεί το δροσερό γερμανικό αγέρι, γεμάτο μυρωδιές από τα φρέσκα λούλουδα του βορρά, να καθίσει στο πιάνο του και να πει «ας γαμήσω και σήμερα». Διότι, φίλε πατσολοχώστη, είχε αντιληφθεί την πολυμορφικότητα του γαμησιού και την ευθυνή του πούτσου.
Ο Μπετόβεν ποτέ δεν υπήρξε ευθυνόφοβος. Ετίμησε τα όσα εκατοστά γερμανικού κρέατος του εδόθησαν στο μέγιστο. Κάθε εκατοστό καθημερίνως το έχωνε στα μούτρα του κάθε μίζερου πατσολογάμη γερμανού συμπολίτη του, ενώ κραύγαζε στα πατσόλια της αυλής, που υγραίνονταν τα μουνάκια τους ακούγοντας τις χερουβικές μελωδίες του, ένα τιτανομέγιστο «Δε σας γαμώ».
Ο Μπετόβεν υπήρξε μεγάλος εκπρόσωπος της ανδρικής ενεργητικότητας, με το ανέμελο χτένισμα του και το βαρύ του ντύσιμο, κατάφερε να ενσαρκώσει την έννοια του οξύμωρου ως άλλη ινδουιστική αβατάρα μέσα σε ένα (όπως ήταν αναμενόμενο) ανδρικό σώμα. Η μουσική μία ίσως απ’ τις αρχαιοτέρες των τεχνών, άρρηκτα συνδεδεμένη με το χάρισμα της ακοής, απαντάται, ενσαρκώνεται, εξελίσσεται και αποθεώνεται στα χέρια ενός κωφού.
Το μόνο που έχει μείνει να δούμε είναι και ένας τυφλός ζωγράφος…Αλλά για μισό λεπτό… τις προάλλες άκουσα για τον EsrefArmagan, έναν τούρκο άνδρα… ακόμη βρίσκεται εν ζωή γεννήθηκε τυφλός και όμως ζωγραφίζει, χωρίς ποτέ να έχει δει…
